faa – Übersetzung – Keybot-Wörterbuch

Spacer TTN Translation Network TTN TTN Login Français English Spacer Help
Ausgangssprachen Zielsprachen
Keybot 103 Ergebnisse  www.lebendigetraditionen.ch
  Turgovia - Tradiziuns v...  
Ina tradiziun da la lingua discurrida sa manifestescha fin oz en l'uschenumnà cunfin da «Beggeli» che traversa la Turgovia dal sid al nord: en l'ost dominescha il g dubel – ins di «Beggeli» u «Agger» – en il vest il ck, ins di qua pia «Beckeli» ed «Acker».
La tradition orale du « Beggeli-Grenze » [frontière du Beggeli] qui divise la Thurgovie du nord au sud se manifeste jusqu’à aujourd’hui : à l’est, on utilise le double g règne – on dit Beggeli [une sorte de pâtisserie] ou Agger [champ], alors qu’à l’ouest on prononce ck, qui donne donc Beckeli et Acker.
Eine mündlich-sprachliche Tradition manifestiert sich bis heute in der sogenannten «Beggeli-Grenze», die von Süden nach Norden mitten durch den Thurgau verläuft: östlich regiert das Doppel-G – man sagt «Beggeli» oder «Agger» – westlich das CK, also «Beckeli» und «Acker».
Infine, una tradizione tramandatasi fino a oggi è quella della «Beggeli-Grenze», un confine linguistico ideale che va da Wil a Kreuzlingen e che divide il Cantone di Turgovia in una parte occidentale e in una parte orientale: in quella orientale domina la doppia G («Beggeli», «Agger» ecc.), mentre in quella occidentale la fa da padrone il gruppo di consonanti CK («Beckeli», «Acker» ecc.).
  Giura - Tradiziuns vivas  
El è l'ultim represchentant dal chaval da trair en l'Europa dal vest. Sin questa tradiziun ch'è documentada en las Francas Muntognas dapi il 17avel tschientaner, sa basan anc oz bleras professiuns, blers usits e bleras occurrenzas.
Le Jura est également le berceau d'élevage de la dernière race de cheval suisse, le «Franches-Montagnes». Réputé pour son caractère docile, ce cheval de taille moyenne est le dernier représentant du cheval de trait léger en Europe de l’ouest. Cette tradition, dont l’existence est avérée en Franches-Montagnes dès le XVIIe siècle, se place aujourd’hui encore au centre de nombreux métiers, coutumes et autres manifestations.
Der Jura ist auch die Wiege der letzten Schweizer Pferderasse: Hier wird der Freiberger gezüchtet, ein mittelgrosses Pferd, das für seinen fügsamen Charakter bekannt ist. Es ist der letzte Vertreter des leichten Zugpferds in Westeuropa. Auf dieser Tradition, die in den Freibergen seit dem 17. Jahrhundert verbürgt ist, beruhen auch heute noch viele Berufe, Bräuche und Veranstaltungen.
Il Giura è anche la regione di origine dell'ultima razza di cavalli svizzeri, la «Franches-Montagnes». Reputato per il suo carattere docile, questo cavallo di taglia media è l'ultimo rappresentante del cavallo da tiro leggero in Europa occidentale. Questa tradizione, che è attestata nelle Franches-Montagnes fin dal Seicento, si colloca tuttora al centro di numerosi mestieri, costumi e manifestazioni.
  Bindels da saida e tais...  
Taisser bindels è stà ina branscha industriala impurtanta en la regiun da la Svizra dal nordvest. En ils chantuns Argovia e Soloturn exista quest artisanadi fin oz. En ils dus mezs chantuns da Basilea è il taisser bindels da saida svanì bunamain dal tuttafatg durant ils onns 1920; l'onn 1988 ha l'ultima tessunza da bindels da saida, che lavurava a domicil, dà si ses mastergn, l'onn 2004 è vegnida serrada l'ultima tessaria.
Ribbon weaving was once a major industry in North-Western Switzerland, and is still practised to this day in the cantons of Aargau and Solothurn. In the cantons of Basel-Stadt and Basel-Landschaft, on the other hand, silk ribbon weaving died out almost completely in the 1920s – the last remaining home-silk weaver laid down her loom in 1988, and the final weaving mill closed in 2004.
Dans le nord-ouest de la Suisse, le tissage de rubans était une industrie importante. On trouve aujourd’hui encore des fabriques de tissage dans les cantons d’Argovie et de Soleure. Dans les deux demi-cantons de Bâle, cette industrie avait déjà presque complètement disparu en 1920 ; en 1988, la dernière fileuse de soie à domicile a rangé son métier, et la dernière fabrique a fermé ses portes en 2004.
Die Bandweberei war in der Region Nordwestschweiz ein wichtiger Industriezweig. In den Kantonen Aargau und Solothurn gibt es die Bandwerberei noch heute. In den beiden Basler Halbkantonen ist die Seidenbandweberei in den 1920er Jahren fast komplett ausgestorben; 1988 stellte die letzte Heimposamenterin den Webstuhl ab, 2004 schloss die letzte Weberei.
La tessitura dei nastri costituiva un importante ramo industriale nella regione della Svizzera nord-occidentale. Nei Cantoni di Argovia e Soletta questo artigianato esiste tuttora. In entrambi i semicantoni di Basilea, la tessitura dei nastri di seta aveva subito una battuta d’arresto attorno al 1920; nel 1988, l’ultima tessitrice domestica di passamanerie ha riposto il telaio e nel 2004 è stato chiuso l’ultimo stabilimento tessile.
  Schaffusa - Tradiziuns ...  
La finamira da las lavurs per eruir il patrimoni cultural immaterial dal chantun Schaffusa che vegn tgirà anc oz è stada quella d'identifitgar tals exempels che pon avair ina relevanza istorica cumbinada cun purschidas da vendita exclusiva ed in aut grad da reconuschientscha per la populaziun en il chantun Schaffusa.
Les recherches sur le patrimoine culturel immatériel encore pratiqué aujourd’hui dans le canton visaient à identifier les traditions qui allient pertinence historique et unicité et auxquelles la population s’identifie fortement. Il a ainsi été possible d’enregistrer sur la liste du patrimoine culturel immatériel des traditions qui n’ont vraisemblablement pas pu être prises en compte dans les autres cantons, mais qui disposent d’un grand potentiel d’identification dans le canton de Schaffhouse.
Ziel der Arbeiten bei der Ermittlung des heute noch gepflegten immateriellen Kulturerbes im Kanton Schaffhausen war es, solche Beispiele zu identifizieren, die für sich historische Relevanz verbunden mit Alleinstellungsmerkmalen und einem hohen Wiedererkennungsgrad für die Bevölkerung im Kanton Schaffhausen beanspruchen können. Damit ist es gelungen, Traditionen in die Liste des immateriellen Kulturerbes aufzunehmen, die in anderen Kantonen wahrscheinlich nicht hätten berücksichtigt werden können, die aber für den Kanton Schaffhausen über ein hohes Identifikationspotential verfügen.
L'obiettivo dei lavori di rilevamento delle tradizioni tuttora vive nel Cantone di Sciaffusa era quindi quello di identificare gli esempi di patrimonio culturale immateriale suscettibili di fondere la loro valenza storica intrinseca – associata a caratteristiche di unicità – a un elevato livello di familiarità per la popolazione sciaffusana. Si è così riusciti a inserire nella lista dell'UFC una serie di usanze che probabilmente in altri Cantoni non sarebbero state prese in considerazione, ma che nel Cantone di Sciaffusa presentano un grande potenziale di identificazione.
  Basilea-Citad - Tradizi...  
Er la messa d’atun da Basilea che ha ina tradiziun da passa 500 onns na dastga betg mancar en il program annual da la citad. Ella vala oz sco fiera la pli gronda da la Svizra ed è – sco messa en il center da la citad – colliada stretgamain cun la citad da Basilea e cun sia populaziun.
La Foire d’automne de Bâle qui porte allègrement ses 500 ans, fait elle aussi partie des manifestations incontournables de l’année. C’est aujourd’hui la plus grande foire de Suisse et comme elle se déroule intra muros, elle est très chère au cœur de la population. On y trouve à cette occasion des spécialités culinaires comme les « Mässmogge » (bonbons de la longueur d’un doigt) ou le « Magenbrot ». La Foire d’automne de Bâle attire bon an mal an plus d’un million de visiteurs de Suisse et de l’étranger.
Nicht wegzudenken aus dem Jahresreigen der Stadt ist auch die über 500 Jahre alte Basler Herbstmesse. Sie gilt heute als grösster Jahrmarkt der Schweiz und ist als Innenstadtmesse mit der Stadt Basel und ihrer Bevölkerung eng verbunden. Charakteristisch sind dabei verschiedene kulinarische Spezialitäten wie der «Mässmogge» oder das Magenbrot. Die Basler Herbstmesse zieht jeweils über einer Million Gäste aus dem In- und Ausland an.
Altra tradizione-simbolo della città è la fiera d’autunno, che si tiene da oltre 500 anni ed è considerata la maggiore fiera svizzera. Fiera urbana per eccellenza, è intimamente legata alla città e molto sentita dalla popolazione. Non mancano i dolci tipici come il «Mässmogge» (grossa caramella con ripieno di nocciole, letteralmente «bocconcino della fiera») o il «Magenbrot» (sorta di panpepato, letteralmente «pane salutare per lo stomaco»). La fiera d’autunno di Basilea attira ogni anno più di un milione di visitatori dalla Svizzera e dall‘estero.
  Bindels da saida e tais...  
En la champagna vegn tgirada oz la regurdientscha a la lavur a domicil che ha purtà in gudogn finanzial a bleras persunas, ma che ha er mussà il dischequiliber da pussanza tranter il chapital en la citad e la lavur en la champagna.
The people of Basel-Landschaft have only memories of this system of working from home, which gave many a source of income but also reflected the imbalance of power between the wealthy city and workers in the rural regions. In the city, on the other hand, the silk ribbon industry is kept alive through the houses of former "Bändelherren" and through the knowledge that today's industrial development could never have taken place without silk ribbons.
A Bâle-Campagne on se souvient aujourd’hui du travail à domicile qui a certes permis d’augmenter les revenus, mais a aussi mis en évidence les rapports de pouvoir entre le capital urbain et le travail dans la campagne. En ville par contre, l’industrie du tissage des rubans de soie est représentée par les maisons des anciens entrepreneurs et elle sait qu’elle est à la base du développement industriel actuel.
Auf der Landschaft pflegt man heute die Erinnerung an die Heimarbeit, die vielen ein finanzielles Einkommen ermöglichte, aber auch das Machtgefälle zwischen dem Kapital in der Stadt und der Arbeit auf dem Land zum Ausdruck zum Ausdruck brachte. In der Stadt wiederum ist die Seidenbandindustrie mit den Häusern ehemaliger Bändelherren präsent und als Wissen, dass die heutige industrielle Entwicklung ohne Seidenbänder nicht hätte stattfinden können.
In campagna è tuttora radicato il ricordo del lavoro a domicilio, che non solo è stato fonte di reddito per molti, ma ha anche messo in luce la disparità di potere tra il carattere capitalistico della città e il lavoro nelle zone rurali. In città l’industria dei nastri di seta è comunque presente nell’elemento delle dimore dei «Bändelherren» di un tempo e si fonda sulla consapevolezza che l’attuale sviluppo industriale non sarebbe avvenuto senza la produzione dei nastri di seta.
  Genevra - Tradiziuns vi...  
Questas tradiziuns èn caracterisadas da la tempra urbana dal chantun municipal Genevra e correspundan a las occurrenzas ed als ritus socials ch'èn oz ina part integrala da la vita da las uniuns e da la cultura da ses abitants.
Genève propose d'inscrire sur la liste nationale une série de traditions apparemment disparate. Marquées du caractère urbain propre au canton-ville que constitue Genève, elles correspondent à des pratiques et rites sociaux qui font aujourd'hui partie intégrante de la vie associative et de la culture de ses habitants. De la Fabrique à l’Escalade, en passant par l’Esprit de Genève ou encore la bande dessinée et l’affiche illustrée, Genève s’est ainsi faite le terreau de coutumes riches de symboles, qui ont influencé l’histoire locale… aussi bien que mondiale.
Der Kanton Genf schlägt eine Reihe scheinbar sehr unterschiedlicher Traditionen zur Aufnahme in die nationale Liste vor. Diese sind geprägt vom urbanen Charakter des Stadtkantons Genf und entsprechen den gesellschaftlichen Anlässen und Riten, die heute fester Bestandteil des Vereinslebens und der Kultur der Genferinnen und Genfer sind. Von der Fabrique über den Esprit de Genève, die Comics und die Plakatkunst bis hin zur Escalade ist Genf zur Wiege vieler bedeutender Traditionen geworden, die sowohl die lokale als auch die internationale Geschichte beeinflusst haben.
Ginevra propone di inserire nell’elenco nazionale una serie di tradizioni all’apparenza molto diverse tra loro. Plasmate dal carattere urbano che contraddistingue la città-cantone di Ginevra, queste tradizioni corrispondono a pratiche e riti sociali, che oggi costituiscono parte integrante della vita associativa e della cultura dei suoi abitanti. Dalla «Fabrique all'Escalade», passando per l’«Esprit de Genève» o, ancora, il fumetto e il manifesto, Ginevra è divenuta così terreno fertile per lo sviluppo di costumi ricchi di una loro simbologia, che hanno influenzato sia la storia locale sia la storia mondiale.
  Festa d'uffants da Son ...  
Pervia da la crisa economica suenter l'Emprima guerra mundiala e pervia da la midada da la mentalitad vers la fin dals onns 1960 èn las surcusidas svanidas quasi dal tuttafatg. Oz sa preschenta la festa en ina moda e maniera che correspunda a la generaziun odierna d'uffants e da giuvenils.
Over the years the festival has evolved. 100 years ago it focussed on the products of the embroidery industry, with girls and young women wearing white embroidered dresses. With the economic crisis after the First World War and the new ways of thinking which emerged in the late 1960s, the embroidery industry all but disappeared. Today’s festival is designed with the latest generation of children and teenagers in mind.
Au cours des années, la fête s’est modifiée. Il y a un siècle, la présentation des produits issus de l’industrie de la broderie était au cœur de la fête. Les jeunes filles et les jeunes femmes portaient des robes blanches brodées. La crise économique qui suivit la Première Guerre mondiale et l’évolution des mentalités à la fin des années 1960 firent presque disparaître la broderie. Aujourd’hui, la fête se présente d’une manière qui correspond aux aspirations des enfants et des jeunes de la génération actuelle.
Das Fest hat sich im Laufe der Jahre verändert. Vor 100 Jahren stand die Präsentation der Produkte der städtischen Stickerei-Industrie im Mittelpunkt des Kinderfestes. Die Mädchen und jungen Frauen trugen weisse Stickereikleider. Durch die Wirtschaftskrise nach dem Ersten Weltkrieg und den Mentalitätswandel in den späten 1960er Jahren verschwanden die Stickereien nahezu. Heute präsentiert sich das Fest in einer Art, die der heutigen Generation von Kindern und Jugendlichen entspricht.
Nel corso degli anni, la manifestazione ha conosciuto vari cambiamenti: 100 anni fa, la festa ruotava attorno alla presentazione dei prodotti della locale industria del ricamo. Le ragazze e le giovani donne indossavano abiti bianchi ricamati. La crisi economica che seguì alla Prima guerra mondiale e il cambiamento di mentalità alla fine degli anni 1960 minarono fortemente questo comparto dell'industria tessile sangallese, al punto che gli abiti ricamati scomparvero praticamente dalla manifestazione. Oggi la festa risponde ai dettami della modernità, soddisfacendo così le esigenze e i desideri dell'attuale generazione di giovani.
  Vallais - Tradiziuns vi...  
Ils gieus da l'um selvadi eran fitg populars il 19avel e 20avel tschientaner en blers vitgs da la part sura dal Vallais. Oz vegn questa tradiziun anc cultivada a Baltschieder. Ils auturs che scrivan mintgamai in text nov per la preschentaziun midan dad onn ad onn.
Le personnage de l’homme sauvage , « ts wild Mandji » a connu une autre évolution. Il s’agit à l’origine d’un rituel de condamnation publique et de dérision qui au cours des siècles évolue vers une représentation théâtrale. Dans le Haut-Valais, le théâtre de l’homme sauvage a été très populaire en de nombreux endroits aux 19e et 20e siècles. Aujourd’hui, seul le village de Baltschieder perpétue cette tradition. Tour à tour, différents auteurs écrivent un nouveau texte pour la représentation, adaptant ainsi constamment la tradition à la situation sociale du moment. Baltschieder et l’homme sauvage sont un exemple classique d’appropriation et de modification d’une tradition vivante.
Eine ganz andere Entwicklung kennt die Figur des wilden Mannes, «ts wild Mandji». Dabei handelt es sich ursprünglich um einen Rügebrauch, der sich im Laufe der Jahrhunderte zu einer theatralen Darstellung entwickelt hat. Im Oberwallis erfreuten sich die Wildmann-Spiele im 19. und 20. Jahrhundert an zahlreichen Orten grosser Beliebtheit. Heute wird die Tradition noch in Baltschieder weitergeführt. Dabei schreiben wechselnde Autoren einen jeweils neuen Text für die Aufführung, wodurch sich eine ständige Anpassung des Brauches an die jeweilige gesellschaftliche Situation ergibt. Baltschieder und Ts wild Mandji werden so zum klassischen Beispiel für die Aneignung und Veränderung lebendiger Tradition.
Ha subito uno sviluppo completamente diverso la figura dell’uomo selvaggio, «ts wild Mandji». Si tratta originariamente di un’usanza di biasimo o di critica, che nel corso dei secoli si è sviluppata fino a diventare una rappresentazione teatrale. Nell’Alto Vallese i «Wildmann-Spiele» hanno goduto di notevole popolarità in diverse località nell’Ottocento e nel Novecento. Oggi questa tradizione vive ancora a Baltschieder. Vari autori scrivono un testo di volta in volta diverso per la rappresentazione, garantendo in questo modo un costante adeguamento delle usanze alla relativa situazione sociale. Baltschieder e «Ts wild Mandji» vengono addotti come classico esempio di appropriazione e cambiamento di tradizioni esistenti.
  Corporaziuns en il Vall...  
Ellas reglavan en spezial l'utilisaziun da bains cuminaivels sco l'aua, il guaud u las pastgiras d'alp ed eran responsablas per la construcziun e per il mantegniment da las ovras collectivas sco ils chanals d'aua, las vias, ils indrizs d'alp u ils furnels. Malgrà ch'ils conturns èn sa midads, han las corporaziuns dal Vallais er anc oz funcziuns giuridicas, economicas, ecologicas e socialas fitg impurtantas.
In Valais, cooperatives arose out of medieval farming guilds. For centuries, these cooperatives governed agricultural life in Valais with rules and regulations, in particular pertaining to the use of common goods such as water, forests and alpine pastures. The cooperatives were responsible for constructing and maintaining collective infrastructure such as water channels, roads, alpine machinery and ovens. In spite of today’s changed environment, the cooperatives in Valais still fulfil important legal, economic, ecological and social functions.
Le consortage valaisan, c’est-à-dire la mutualité, est issu des corporations paysannes du Moyen-âge. Les consortages ont organisé pendant des siècles la vie économique paysanne du Valais. Ils fixaient notamment l’utilisation des biens communs comme l’eau, la forêt ou les pâturages alpins et étaient responsables de construire et d’entretenir les installations collectives comme les bisses, les chemins, les équipements des alpages ou encore les fours. Même si l’environnement a changé, les consortages valaisans ont aujourd’hui encore une fonction importante aux plans juridique, économique, écologique et social.
Das Geteilschafts- bzw. Genossenschaftswesen hat sich im Wallis aus den mittelalterlichen Bauernzünften herausentwickelt. Mit Regelwerken und Ordnungen organisierten die Geteilschaften während Jahrhunderten das bäuerliche Wirtschaftsleben des Wallis. Sie regelten insbesondere die Nutzung gemeinsamer Güter wie Wasser, Wald oder Alpweiden und waren für Bau und Unterhalt kollektiver Werke wie Wasserfuhren, Wege, Alpeinrichtungen oder Backöfen zuständig. Trotz des geänderten Umfeldes nehmen die Geteilschaften im Wallis auch in heutiger Zeit wichtige juristische, wirtschaftliche, ökologische und gesellschaftliche Funktionen wahr.
Nel Vallese, il sistema di consorzi e comunità deriva dal modello delle corporazioni contadine del medioevo. Per secoli, i consorzi hanno organizzato la vita rurale, attraverso regolamenti e ordinamenti. I consorzi disciplinavano in particolare l’uso dei beni comuni come i corsi d’acqua, i boschi o i pascoli alpini ed erano competenti per la costruzione e la manutenzione di opere collettive come le condutture idriche, i sentieri, le infrastrutture degli alpeggi e i forni. Benché il contesto storico sia mutato, i consorzi continuano ad assumere nel Vallese un’importante funzione giuridica, economica, ecologica e sociale.
  Pelegrinadi a Mariastei...  
Il pelegrinadi a «Maria im Stein» ha cumenzà il 14avel tschientaner, cur ch'igl è capità in emprim miracul en ina grotta da spelm. Oz sa chatta en quel lieu la chaplutta da grazias cun ina statuetta da Nossadunna.
The pilgrimage to "St. Mary in the rock" originated at the beginning of the 14th century, when, as legend has it, a young boy was miraculously saved by the Virgin Mary following a fall from a cave in the cliffs. Today, this cave is the location of the Chapel of Grace of the Virgin Mary. Pilgrims travel to the site from throughout Switzerland and neighbouring countries, and include members of a range of ethnic groups living in Switzerland (Albanians, Italians, Filipinos, Portuguese, Slovakians, Spanish and Tamils). Even some Hindu Tamils make the pilgrimage to Mariastein. The considerable appeal of this place of pilgrimage, which transcends ethnic and religious boundaries and thus facilitates integration, evolved without any specific promotional campaigns on the part of the institutions.
Les pèlerinages à « Maria im Stein » ont commencé au début du 14e siècle, quand un premier miracle se produisit près d’une grotte. Une chapelle dédiée à la vierge se trouve aujourd’hui à cet emplacement. Les pèlerins viennent de toute la Suisse et des pays environnants ; notamment de nombreuses personnes issues de groupes ethniques vivant en Suisse (Albanais, Espagnols, Italiens, Philippins, Portugais, Slovaques et même des Tamouls pratiquant l’hindouisme). Si cet endroit surmonte les barrières ethniques et religieuses, s’il développe un tel pouvoir d’intégration, il n’a jamais bénéficié d’un soutien institutionnel conçu pour favoriser cette évolution.
Die Wallfahrt zu "Maria im Stein" nahm ihren Anfang im 14. Jahrhundert, als sich bei einer Felsengrotte ein erstes Fallwunder ereignete. Heute befindet sich an dieser Stelle die Gnadenkapelle mit der Muttergottes. Wallfahrerinnen und Wallfahrer aus der ganzen Schweiz und dem angrenzenden Ausland besuchen den Ort. Insbesondere kommen Menschen aus verschiedenen ethnischen Gruppen, die in der Schweiz leben, nach "Maria im Stein" (Albaner, Italiener, Philippinos, Portugiesen, Slowaken, Spanier und Tamilen). Sogar hinduistische Tamilen reisen zum Gnadenort. Die grosse Anziehungskraft über ethnische und religiöse Grenzen hinweg sowie die damit entfaltete integrative Wirkung des Wallfahrtsorts entstand ohne spezielle institutionalisierte Förderung.
Le origini del pellegrinaggio a «Maria im Stein» risalgono al Trecento, quando – secondo la leggenda – un primo miracolo si sarebbe verificato nei pressi di una grotta. Oggi, in quel punto, sorge una cappella dedicata alla Madonna, che ogni anno attira numerosi fedeli provenienti da tutta la Svizzera e dai Paesi limitrofi. Fra i pellegrini sono rappresentati diversi gruppi etnici residenti in Svizzera: Albanesi, Italiani, Filippini, Portoghesi, Slovacchi, Spagnoli e Tamil – perfino Tamil induisti. La forza di questo luogo mariano, che si manifesta nella capacità di abbattere le barriere etnico-religiose e di favorire l'integrazione, si è andata sviluppando spontaneamente, senza alcun intervento esterno di promozione istituzionale.
  «Fabrique» - Tradiziuns...  
Da questa diversitad da lavurs manualas e da las enconuschientschas colliadas cun quellas èn resultadas bleras tecnicas da producir e da decorar tipicas per la regiun – per exempel l'emagl da Genevra («Émaux de Genève»), las cullas da Genevra («Boules de Genève») u il sigil da Genevra («Poinçon de Genève»). Ellas èn tuttas il fritg d'ina ritgezza da fantasia che caracterisescha fin oz la gronda reputaziun da Genevra en l'industria d'uras da luxus.
The Saint Gervais quarter is at the heart of this hive of activity. Each individual workshop was assigned a particular task, which became more intricate as work progressed. It was this attention to detail that often ensured the beauty and quality of the finished product. Thanks to this array of talent and expertise, various horological fabrication and decorating techniques were developed that were typical to Geneva alone, such as the “Émaux de Genève” (Geneva enamel), “Boules de Genève” (ball-shaped watches), as well as the “Poinçon de Genève” (Geneva Seal). All are sources of an imagination and ingenuity that continues to nurture the high esteem in which the luxury watchmaking industry holds the city of Calvin.
Le quartier de Saint-Gervais se situe alors au cœur de cette effervescence : selon un principe bien réglé de division du travail, différents ateliers s’y répartissent une succession de tâches plus minutieuses les unes que les autres, souvent essentielles à la beauté et à la qualité du produit fini. C’est de cette multitude de petites mains et de savoir-faire que naîtront de nombreuses techniques de fabrication et de décoration typiques de la région - celles des « Émaux de Genève », des « Boules de Genève » ou encore du « Poinçon de Genève »… Sources d’un imaginaire qui nourrit, aujourd’hui encore, la réputation de la Cité de Calvin dans le monde de l’industrie horlogère de luxe.
Das Quartier Saint-Gervais befindet sich im Zentrum dieser brodelnden Geschäftigkeit: Nach einer genau geregelten Arbeitsteilung übernehmen die verschiedene Ateliers die Abfolge von Detailarbeiten, die unentbehrlich sind für die Schönheit und die Qualität des Endproduktes. Aus dieser Vielzahl von Handarbeiten und dem damit verbundenen Know-how gingen etliche Herstellungs- und Verzierungstechniken hervor, die typisch für die Region sind – zum Beispiel die «Émaux de Genève» (Genfer Email), die "Boules de Genève" (Genfer Kugeln) oder das "Poinçon de Genève" (Genfer Siegel). Sie alle sind Quellen eines Phantasiereichtums, der auch heute noch das hohe Ansehen Genfs in der Luxusuhrenindustrie prägt.
Il quartiere di Saint-Gervais si trova al centro di questo fermento: secondo un principio ben radicato di divisione del lavoro, i singoli laboratori si ripartiscono una successione di compiti minuziosi, sovente essenziali alla bellezza e alla qualità del prodotto finito. È da questa moltitudine di abilità manuali che nascono numerose tecniche di fabbricazione e di decorazione tipiche della regione, come gli «Émaux de Genève», le «Boules de Genève», ma anche il «Poinçon de Genève». Sono tutte fonti di un immaginario che alimenta, ancora oggi, la reputazione della città di Calvino nel mondo dell'industria orologiera di lusso.
  La convenziun da la UNE...  
Ella cumplettescha ultra da quai la Cunvegna da l'UNESCO per la protecziun e la promoziun da la diversitad da las expressiuns culturalas (CS 0.440.8), siond che la diversitad culturala sa basa fermamain sin la ritgezza dal patrimoni cultural immaterial.
The Convention for the Safeguarding of Intangible Cultural Heritage (RS 0.440.6) was adopted by the UNESCO General Conference on 17 October 2003 and came into effect on 20 April 2006. It supplements not only the 1972 UNESCO Convention concerning the Protection of the World Cultural and Natural Heritage (RS 0.451.41), which focuses specifically on tangible and immovable cultural assets, but also the UNESCO Convention on the Protection and Promotion of the Diversity of Cultural Expressions (RS 0.440.8) because intangible cultural heritage contain the building blocks of cultural diversity. The core value of regional and national identities was long under-estimated but the Convention remedied this situation by affording intangible cultural heritage the recognition it deserves. So far, 120 States have ratified the Convention (list of States Parties).
La Convention pour la sauvegarde du patrimoine culturel immatériel (RS 0.440.6) a été adoptée le 17 octobre 2003 à la Conférence générale de l'UNESCO et est entrée en vigueur le 20 avril 2006. Elle complète la Convention de l'UNESCO pour la protection du patrimoine mondial culturel et naturel de 1972 (RS 0.451.41) qui a pour objet le patrimoine matériel et immeuble. Elle est aussi complémentaire à la Convention de l'UNESCO sur la protection et la promotion de la diversité des expressions culturelles (RS 0.440.8), car la diversité culturelle se fonde sur la richesse du patrimoine culturel immatériel. On a longtemps sous-estimé la valeur fondatrice d'identités régionale et nationale et la valeur de communication entre générations du patrimoine culturel immatériel. La Convention pour la sauvegarde du patrimoine culturel immatériel lui accorde la reconnaissance qu'il mérite. Elle a jusqu'ici été ratifiée par 120 Etats (liste de tous les Etats-membres).
Das Übereinkommen zur Bewahrung des immateriellen Kulturerbes (SR 0.440.6) wurde am 17. Oktober 2003 von der UNESCO-Generalkonferenz verabschiedet und trat am 20. April 2006 in Kraft. Es ergänzt das UNESCO-Übereinkommen zum Schutz des Kultur- und Naturgutes der Welt von 1972 (SR 0.451.41), welches materielles, unbewegliches Erbe zum Gegenstand hat. Komplementär ist es auch zum 2005 verabschiedeten UNESCO-Übereinkommen zum Schutz und zur Förderung der Vielfalt kultureller Ausdrucksformen (SR 0.440.8), da kulturelle Vielfalt massgeblich auf dem Reichtum des immateriellen Kulturerbes gründet. Bis zum heutigen Tag sind über 120 Staaten dem Übereinkommen beigetreten (vollständige Liste der Vertragsstaaten).
La Convenzione per la salvaguardia dei beni culturali immateriali (RS 0.440.6) è stata approvata il 17 ottobre 2003 dalla Conferenza generale dell'UNESCO ed è entrata in vigore il 20 aprile 2006. Completa la Convenzione UNESCO per la protezione del patrimonio mondiale culturale e naturale del 1972 (RS 0.451.41), che ha come oggetto il patrimonio materiale immobile. Essa è anche complementare alla Convenzione UNESCO, approvata nel 2005, sulla protezione e la promozione della diversità delle espressioni culturali (RS 0.440.8), poiché la diversità culturale si basa essenzialmente sulla ricchezza del patrimonio culturale immateriale. Fino a oggi, oltre 120 Paesi hanno aderito alla Convenzione (lista completa degli Stati contraenti).
  Appenzell Dadens - Trad...  
Il chantun è isolà dal traffic da transit grond, perquai ch'el na dispona fin oz ni d'in access a las vias naziunalas ni d'ina colliaziun cun la rait da viafier naziunala da binaris da ladezza normala.
Avec quelque 15 500 habitants, Appenzell Rhodes-Intérieures est le canton le moins peuplé de Suisse. Le canton est situé à l’écart des grandes voies de communication, puisqu’il n’est relié ni au réseau des routes nationales ni au réseau ferré normal des CFF. Une telle situation a eu pour conséquence au 19e siècle de « préserver » le canton de l’industrialisation et de donner beaucoup d’importance au tourisme, et ce jusqu’à nos jours. Appenzell Rhodes-Intérieures est vu avant tout comme canton agricole, plus particulièrement tourné vers la production laitière. Jusqu’en 1970, 32,6% des actifs travaillaient dans l’agriculture et la sylviculture. Cette proportion est tombée de moitié aujourd’hui, à 16%, mais la composante paysanne est l’un des deux éléments très présents dans le domaine culturel ; le deuxième est la tradition catholique dont l’influence sur la vie culturelle du canton perdure jusqu’à aujourd’hui.
Appenzell Innerrhoden ist mit seinen rund 15'500 Einwohnern der bevölkerungsmässig kleinste Kanton der Schweiz. Der Kanton liegt abseits des grossen Fernverkehrs, weil er bis heute weder über einen Nationalstrassenanschluss noch über eine Anbindung an das nationale Normalspur-Schienennetz verfügt. Die verkehrsmässig abgeschiedene Lage führte im 19. Jahrhundert dazu, dass der Kanton von der Industrialisierung «verschont» blieb und stattdessen der Tourismussektor seither einen hohen Stellenwert geniesst. Appenzell Innerrhoden wird aber in erster Linie als Bauern- oder präziser als Milchwirtschaftsland wahrgenommen. Noch 1970 gehörten 32.6% der Erwerbstätigen im Kanton dem Sektor Land- und Forstwirtschaft an. Dieser Wert ist zwar aktuell mit 16% auf die Hälfte gesunken, doch das bäuerliche Element ist vor allem in volkskultureller Hinsicht nach wie vor prägend. Zu diesem gesellt sich die katholische Tradition, die das kulturelle Leben in Appenzell Innerrhoden bis zum heutigen Tag wesentlich mitbeeinflusst.
Con i suoi 15 500 abitanti circa, Appenzello Interno è il Cantone meno popoloso della Svizzera. Vista la sua posizione appartata, lontana dai grandi assi di traffico – ancora oggi non è collegato né alla rete delle strade nazionali né a quella ferroviaria a scartamento normale –, nell’Ottocento Appenzello Interno venne «risparmiato» dall’industrializzazione e iniziò a concentrarsi sul turismo, settore che da allora riveste un ruolo di primaria importanza. Ciò nonostante, Appenzello Interno è tutt’oggi considerato come un Cantone essenzialmente contadino, basato sull’economia lattiera. Ancora nel 1970, il 32,6 per cento della sua popolazione attiva lavorava nell’agricoltura o nella selvicoltura. Nel frattempo questo valore si è dimezzato scendendo a quota 16 per cento, ma la componente contadina rimane ancora molto presente, soprattutto nella cultura popolare. A ciò si aggiunge la tradizione cattolica che ad oggi permea profondamente la vita culturale di Appenzello Interno.
  Retgamada mecanica da S...  
Oz produceschan nov interpresas da retgamada en la Svizra orientala di per di tailas innovativas d'auta qualitad cun las maschinas las pli novas per ils creaders da moda ils pli enconuschents dal mund.
St. Gallen's textile tradition has had a strong influence on the image of the city, the countryside and the people of Eastern Switzerland. Manufacturing, processing and sales expertise has been passed on for many generations. At the beginning of the 20th century, almost every household in the canton of St. Gallen had at least one person working in the embroidery industry, either from home or in factories. Today, Eastern Switzerland's nine embroidery companies use state-of-the-art machines to produce high-quality, innovative materials for the world's leading fashion designers. Only a few firms continue to embroider for these nine companies as sub-contractors. For cost reasons, most companies also outsource some of their production abroad.
La tradition du textile de Saint-Gall a fortement marqué la ville, la campagne et les habitants de Suisse orientale. Les connaissances en matière de fabrication, de traitement et de vente ont été transmises de génération en génération. Au début du 20e siècle dans le canton de Saint-Gall, presque chaque foyer comptait une personne qui travaillait pour l’industrie de la broderie, à domicile ou en fabrique. Aujourd’hui, neuf entreprises de broderie de Suisse orientale sortent chaque jour des étoffes de rêve de grande qualité, innovantes et fabriquées sur des machines de haute technologie ; elles sont destinées aux plus grands couturiers. Seuls une poignée de brodeurs à domicile travaillent encore pour ces neuf entreprises. La plupart d’entre elles font broder leurs tissus à l’étranger pour des raisons de coûts.
St.Gallens Textiltradition hat das Stadt- und Landschaftsbild und die Menschen der Ostschweiz stark geprägt. Das Wissen um Herstellung, Verarbeitung und Verkauf wurde über Generationen weitergegeben. Zu Beginn des 20. Jahrhunderts arbeitete im Kanton St.Gallen beinahe in jedem Hause eine Person in Heimarbeit oder in der Fabrik für die Stickerei-Branche. Heute lancieren neun Stickerei-Unternehmen in der Ostschweiz täglich hochstehende, innovative und mit neusten Maschinen gefertigte Traumstoffe für die bekanntesten Modemacher der Welt. Nur noch wenige Ostschweizer Stickerei-Betriebe, sogenannte Lohnsticker, fertigen für diese neun Unternehmen. Die meisten Firmen lassen aus Kostengründen auch im Ausland produzieren.
La tradizione tessile di San Gallo ha significativamente marcato l’immagine della città e del paesaggio nonché la popolazione della Svizzera orientale. Il sapere concernente la produzione, l’elaborazione e la vendita è stato tramandato nel corso delle generazioni. All’inizio del Novecento, nel Cantone di San Gallo quasi in ogni famiglia una persona era occupata in casa oppure in fabbrica per il settore del ricamo. Attualmente nove imprese di ricamo della Svizzera orientale lanciano ogni giorno sul mercato tessuti da sogno di elevatissima qualità, innovativi e prodotti con macchinari all’avanguardia per gli stilisti più famosi. Solo poche aziende di ricamo della Svizzera orientale producono, su commissione, ancora per queste nove imprese. La maggior parte delle ditte ha trasferito la produzione all’estero per motivi economici.
  Pfingstblitter (Pfingst...  
En il decurs dal temp è il batten en il bigl dentant vegnì transfurmà: Ils giuvens sezs han cumenzà a bagnar ils attatgaders en il bigl. Cun frastgas bletschas emprovan els oz da sprizzar sin ils aspectaturs.
Early in the morning of every Whitsunday, the forests of Ettingen, Sulz and Gansingen are populated by scores of young men scavenging for foliage to tailor and dress themselves in. Fully disguised as bushes, they make their way back to the village. After the church service they roam the area, yelling and whooping. In many places the men show their respect by bowing, and the celebration is accompanied by heavy drinking. In earlier times it was the human bushes that were dunked in the fountain at the end of the festivities, but over time the tables have turned as those bushes began putting their attackers in the fountain instead. Nowadays they try to splash onlookers with wet branches, with young women being their particular target. Finally the foliage-clad men take a fountain bath themselves, afterwards enjoying food and drink.
Au petit matin du lundi de la Pentecôte à Ettingen, Sulz et Gansingen, une bande de jeunes hommes vont dans la forêt couper des rameaux verts pour s’en vêtir. Ils reviennent au village déguisés en buissons. Après l’office, ils parcourent le village en faisant tinter des cloches et en poussant des cris. A d’autres endroits, ils manifestent leur respect en s’inclinant. On boit beaucoup à cette occasion. Auparavant, les hommes-buissons étaient jetés à la fontaine à la fin de la manifestation. Mais au fil du temps, cette tradition s’est inversée : les jeunes hommes commencèrent à leur tour à plonger dans la fontaine ceux qui les attaquent. Aujourd’hui, ils essaient d’asperger les spectateurs avec des branches mouillées. Les jeunes femmes sont une de leurs cibles préférées. Finalement, ils prennent eux-mêmes un bain dans la fontaine et un repas leur est ensuite offert.
Am frühen Morgen des Pfingstsonntags zieht in Ettingen, Sulz und Gansingen eine Schar junger Männer in den Wald, um grünes Buchenreisig zu schneiden und sich mit diesem zu bekleiden. Als Büsche verkleidet kommen sie ins Dorf zurück. Nach dem Gottesdienst durchstreifen sie den Ort mit Läuten und Jauchzen. An verschiedenen Orten erweisen die Männer durch Verneigen ihre Reverenzen. Auch kräftig getrunken wird während des Umgangs. Früher wurden Pfingstblitter (Pfingstblütter) zum Schluss der Veranstaltung in den Dorfbrunnen geworfen. Die Brunnentaufe wurde aber im Laufe der Zeit umgekehrt: Die jungen Männer begannen ihrerseits die Angreifenden in den Brunnen zu tunken. Mit genetzten Laufzweigen versuchen sie heute die Zuschauer zu bespritzen. Insbesondere junge Frauen sind das Ziel der begrünten jungen Männer. Zum Abschluss nehmen die Pfingstblütter selbst ein Brunnenbad und werden danach verköstigt.
All’alba della domenica di Pentecoste, a Ettingen, Sulz e Gansingen uno stuolo di giovanotti si addentra nel bosco alla ricerca di rami verdi di faggio con cui ricoprirsi, per poi fare ritorno nei rispettivi villaggi travestiti da selvaggi. Al termine della messa si aggirano per le vie al suono di campanacci e grida di giubilo. In diversi luoghi rendono omaggio inchinandosi in segno di reverenza. In quest’occasione l’alcool scorre a fiumi. Un tempo, i Pfingstblitter venivano gettati nella fontana del villaggio alla fine della manifestazione. Nel corso del tempo però i ruoli si sono invertiti: ora sono i selvaggi a spingere nella fontana i loro aggressori o a spruzzare con le pagaie gli spettatori, in particolare le ragazze, il loro obiettivo preferito. Al termine dell’evento, anche i Pfingstblitter si concedono un bagno nella fontana, dopodiché vengono rifocillati.
  Design grafic e tipogra...  
L'emprima mesadad dal 20avel tschientaner è sa sviluppada ina tradiziun specificamain svizra sut las noziuns «Schweizer Grafik», «Schweizer Typografie», «Swiss Typography» u «Swiss Style», ch'è daventada enconuschenta sin tut il mund ed ha ina influenza fin oz.
Le design graphique et la typographie sont des instruments de communication visuelle omniprésents dans notre quotidien. Ils déterminent l’aspect visuel des affiches, livres, logos, annonces, sites Internet et autres objets de communication. Ils transmettent des informations, influent sur la formation des opinions et véhiculent des valeurs. Le design graphique et la typographie jouissent en Suisse d’un statut élevé qui s’explique par leur riche tradition, par une situation économique favorable et par l’excellence de la formation en la matière. La profession déploie aujourd’hui des trésors d’ingéniosité pour assurer le succès de la communication visuelle. Le design graphique et la typographie suisses prennent leur essor dans la première moitié du 20e siècle et des notions telles que « graphisme suisse », « typographie suisse », « Swiss Typography » ou « Swiss Style » vont progressivement porter la renommée du design suisse aux quatre coins du monde. La création visuelle contemporaine en Suisse perpétue les valeurs du swiss style et reste plus dynamique que jamais.
Grafik-Design und Typografie sind als visuelle Kommunikation im Alltag präsent. Sie prägen das Erscheinungsbild von Plakaten, Büchern, Logos, Anzeigen, Websites und vielem mehr. Sie vermitteln Informationen, beeinflussen Meinungen und prägen Werte. In der Schweiz haben Grafik-Design und Typografie aufgrund einer reichen Tradition, einer guten Wirtschaftslage und eines hervorragenden Ausbildungsniveaus einen hohen Stellenwert. Ein reges Engagement für gelungene visuelle Kommunikation ist in der aktuellen Berufspraxis erkennbar. In der ersten Hälfte des 20. Jahrhunderts bildete sich unter den Begriffen «Schweizer Grafik», «Schweizer Typografie», «Swiss Typography» oder «Swiss Style» eine spezifische Schweizer Tradition in Grafik-Design und Typografie heraus, die internationale Bekanntheit erlangte und bis in die Gegenwart wirkt. Zeitgenössische visuelle Gestaltung in der Schweiz baut auf den Werten des Swiss Style auf und entwickelt sie lebhaft weiter.
La grafica e la tipografia sono presenti nella vita quotidiana come elementi della comunicazione visiva. Forgiano l'immagine e l’impatto di manifesti, libri, marchi, inserzioni, siti Internet e molto altro. Trasmettono le informazioni, influenzano le opinioni e imprimono i valori. In Svizzera, la grafica e la tipografia assumono un valore considerevole in virtù di una ricca tradizione, una buona base economica e un eccellente livello di formazione. Nell’attuale prassi professionale si osserva un notevole impegno nell’ottica di una comunicazione visiva di successo. Nella prima metà del Novecento si è sviluppata una specifica tradizione svizzera nella grafica e nella tipografia, comunemente designata con i concetti di «grafica svizzera», «tipografia svizzera», «swiss typography» o «swiss style», che ha ottenuto notorietà internazionale e i cui effetti sono tangibili anche nel presente. L’allestimento visivo contemporaneo in auge in Svizzera si fonda sui valori dello swiss style, che continua a sviluppare con una certa vivacità.
  Botanica genevrina ed i...  
Grazia a quest interess extraordinari posseda Genevra la collecziun d'erbaris la tschintgavel gronda da tut il mund ed ina da las trais bibliotecas sistematicas da botanica las pli impurtantas; anc oz profiteschan la scienza e las perscrutaziuns botanicas universitaras da questa savida tradida.
This unusual interest allowed Geneva to amass the world’s fifth-largest herbarium collection and one of the top three systematic botanical libraries worldwide – a rich heritage that benefits the worlds of academia and horticulture alike. Even today, the people of Geneva are as passionate as ever about plants. This is made clear by the city’s landscapes, which have been shaped over the years by efforts to preserve biodiversity and to foster teaching and research in the field of botany. Undoubtedly one of the most popular aspects is the tradition, dating back to 1818 and overseen by the secretary of the cantonal parliament, whereby the appearance of the first bud on the "marronier de la Treille" – the “Official Chestnut Tree” – marks the first day of spring.
Cet intérêt atypique a permis de réunir la cinquième collection mondiale d'herbiers et l'une des trois plus importantes bibliothèques en botanique systématique à Genève ; des connaissances ancestrales dont profitent à la fois le savoir académique et le savoir-faire botanique. Cet attachement reste aussi très présent au sein de la population, et se manifeste dans les caractéristiques mêmes du paysage genevois, modelé au fil des ans par la préservation des espèces, l'étude et la recherche botaniques. L'institution qui consiste à répertorier la date d’éclosion de la 1er feuille du marronnier de la Treille - façon d’annoncer le printemps instaurée en 1818 et prise en charge par le Sautier de la République - en est sans doute l’une des manifestations les plus populaires.
Diesem ungewöhnlichen Interesse verdankt Genf die weltweit fünftgrösste Sammlung von Herbarien und eine der drei bedeutendsten systematischen Bibliotheken für Botanik; noch heute profitieren die universitäre Pflanzenforschung und das botanische Know-how von diesem überlieferten Wissen. Weiterhin ist die Verbundenheit mit der Welt der Pflanzen in der Bevölkerung tief verwurzelt, was sich auch im Genfer Landschaftsbild widerspiegelt, das sich im Lauf der Jahre durch die Erhaltung der Arten und die botanische Wissenschaft und Forschung ausgeprägt hat. Dass der Sautier der Republik (Grossweibel, später Parlamentssekretär) seit 1818 jeweils den Tag verzeichnet, an dem sich die erste Blattknospe des Kastanienbaums von La Treille öffnet und so den Frühling ankündigt, ist eines der populärsten Zeugnisse dieser Tradition.
Questo interesse atipico ha permesso di riunire a Ginevra la quinta collezione al mondo di erbari e una delle tre principali biblioteche di botanica sistematica. Sono conoscenze ancestrali di cui beneficiano al contempo il sapere accademico e il saper fare botanico. Questo attaccamento resta molto presente nella popolazione e si manifesta nelle caratteristiche stesse del paesaggio ginevrino modellato nel corso degli anni dalla conservazione delle specie, dallo studio e dalla ricerca botanica. La tradizione che consiste nel registrare la data dello schiudersi della prima foglia del castagno della Treille, che annuncia l'arrivo della primavera, funzione assunta fin dal 1818 dal segretario della Repubblica di Ginevra, è indubbiamente una delle manifestazioni più popolari.
  Sviz - Tradiziuns vivas  
L'emprima generaziun dals musicists populars che avevan in renum surregiunal derivava praticamain senza excepziun dal chantun Sviz (per exempel Johann Fuchs, Alois Amgwerd u Sepp Stocker). La secziun da Sviz da la Federaziun svizra da la musica populara cumpiglia oz passa 1000 musicistas e musicists ed amis da la musica populara.
La Suisse centrale, et le canton de Schwyz en particulier, sont le berceau de la Ländlermusik, apparue autour des années 1900. Le « Schwyzerörgeli » (accordéon schwytzois) a été développé et fabriqué à Pfäffikon et à Schwyz à partir de 1886. La première génération de musiciens à s’être faits connaître par delà les frontières régionales étaient presque tous originaires du canton de Schwyz (par exemple Johann Fuchs, Alois Amgwerd ou Sepp Stocker). La Section schwytzoise de l’Association suisse de la musique populaire compte aujourd’hui plus de mille musiciens et amis de la musique. L’éventail des formations va du duo d’accordéonistes au « Ländlertrio » en passant par les chanteurs a capella, et les styles sont tout aussi variés allant du style caractéristique de suisse centrale à celui du « Schwyzerörgeli » en passant par la nouvelle musique populaire, cette dernière étant particulièrement bien représentée à Schwyz. Des musiciens comme l’accordéoniste Markus Flückiger et le clarinettiste Dani Häusler (tous deux lauréats du prix de la culture de Suisse centrale en 2011) ont renouvelé le genre avec des groupes comme « Pareglish », « Hujässler » ou la Hanneli-Musik, faisant du canton la scène la plus novatrice en la matière ces dernières années.
Die treibenden Kräfte hinter der um 1900 entstandenen instrumentalen Ländlermusik kamen und kommen aus der Zentralschweiz, vor allem aus dem Kanton Schwyz. Das tonangebende «Schwyzerörgeli» wurde ab 1886 in Pfäffikon und in Schwyz entwickelt und gebaut. Die erste Generation der überregional bekannten Volksmusikanten stammte fast ausnahmslos aus dem Kanton Schwyz (beispielsweise Johann Fuchs, Alois Amgwerd oder Sepp Stocker). Die Sektion Schwyz des Verbands Schweizer Volksmusik umfasst heute mehr als 1000 Musiker und Musikfreunde. Die Palette der Formationen reicht vom Handorgelduett über Ländlertrio bis zur Kapelle, jene der Stile vom Innerschweizer-Stil über den Schwyzerörgeli-Stil bis zur neuen Volksmusik. Letzterer ist in Schwyz besonders stark vertreten. Musiker wie der Akkordeonist Markus Flückiger und der Klarinettist Dani Häusler (beide Träger des Innerschweizer Kulturpreises 2011) gründeten stilbildende Gruppen wie «Pareglish», «Hujässler» oder die Hanneli-Musik und machten den Kanton in den vergangenen Jahren zum wohl wichtigsten Szeneplatz für innovative Ansätze.
Le forze trainanti della Ländlermusik strumentale sviluppatasi nei primi del Novecento provenivano e provengono tuttora dalla Svizzera centrale, in particolare dal Cantone di Svitto. Lo Schwyzerörgeli, strumento decisamente predominante, è stato creato e costruito dal 1886 a Pfäffikon e a Svitto. La prima generazione dei musicisti di musica popolare, di fama interregionale, era originaria quasi senza eccezioni del Cantone di Svitto (per citare alcuni nomi, Johann Fuchs, Alois Amgwerd e Sepp Stocker). La sezione di Svitto dell’Associazione svizzera della musica popolare comprende oggi oltre un migliaio di musicisti e amici della musica. Il ventaglio delle formazioni va dal duetto di fisarmonica al trio di «Ländler» fino al piccolo complesso musicale, mentre per quanto riguarda gli stili si va dallo stile della Svizzera interna a quello dello «Schwyzerörgeli» fino alla nuova musica popolare. Quest’ultima è particolarmente ben rappresentata a Svitto. Musicisti come il fisarmonicista Markus Flückiger e il clarinettista Dani Häusler (entrambi vincitori del Premio culturale della Svizzera interna 2011) hanno creato gruppi che propongono un nuovo stile, come «Pareglish», «Hujässler» e la musica «Hanneli», facendo così del Cantone, negli ultimi anni, una delle piattaforme più significative per approcci innovativi.
  Uri - Tradiziuns vivas  
Mitus da libertad istorics: Bleras tradiziuns han da far cun istorgias dals origins e cun ditgas (per exempel «s‘Greis vo Surenen» sco animal da vopna). Plain vita èn mitus vegls e novs enturn il Gottard e l'istorgia da l'influenza da Tell – dependenza e libertad èn anc oz temas impurtants.
Les mythes historiques de libération. De nombreuses traditions tournent autour des histoires et légendes des origines (p.ex, le « Monstre de Surenen » combattu par le taureau repris dans les armoiries du canton). Les mythes anciens et nouveaux autour du Gotthard et l’histoire de Tell sont restés vivaces : indépendance et liberté sont restés des sujets importants aujourd’hui encore. Œuvre du médecin et ethnographie Eduard Renner, le « Goldene Ring über Uri » et son interprétation des pratiques magiques a eu beaucoup d’influence sur l’identité uranaise. Les ludothèques, la bibliothèque cantonale (Uriensis) et les Archives cantonales sont les sites les plus importants des traditions narratives, ludiques et écrites du canton.
Historische Freiheitsmythen: Viele Traditionen ranken um Entstehungsgeschichten und Sagen (beispielsweise «s‘Greis vo Surenen als Wappentier»). Lebendig sind alte und neue Mythen am Gotthard und die Wirkungsgeschichte Tells – Abhängigkeit und Freiheit bleiben auch heute wichtige Themen. Der «Goldene Ring über Uri» – ein Vermächtnis des Arztes Eduard Renner – hat mit der Deutung des magischen Erlebens das Selbstverständnis der Urnerinnen und Urner beeinflusst. Wichtigste Stätten der Urner Erzähl-, Spiel- und Schrifttraditionen sind die Ludotheken, die Kantonsbibliothek (Uriensis) und das Staatsarchiv.
Miti storici della libertà: molte tradizioni ruotano attorno ai miti di fondazione e a leggende (per esempio «s‘Greis vo Surenen als Wappentier»). Sono sempre attuali antichi e nuovi miti incentrati sul Gottardo e il mito di Guglielmo Tell; indipendenza e libertà sono tutt’oggi temi importanti. Con l’interpretazione delle esperienze magiche, il «Goldener Ring über Uri» – testamento del medico Eduard Renner – ha influenzato l'identità degli abitanti di Uri. I luoghi più importanti delle tradizioni del racconto, del gioco e della scrittura del Cantone di Uri sono le ludoteche, la Biblioteca cantonale (Uriensis) e l’Archivio di Stato.
  Il saut popular en il n...  
Aenis ha choreografà in grond dumber da sauts populars svizzers novs, tranter quels en spezial er ils 74 sauts da la Suite Bâloise che vegn sautada enfin oz da bleras gruppas en tut la Svizra e che vala sco ragisch da la tradiziun dal saut popular svizzer.
Starting in the Basel region, a renaissance spread through traditional folk dancing after the Second World War which sparked a shift in style across all of Swiss folk dance. The driving force behind the shift was Annelis Aenis-Bitterli (1917-1996) from Basel. Aenis choreographed a large number of new Swiss folk dances, including in particular the 74 dances of the Suite Bâloise, which are still performed by many dance groups across all of Switzerland today and which represent the basis of the Swiss folk dance tradition. Her dances are intentionally theatrical, aiming at making an impact on the audience. Her choreography is characterised by new steps inspired by foreign folk dances and quick changes in moves and holds. A lot of the melodies to which Aenis choreographed her dances come from the collection of Hanny Christen, also from the Basel area.
La tradition de la danse populaire a connu un renouveau après la Deuxième Guerre mondiale. Ce mouvement, parti de la région bâloise, a transformé le style de la danse populaire dans toute la Suisse. La Bâloise Annelis Aenis-Bitterli (1917-1996) en a été la cheville ouvrière. Aenis a chorégraphié un grand nombre de nouvelles danses populaires suisses, dont notamment les 74 danses de la Suite Bâloise, qui sont aujourd’hui encore interprétées par de nombreux groupes dans toute la Suisse et sont une des pièces maîtresses de la danse populaire suisse. La mise en scène de ses chorégraphies est très structurée et vise à frapper le public. Les nombreux nouveaux pas, inspirés de danses populaires étrangères, et le changement rapide de figures et d’atmosphère sont caractéristiques. Beaucoup des mélodies qu’Aenis a utilisées pour ses chorégraphies proviennent de la collection de la Bâloise Hanny Christen.
Die Volkstanztradition erlebte nach dem Zweiten Weltkrieg ausgehend von der Region Basel eine Erneuerungsbewegung, die im ganzen Schweizer Volkstanz einen Stilwandel zur Folge hatte. Treibende Kraft war die Baslerin Annelis Aenis-Bitterli (1917-1996). Aenis choreographierte eine grosse Zahl neuer Schweizer Volkstänze, darunter insbesondere auch die 74 Tänze der Suite Bâloise, welche bis heute von vielen Gruppen in der ganzen Schweiz getanzt wird und als Grundstock der Schweizerischen Volkstanztradition gilt. Ihre Tänze haben einen bewusst inszenierenden Charakter und zielen auf eine Wirkung beim zuschauenden Publikum ab. Für ihre Choreografien sind die vielen neuen Schrittarten, die von zahlreichen ausländischen Volkstanztraditionen inspiriert sind, und der schnelle Wechsel von Figuren und Fassungen charakteristisch. Viele Melodien auf die Aenis ihre Choreografien erstellte, stammen aus der Sammlung der Baselbieterin Hanny Christen.
Dopo la Seconda guerra mondiale, un movimento innovativo partito dalla regione di Basilea ha dato un nuovo stile alle danze popolari tradizionali di tutta la Svizzera. Figura di spicco del movimento fu la basilese Annelis Aenis-Bitterli (1917-1996). Annelis Aenis-Bitterli coreografò un gran numero di danze popolari svizzere, tra cui le 74 danze della Suite Bâloise, ancora oggi interpretata da molti gruppi in tutto il Paese e considerata la base delle danze tradizionali svizzere. D’impostazione fortemente scenica, le danze della «Suite Bâloise» mirano apertamente a coinvolgere emotivamente il pubblico. Le loro coreografie sono caratterizzate dai molti nuovi passi ispirati a numerose tradizioni popolari straniere e dai rapidi cambiamenti di figure e disposizione. Molte delle melodie coreografate da Annelis Aenis-Bitterli provengono dalla collezione dell’etnologa musicale di Liestal Hanny Christen.
  Construir mirs sitgs - ...  
En il rom da curs da construcziun e d'acziuns dal servetsch civil vegnan construids mirs novs. Er en novs ierts vegnan mirs sitgs integrads adina pli savens. Ils ultims onns han mirs sitgs survegnì adina dapli attenziun. Lur impurtanza artisanala, estetica ed ecologica è oz renconuschida.
The construction of stable, durable walls from natural stones without the use of mortar, cement or adhesives is a centuries-old tradition. Dry stone walls form a key part of Switzerland's cultural landscape, and are important examples of rural construction practices and craftsmanship. They also provide valuable living space to plants and animals, thereby promoting biodiversity. Thanks to a love of their beautiful forms and the knowledge of the numerous functions of dry stone walls, a range of organisations and craftsmen and women campaign for the preservation and promotion of this ancient construction technique. By passing on their technical expertise, they prevent ancient dry stone walls from falling into disrepair. New walls are constructed during dry stone walling courses and civil service deployments, and dry stone walls are also becoming increasingly popular as garden features. Dry stone walls have been the subject of increasing attention over recent years. Their technical, aesthetic and environmental significance has now been recognised.
Faire un mur à partir de pierres qu'on empile, et lui donner stabilité et durée, sans recourir au mortier, au ciment ou au plâtre est une tradition multiséculaire. Les murs en pierres sèches font partie du paysage culturel de la Suisse. Ils sont des témoins de la culture de la construction en Suisse et d'un savoir-faire artisanal. En outre les murs de pierres sèches sont une biosphère précieuse pour la flore et la faune et contribuent ainsi à la biodiversité. Conscients de tout ce que représente cet élément du patrimoine culturel, des organisations et des artisans se sont engagés en faveur de cette technique séculaire. Ils préservent les vieux murs de l'éboulement. De nouveaux murs sont érigés à l'occasion de cours ou dans le cadre du service civil.  Les nouveaux parcs et jardins  intègrent de plus en plus la pierre sèche. Ce type de construction a bénéficié d'une attention accrue ces dernières années. Sa valeur artisanale, esthétique et écologique est aujourd'hui reconnue.
Natursteine ohne Verwendung von Mörtel, Zement und Kleber zu stabilen und langlebigen Trockenmauern aufzuschichten, ist eine Jahrhunderte alte Tradition. Trockenmauern gehören zum Kulturlandschaftsbild der Schweiz. Sie sind Zeugnis ländlicher Baukultur und Handwerkskunst. Sie bieten wertvollen Lebensraum für Pflanzen und Tiere, fördern dadurch die Biodiversität. Aus Freude an den schön gestalteten Formen und im Wissen um die vielfältigen Funktionen der aufgeschichteten Steinwälle setzen sich diverse Organisationen, Handwerker und Handwerkerinnen für die alte Bautechnik ein. Durch ihre Vermittlung von Fachwissen bewahren sie alte Trockenmauern vor dem Verfall. In Baukursen und durch Zivildienst-Einsätze werden neue Mauern errichtet. Auch in neue Gartenanlagen werden Trockenmauern vermehrt integriert. In den vergangenen Jahren haben Trockenmauern steigende Aufmerksamkeit erhalten. Deren handwerkliche, ästhetische und ökologische Bedeutsamkeiten sind heute anerkannt.
L’uso di pietre naturali senza l’impiego di malta, cemento o leganti per erigere muri a secco stabili e duraturi è una tradizione secolare. I muri a secco fanno parte del paesaggio svizzero e sono una testimonianza della cultura edilizia e artigianale rurale. Rappresentano inoltre un ambiente prezioso per piante e animali, perché favoriscono la biodiversità. Numerosi artigiani e diverse organizzazioni s’impegnano per salvaguardare questa vecchia tecnica di costruzione per la passione che nutrono per la bellezza delle forme risultanti dalle pietre assemblate e per la consapevolezza delle molteplici funzioni che esplicano. Essi trasmettono le conoscenze tecniche che consentono di preservare i vecchi muri a secco dal crollo e di edificarne di nuovi nell’ambito di corsi edilizi o di interventi di servizio civile. I muri a secco vengono integrati sempre più spesso anche nei nuovi giardini. Negli scorsi anni i muri a secco hanno attirato una crescente attenzione, tanto che oggi la loro importanza artigianale estetica ed ecologica è ampiamente riconosciuta.
  Vallais - Tradiziuns vi...  
Dal grond dumber da figuras dals tschaivers da pli baud han mo paucas pudì sa mantegnair fin al temp dad oz; tranter quellas per exempel las «Empaillés» e las «Pelluches» ad Evolène u las «Tschäggättä» en il Lötschental.
Une procession de la Fête-Dieu reflète en quelque sorte l’ordre traditionnel du village. Renverser cet ordre, ne serait-ce qu’une fois par année, en février au carnaval, a de tout temps été le privilège de la jeunesse. Seules quelques figures des carnavals d’antan ont réussi à passer dans notre époque : les « empaillés » et les « peluches » à Evolène par exemple, ou encore les « Tschäggättä » dans le Lötschental. Entre détenteurs de la coutume et attentes du public, les « Tschäggättäse » sont fait une place à notre époque friande d’authenticité et de pittoresque régional. Mais en Valais aussi, les images représentatives de carnaval sont empruntées à ses formes urbaines, comme les guggenmusik et les cortèges. Cela témoigne précisément du dynamisme de ce que nous appelons tradition. Grâce à des formes d’expression branchées, le carnaval apparaît comme la coutume par excellence capable de répondre au besoin de la société actuelle.
Eine Fronleichnamsprozession bildet gewissermassen die traditionelle dörfliche Ordnung ab. Diese Ordnung rituell auf den Kopf zu stellen, ist seit jeher das Privileg der Jugend – wenn auch nur einmal im Jahr, anlässlich der Fastnacht im Februar. Von der Vielfalt der früheren Fastnacht vermochten sich nur wenige Figuren in die Gegenwart zu retten; so etwa die «Empaillés» und «Pelluches» in Evolène oder die «Tschäggättä» im Lötschental. Letztere haben sich im Wechselspiel zwischen Brauchträgern und Publikumserwartungen einen festen Platz in der nach Authentizität und regionaler Typik suchenden Postmoderne gesichert. Doch geprägt wird das Bild der Fastnacht heute auch im Wallis von städtischen Fastnachtsformen wie «Guggenmusiken» und organisierten Umzügen. Gerade dies zeugt von der Dynamik dessen, was wir gemeinhin als Tradition bezeichnen. Dank ihren zeitgemässen Ausdrucksformen scheint die Fastnacht den Bedürfnissen der heutigen Gesellschaft so gut wie kaum ein anderer Brauch zu entsprechen.
La processione del Corpus Domini rispecchia per così dire l’ordine tradizionale che regna nel villaggio. Ribaltare con dei rituali tale ordine è da sempre prerogativa dei giovani – una sola volta all’anno, in febbraio, in occasione del Carnevale. Delle numerose figure tipiche del Carnevale di un tempo se ne sono salvate assai poche, come è il caso degli «Empaillés» e dei «Pelluches a Evolène» e dei «Tschäggättä a Lötschental». Quest’ultimi, in un gioco di alternanza tra essere depositari delle usanze e soddisfare le aspettative del pubblico, si sono guadagnati un posto fisso nell'era postmoderna alla ricerca di autenticità e peculiarità regionale. Oggi l’immagine del Carnevale è però marcata anche in Vallese da forme carnevalesche tipiche della città come le «Guggenmusiken» e i cortei organizzati, a testimonianza di quella dinamica che chiamiamo comunemente tradizione. Grazie alla modernità delle sue forme espressive, il Carnevale sembra soddisfare al meglio le esigenze dell’attuale società come poche altre usanze.
  Chienbäse - Tradiziuns ...  
A Liestal, en la chapitala chantunala, è il cortegi da faclas sa sviluppà durant ils onns 1930 – sin iniziativa d'ina gruppa da l'uniun da gimnastica – ad in immens spectacul da fieu. Il cortegi dals «Chienbäse» vegn organisà oz dal Comité da tschaiver da Liestal per incumbensa da la citad da Liestal.
On the first Sunday of Lent, i.e. the first Sunday after Ash Wednesday, the canton of Basel-Landschaft comes alight with carnival bonfires and torchlight processions. In the 1930s, the torchlight procession in Liestal, the cantonal capital, expanded into a giant fire show on the initiative of a group from the gymnastics club. Today, “Chienbäse” is run by the Liestal Carnival Committee on behalf of the town council. Spectators watch a procession of large burning torches (“Chienbäse”) and about twenty burning carts go by. The torches are hand-made from pinewood by the participants themselves, and the carts are also made especially for the event by the “Füürwägeler” or “fire carters”. Around 90 cubic metres of wood are used each year, all provided by the local municipal authority. The fiery extravaganza is preceded by a procession of painted lanterns carried by carnival groups, who drum and pipe their way around the town.
Le premier dimanche de Carême, le dimanche qui suit le mercredi des cendres, de nombreux feux de carnaval et cortèges aux flambeaux ont lieu dans le canton de Bâle-campagne. A Liestal, le chef-lieu, le cortège aux flambeaux est devenu un impressionnant spectacle dans les années 1930 à l’initiative d’un groupe du club de gymnastique. Le Chienbäse est aujourd’hui organisé par le comité de carnaval sur mandat de la ville de Liestal. De grands flambeaux allumés (les Chienbäse) et près de vingt chars en feu sont menés à travers la ville. Les Chienbäse sont fabriqués par les participants avec du bois de pin. Les Füürwägeler préparent aussi les chars eux-mêmes. Le bois, environ 90 stères, est mis à disposition par la commune. Un cortège aux lanternes a lieu avant le spectacle de feu. Les cliques de carnaval défilent avec des lanternes peintes en jouant du tambour et en sifflant.
Am ersten Fastensonntag, dem Sonntag nach Aschermittwoch, finden im Kanton Basel-Landschaft zahlreiche Fasnachtsfeuer und Fackelumzüge statt. Im Kantonshauptort Liestal hat sich in den 1930er Jahren auf Initiative einer Gruppe des Turnvereins der Fackelumzug zu einem riesigen Feuerspektakel entwickelt. Der «Chienbäse» wird heute vom Liestaler Fasnachtskomitee im Auftrag der Stadt Liestal durchgeführt. Am Chienbäse-Umzug werden grosse brennende Fackeln (Chienbäse) und rund zwanzig brennende Wagen durch die Stadt gezogen. Die Chienbäse werden von den Teilnehmenden aus Föhrenholz selber hergestellt. Auch die Feuerwagen richten die «Füürwägeler» selber für den Umzug her. Das Holz, jährlich um die 90 Ster, wird von der Bürgergemeinde zur Verfügung gestellt. Im Vorgang zum Feuerspektakel findet der Laternenumzug statt. Fasnachtscliquen tragen trommelnd und pfeifend bemalte Laternen durch die Stadt.
La sera della prima domenica di quaresima, la domenica dopo il mercoledì delle ceneri, il Cantone di Basilea Campagna è tutto un bagliore di falò di carnevale e fiaccolate. Nel capoluogo cantonale Liestal, negli anni 1930, su iniziativa di un gruppo di membri della locale società ginnica, la tradizionale fiaccolata si è trasformata in uno spettacolo di fuoco particolarmente suggestivo: il «Chienbäse». In occasione del «Chienbäse» (letteralmente: «scope di pino»), organizzato dal comitato di carnevale cittadino su incarico del Comune, enormi fiaccole ardenti a forma di scopa e circa 20 carri colmi di legna in fiamme sfilano per la città vecchia di Liestal. Le «Chienbäse» sono fabbricate dai tedofori stessi con legno di pino e anche i carri di fuoco sono messi a punto per la sfilata dai loro conducenti. La legna – circa 90 steri all’anno – è offerta dal patriziato. Prima dello spettacolo, gruppi carnascialeschi sfilano per la città con lanterne dipinte al suono di pifferi e tamburi.
  Giura - Tradiziuns vivas  
Il chantun Giura cun sias paucas citads ha mantegnì per gronda part ses caracter rural. Perquai vegnan celebradas anc oz las pli diversas tradiziuns. Ellas expriman ina colliaziun speziala cun la natira e cun il ritmus da las stagiuns, dentant er cun las abilitads professiunalas ch'èn vegnidas sviluppadas sur tschientaners dals mastergnants da la regiun.
Peu urbanisé, le Canton du Jura dispose d’un caractère rural qui permet à ses traditions d’y demeurer très vivaces. Sa riche palette de traditions témoigne ainsi d’un attachement particulier aux éléments naturels et au rythme des saisons, mais aussi aux savoir-faire particuliers développés par les artisans de la région. Cette dernière a d’ailleurs pour première caractéristique un héritage linguistique atypique, puisqu'il s'agit du seul canton suisse ayant la langue d’oïl pour patois. Présente également en Franche-Comté, la langue d’oïl existe en différentes variantes. Elle appartient aux langues romanes qui, baignées d’influences celtes et germaniques, se sont initialement développées dans le Nord de la Gaule. La volonté de préserver cette richesse linguistique a notamment donné naissance à un site internet (« Djâsans - Patois Jurassien ») rassemblant de nombreux contes, chansons et autres blagues savoureuses, aux côtés de proposition d’activités et d’une collection de dictionnaires destinés à assurer la transmission de ce savoir.
Der Kanton Jura, der nur wenige Städte aufweist, hat sich seinen ländlichen Charakter weitgehend bewahrt. Daher sind seine vielfältigen Traditionen auch heute noch sehr lebendig. Sie sind Ausdruck einer besonderen Verbundenheit mit der Natur und dem Wechsel der Jahreszeiten, aber auch mit den besonderen Fertigkeiten, die von den Handwerkern der Region über die Jahrhunderte entwickelt wurden. Eine Besonderheit der Gegend ist ihr atypisches sprachliches Erbe: Der Jura ist der einzige Schweizer Kanton, dessen Dialekt zur Oïl-Sprache zählt. Von dieser Sprache, die auch in der angrenzenden Franche-Comté gesprochen wird, bestehen verschiedene Varianten. Sie gehört zu den romanischen Sprachen, die ursprünglich im Norden Galliens unter keltischem und germanischem Einfluss entstanden sind. Im Bestreben, diese sprachliche Vielfalt zu bewahren, wurde unter anderem eine Website geschaffen («Djâsans - Patois Jurassien»). Sie enthält Vorschläge für Aktivitäten und eine Sammlung von Wörterbüchern, um die Weitergabe dieses Wissens sicherzustellen, aber auch zahlreiche Märchen, Lieder und weitere interessante Informationen.
Poco urbanizzato, il Cantone del Giura ha un carattere rurale che permette alle sue tradizioni di restare molto vivaci. La sua grande varietà di tradizioni testimonia di un'attenzione particolare per gli elementi naturali e per il ritmo delle stagioni, ma anche per le manualità particolari sviluppate dagli artigiani della regione. Quest'ultima conserva un patrimonio linguistico atipico: il Giura è l'unico Cantone svizzero con un patois risalente alla lingua d'oïl, che appartiene al ceppo delle lingue romanze influenzate dal celtico e dal germanico, sviluppatesi inizialmente nel nord della Gallia. Diverse varianti di questa lingua sono presenti anche nella Franche-Comté. La volontà di preservare la ricchezza linguistica della regione ha condotto alla creazione di un sito Internet («Djâsans - Patois Jurassien») che riunisce numerose fiabe, canzoni e barzellette gustose accanto a proposte di attività e a una collezione di dizionari destinati ad assicurare la trasmissione di questo sapere.
  Racoglier plantas selva...  
Malgrà quai è sia existenza periclitada, perquai che mo paucas persunas dal sectur agricul, abitants da las regiuns alpinas, aderents da la medischina alternativa e spezialists (tranter quels en emprima lingia l'associaziun Valplantes) san anc avunda per cleger u per cultivar plantas selvadias. Il medem mument è creschida la dumonda da plantas selvadias, uschia che las plantas las pli appreziadas vegnan ozendi cultivadas.
This tradition reflects strong links with nature and is abundantly documented but little practised nowadays, with only the country and mountain folk, herbalists and professionals - first and foremost the Valplantes cooperative - sufficiently knowledgeable on foraging for and cultivating the right plants. A growing market has led to the species that are most in demand being farmed, providing a welcome supplementary income for mountain farmers. Harvesting is usually done by hand and is subject to legal restrictions (the Council of States issued its first decree regarding the protection of wild plants in 1936), and the lists of rare plants are continually updated.
Gage d’un lien fort avec la nature, cette tradition bénéficie d’une abondante littérature mais peine actuellement à subsister dans la pratique, et seules les personnes de souche paysanne, les montagnards, les adeptes de médecines douces et les professionnels du domaine – au premier rang desquels figure la Coopérative Valplantes – maîtrisent encore suffisamment la cueillette sauvage ou la culture de ces plantes. La croissance du marché correspondant a abouti à la mise en culture des espèces les plus demandées, leurs récoltes apportant un revenu complémentaire intéressant aux paysans de montagne. La récolte, le plus souvent manuelle, se fait en principe dans le respect des lois en vigueur (un premier arrêté sur la protection des plantes sauvages est édicté en 1936 par le Conseil d’Etat), et les listes de plantes rares sont constamment actualisées.
Die Tradition des Pflanzensammelns zeigt die enge Verbundenheit der Menschen mit der Natur und ist in der Literatur reich belegt. Trotzdem ist sie heute in ihrem Bestehen bedroht, denn nur Personen aus dem landwirtschaftlichen Bereich, Bergbewohner, Anhänger der Alternativmedizin und Fachleute (darunter in erster Linie die Genossenschaft Valplantes) kennen sich im Sammeln von wild wachsenden Pflanzen oder in deren Anbau noch ausreichend aus. Gleichzeitig ist die Nachfrage nach Wildpflanzen gestiegen, sodass die beliebtesten Pflanzen mittlerweile angebaut werden, was den Bergbauern einen interessanten Nebenverdienst einbringt. Geerntet wird meist auch heute noch manuell und unter Einhaltung der geltenden Gesetze. Ein erster Erlass über den Schutz wildwachsender Pflanzen wurde 1936 vom Staatsrat verabschiedet und die Liste der seltenen Pflanzen wird laufend aktualisiert.
Questa tradizione, che testimonia di un forte legame con la natura, è documentata da un’abbondante letteratura, ma attualmente stenta a resistere nella pratica e soltanto le persone di origine contadina, i montanari, gli adepti della medicina naturale e i professionisti del settore (tra cui va citata in primo luogo la Cooperativa Valplantes) padroneggiano ancora sufficientemente l’arte della raccolta o della coltivazione di piante selvatiche. La crescita di questo mercato ha portato alla coltivazione delle specie più richieste, che permettono ai contadini di montagna di ottenere un interessante reddito supplementare. La raccolta, spesso manuale, è svolta nel rispetto delle leggi in vigore (un primo decreto sulla protezione delle piante selvatiche è stato promulgato dal Consiglio di Stato nel 1936) e gli elenchi delle piante rare sono aggiornati costantemente.
  Nadal en l'Appenzell Da...  
Ils «Chlausebickli» ed ils «Devisli» tutgan per forza tar il «Chlausezüüg». Quel sa cumpona oz d'in rom da lain cun tschintg chantuns che vegn pli e pli stretg vers ensi. L'intern en furma d'in tgeiel era oriundamain fatg da pasta da tarschola («Filebrood»), da pizieuta emplenida, da maila, da nuschs e da paira tosta.
The canton of Appenzell Innerrhoden is famous for its broad variety of Christmas traditions which appeal to all the senses. The Christmas period begins with the presentation of the colourful Chlausebickli (painted gingerbread biscuits) on All Saints’ Day. The Chlausebickli, which are given to children by their godparents, cannot be consumed immediately and will reappear later as part of the Christmas Chlausezüüg (a pyramid-shaped forerunner of the Christmas tree constructed on a wooden frame). Along with the Chlausebickli, Devisli are also an essential part of the Chlausezüüg, which today consists of a five-cornered wooden frame that tapers towards the top. The inside of the Chlausezüüg originally consisted of a cone of Filebrood (braided bread), Biberfladen (an Appenzell gingerbread speciality), apples, nuts and dried pears. Devisli are small, painted images made from dried sugar dough. They are ornately designed and depict a range of scenes, for instance from traditional farming life in Appenzell. On Christmas Eve, the streets and houses of Appenzell Innerrhoden are filled with the smell of incense. Altar servers, men, and, less frequently, women and children carry a censer or what is known as the Räuchlipfanne (incense pan) through living rooms, workplaces and stables in order to bless them.
Le canton d'Appenzell Rhodes Intérieures est réputé pour la grande diversité de ses coutumes de Noël, qui parlent à tous les sens. La période de l'avent commence à la fête des rois avec la confection des pains d'épices colorés (appelés Chlausebickli) que les enfants reçoivent de leurs parrains et marraines. Mais avant d'être mangés, ces pains serviront à décorer le Chlausezüüg. Le Chlausezüüg se présente aujourd'hui sous la forme d'une structure en bois conique et pentagonale, ornée de pains d'épices et de « devisli », petites peintures sur pâte dure. Jadis, le Chlausezüüg était fait avec une pâte à tresse, des pommes, des poires sèches et des noix. Les « devisli » représentent généralement des scènes de la vie paysanne traditionnelle. La veille de Noël, les rues et les maisons d'Appenzell Rhodes Intérieures sont parfumées d'effluves d'encens. Les prêtres, les hommes, plus rarement les femmes et les enfants, bénissent les habitations, les ateliers et les écuries en y diffusant de l'encens, les premiers avec leur encensoir, les autres avec des poêles.
Der Kanton Appenzell Innerrhoden ist bekannt für seine grosse Vielfalt an Weihnachtsbräuchen, welche alle Sinne ansprechen. Die Weihnachtszeit beginnt mit der Auslage der farbenprächtigen Chausebickli (bemalte Lebkuchen) an Allerheiligen. Die Kinder erhalten von ihren Paten und Patinnen Chlausebickli geschenkt, die nicht sofort verzehrt werden dürfen und später am weihnächtlichen Chlausezüüg wieder auftauchen. Mit den Chlausebickli gehören die Devisli zwingend an den Chlausezüüg, der heute aus einem fünfeckigen, sich nach oben verjüngenden Holzgestell besteht. Sein Inneres war ursprünglich ein Kegel aus Filebrood (Zopfgebäck), Biberfladen, Äpfeln, Nüssen und gedörrten Birnen. Devisli sind kleine bemalte Gebilde aus getrocknetem Zuckerteig. Sie sind kunstvoll geformt und zeigen diverse Abbildungen, unter anderem aus dem traditionellen Bauernleben von Appenzell Innerrhoden. Am Heiligabend riecht es in den Gassen und Häusern von Appenzell Innerrhoden nach Weihrauch. Ministranten, Männer, seltener Frauen und Kinder gehen mit einem Rauchfass oder der sogenannten Räuchlipfanne durch ihre Wohnräume, Werkstätten und Ställe, um diese zu segnen.
Il Cantone di Appenzello Interno è conosciuto per la grande varietà di tradizioni natalizie, che risvegliano tutti i sensi. Il periodo natalizio inizia con l’esposizione dei «Chlausebickli» multicolori (dolci al pan pepato dipinti) per Ognissanti. I bambini ricevono in regalo dal proprio padrino o dalla propria madrina dei «Chlausebickli», che non possono essere consumati subito, ma verranno successivamente impiegati per costruire il «Chlausezüüg» natalizio. Oltre ai «Chlausebickli», anche i Devisli servono necessariamente per il «Chlausezüüg», oggi composto da una struttura pentagonale in legno che si assottiglia verso l’alto. L’interno era originariamente composto da un cono di «Filebrood» (un dolce a forma di treccia), «Biberfladen» (un dolce tipico), mele, noci e pere essiccate. I «Devisli» sono formine di pasta allo zucchero fatte seccare. Plasmate artisticamente, raffigurano vari soggetti tratti dalla vita contadina dell’Appenzello Interno. La vigilia di Natale i vicoli e le case dell’Appenzello Interno profumano d’incenso. Chierichetti, uomini, donne e bambini girano con un incensiere o con il cosiddetto «Räuchlipfanne» nelle loro case, officine e stalle per benedirle.
  Appenzell Dadens - Trad...  
Il chantun è isolà dal traffic da transit grond, perquai ch'el na dispona fin oz ni d'in access a las vias naziunalas ni d'ina colliaziun cun la rait da viafier naziunala da binaris da ladezza normala.
Avec quelque 15 500 habitants, Appenzell Rhodes-Intérieures est le canton le moins peuplé de Suisse. Le canton est situé à l’écart des grandes voies de communication, puisqu’il n’est relié ni au réseau des routes nationales ni au réseau ferré normal des CFF. Une telle situation a eu pour conséquence au 19e siècle de « préserver » le canton de l’industrialisation et de donner beaucoup d’importance au tourisme, et ce jusqu’à nos jours. Appenzell Rhodes-Intérieures est vu avant tout comme canton agricole, plus particulièrement tourné vers la production laitière. Jusqu’en 1970, 32,6% des actifs travaillaient dans l’agriculture et la sylviculture. Cette proportion est tombée de moitié aujourd’hui, à 16%, mais la composante paysanne est l’un des deux éléments très présents dans le domaine culturel ; le deuxième est la tradition catholique dont l’influence sur la vie culturelle du canton perdure jusqu’à aujourd’hui.
Appenzell Innerrhoden ist mit seinen rund 15'500 Einwohnern der bevölkerungsmässig kleinste Kanton der Schweiz. Der Kanton liegt abseits des grossen Fernverkehrs, weil er bis heute weder über einen Nationalstrassenanschluss noch über eine Anbindung an das nationale Normalspur-Schienennetz verfügt. Die verkehrsmässig abgeschiedene Lage führte im 19. Jahrhundert dazu, dass der Kanton von der Industrialisierung «verschont» blieb und stattdessen der Tourismussektor seither einen hohen Stellenwert geniesst. Appenzell Innerrhoden wird aber in erster Linie als Bauern- oder präziser als Milchwirtschaftsland wahrgenommen. Noch 1970 gehörten 32.6% der Erwerbstätigen im Kanton dem Sektor Land- und Forstwirtschaft an. Dieser Wert ist zwar aktuell mit 16% auf die Hälfte gesunken, doch das bäuerliche Element ist vor allem in volkskultureller Hinsicht nach wie vor prägend. Zu diesem gesellt sich die katholische Tradition, die das kulturelle Leben in Appenzell Innerrhoden bis zum heutigen Tag wesentlich mitbeeinflusst.
Con i suoi 15 500 abitanti circa, Appenzello Interno è il Cantone meno popoloso della Svizzera. Vista la sua posizione appartata, lontana dai grandi assi di traffico – ancora oggi non è collegato né alla rete delle strade nazionali né a quella ferroviaria a scartamento normale –, nell’Ottocento Appenzello Interno venne «risparmiato» dall’industrializzazione e iniziò a concentrarsi sul turismo, settore che da allora riveste un ruolo di primaria importanza. Ciò nonostante, Appenzello Interno è tutt’oggi considerato come un Cantone essenzialmente contadino, basato sull’economia lattiera. Ancora nel 1970, il 32,6 per cento della sua popolazione attiva lavorava nell’agricoltura o nella selvicoltura. Nel frattempo questo valore si è dimezzato scendendo a quota 16 per cento, ma la componente contadina rimane ancora molto presente, soprattutto nella cultura popolare. A ciò si aggiunge la tradizione cattolica che ad oggi permea profondamente la vita culturale di Appenzello Interno.
  Nudar en il Rain - Trad...  
Ils onns 1930 è il Rain puspè vegnì avert per nudar. Oz nodan la stad mintga di tschients da persunas en il Rain e cun ellas sa movan ils satgs da nudar ch'èn vegnids inventads il 19avel tschientaner.
The astounding popularity of swimming in the Rhine in Basel dates back many centuries. The activity was given a virtuous touch when nuns from the Klingental abbey took advantage of the Rhine on hot summer days in the 15th century. When swimming in open areas of the Rhine was banned in the 19th century, construction of bathing areas was initiated by the "Gesellschaft für das Gute und Gemeinnützige" (a society established for the common good). Their resounding success led to a total of four bathing areas, two of which are still in operation today. In the 1930s the ban on swimming in open areas of the Rhine was lifted, and nowadays the river is used every summer by hundreds of people with their special swimming bags invented in the 19th century. One of the highlights of the summer swimming season is Basel Rhine Swimming, which has been organised by the Basel department of the Swiss Lifesaving Society since 1980 and which attracts more than a thousand participants each year. And there are some Basel residents who enjoy a dip in the Rhine every day, irrespective of the season.
Cela fait plusieurs siècles qu’aller nager dans le Rhin est un des passe-temps favoris des Bâlois. Au 15e siècle, des nonnes du couvent de Klingental heurtaient la morale de la population en se baignant en public aux jours chaud de l’été. Comme au 19e siècle il fut interdit de se baigner dans le Rhin, la « Société pour le bien et l’intérêt général » initia la construction de bains. Les premiers connurent un grand succès et bientôt il y en eu quatre, dont deux sont toujours en activité. Dans les années 1930, la baignade fut de nouveau autorisée. Aujourd’hui, des centaines de personnes se baignent chaque jour d’été, emportant avec eux les sacs étanches inventés au 19e siècle. Un des moments forts de l’été est la « Baignade dans le Rhin » organisée par la section bâloise de la Société suisse de sauvetage depuis 1980. Plus d’un millier de nageurs y participent chaque année. Quelques Bâlois se baignent même tous les jours quelle que soit la saison.
Das Schwimmen im Rhein ist in Basel seit vielen Jahrhunderten äusserst beliebt. Im 15. Jahrhundert waren es Nonnen aus dem Kloster Klingental, die durch öffentliches Baden an heissen Sommertagen die sittlichen Gefühle der Bevölkerung provozierten. Als im 19. Jahrhundert das Schwimmen im offenen Rhein verboten wurde, initiierte die «Gesellschaft für das Gute und Gemeinnützige», Basel, den Bau von Badeanstalten. Wegen grossem Erfolg gab es bald vier Badehäuser, von denen gegenwärtig noch zwei in Betrieb sind. In den 1930er Jahren wurde der Rhein für Schwimmer wieder freigegeben. Heute treiben im Sommer täglich Hunderte «dr Bach ab» und mit ihnen die im 19. Jahrhundert erfundenen Schwimmsäcke. Einer der Höhepunkte der sommerlichen Schwimmsaison ist das Basler Rheinschwimmen, welches seit 1980 von der Basler Sektion der «Schweizerischen Lebensrettungs-Gesellschaft» organisiert wird. Über tausend Personen nehmen jedes Jahr an diesem Anlass teil. Und besonders begeisterte Schwimmerinnen und Schwimmer pflegen den täglichen Schwumm zu jeder Jahreszeit.
A Basilea nuotare nel Reno è un’attività particolarmente apprezzata da diversi secoli. Nel Quattrocento, le suore del convento di Klingenthal facevano il bagno nel fiume nelle calde giornate estive, mettendo a dura prova il senso del pudore della popolazione. Nell'Ottocento il nuoto nel Reno aperto fu proibito e fu allora che la « Gesellschaft für das Gute und Gemeinnützige » promosse la costruzione di bagni pubblici. L’iniziativa ebbe molto successo e in breve tempo furono aperti quattro stabilimenti, due dei quali sono ancora in funzione. Il Reno è stato reso nuovamente accessibile al pubblico negli anni Trenta e oggi in estate centinaia di persone vi si tuffano quotidianamente munite dei sacchi ermetici inventati nell'Ottocento. Uno dei momenti salienti della stagione balneare estiva è il « Basler Rheinschwimmen » (nuotata nel Reno), organizzato dal 1980 dalla locale sezione della Società svizzera di salvataggio e al quale partecipano ogni anno più di mille persone. Alcuni basilesi hanno inoltre l’abitudine di immergersi quotidianamente nelle acque del fiume in qualiasi stagione.
  Genevra - Tradiziuns vi...  
Las tradiziuns viventas da Genevra han per gronda part in connex cun la vita, cun il pensar e cun las scrittiras da Calvin e da Rousseau; las duas persunalitads genevrinas las pli impurtantas. Ils dus umens han marcà durablamain la vita dals burgais da questa citad ch'ins numna dal rest anc oz la citad da Calvin.
Les traditions vivantes genevoises sont en grande partie liées à la vie, à la pensée et aux écrits des deux grandes figures genevoises que furent Calvin et Rousseau. Ces derniers ont en effet laissé une empreinte durable sur la vie des citoyens de celle que l’on appelle d’ailleurs, aujourd’hui encore, la Cité de Calvin. Voilà sans doute pourquoi s’est progressivement forgée une culture locale centrée sur des valeurs telles que la démocratie, l’amour de la nature, l’engagement citoyen, l’importance de la religion et le respect de l’artisan. On pense forcément aux parfums rousseauistes flottant dans les allées des Conservatoire et Jardin botaniques de la Ville, qui offrent à Genève la cinquième collection mondiale d’herbiers et l’une des trois plus importantes bibliothèques en botanique systématique. Mais il est possible d’en dire autant de l’Esprit de Genève, marqué par Rousseau comme par Jean Calvin et Henri Dunant : trois figures qui nourrirent la réputation de cette ville comme terre d’accueil des opprimés, des pacifistes et de la défense des droits humains. On ne compte ainsi plus les personnalités qui, du bout du Lac Léman, contribuèrent à faire figurer Genève en bonne place sur la carte du monde et dans les livres d’histoire.
Die lebendigen Genfer Traditionen stehen zu einem grossen Teil in Verbindung mit dem Leben, dem Denken und den Schriften Calvins und Rousseaus, der zwei prägendsten Genfer Persönlichkeiten. Sie haben bleibende Spuren im Leben der Bürgerinnen und Bürger dieser Stadt hinterlassen, die man übrigens auch heute noch die Calvinstadt nennt. Gewiss ist dies der Grund, weshalb sich im Laufe der Zeit eine lokale Kultur entwickelt hat, die auf Werte wie Demokratie, Liebe zur Natur, ziviles Engagement, Religion und Respekt des Handwerks ausgerichtet ist. Noch heute scheint der Geist Rousseaus über den Alleen des Konservatoriums und des Botanischen Gartens der Stadt zu schweben, wo die fünftgrösste Sammlung von Herbarien und eine der drei bedeutendsten Bibliotheken für systematische Botanik der Welt zu Hause sind. Das Gleiche gilt auch für den Esprit de Genève, der gleichermassen von Rousseau, Jean Calvin und Henri Dunant geprägt ist. Diese drei Persönlichkeiten haben den Ruf der Stadt als Ort der Zuflucht für die Unterdrückten und Pazifisten und als Ort der Verteidigung der Menschenrechte begründet. So nimmt Genf dank dem Wirken zahlloser Persönlichkeiten einen festen Platz auf der Weltkarte und in den Geschichtsbüchern ein.
Le tradizioni viventi ginevrine sono legate in buona parte alla vita, al pensiero e agli scritti delle due grandi figure di Calvino e Rousseau. Questi due personalità hanno in effetti lasciato un’impronta duratura sulla vita dei cittadini di quella che era ed è chiamata tuttora la Città di Calvino. È indubbiamente per questo che si è andata evolvendo progressivamente una cultura locale incentrata su valori quali la democrazia, l’amore per la natura, l’impegno cittadino, l’importanza della religione e il rispetto per gli artigiani. Viene spontaneo pensare all’aria rousseauista che aleggiava nelle «allées» del conservatorio e giardino botanico della città, che offrivano a Ginevra la quinta più grande collezione di erbari a livello mondiale e una delle tre più importanti biblioteche nel campo della botanica sistematica. Ma si potrebbe affermare lo stesso dell'«Esprit de Genève», plasmato da Rousseau come da Calvino e da Dunant: tre figure che hanno alimentato la reputazione di questa città come terra di accoglienza degli oppressi, dei pacifisti e dei diritti umani. Sono innumerevoli le personalità che dalle rive del Lago Lemano hanno contribuito a collocare Ginevra in un’ottima posizione, sulla cartina mondiale come nei libri di storia.
  Genevra - Tradiziuns vi...  
Las tradiziuns viventas da Genevra han per gronda part in connex cun la vita, cun il pensar e cun las scrittiras da Calvin e da Rousseau; las duas persunalitads genevrinas las pli impurtantas. Ils dus umens han marcà durablamain la vita dals burgais da questa citad ch'ins numna dal rest anc oz la citad da Calvin.
Les traditions vivantes genevoises sont en grande partie liées à la vie, à la pensée et aux écrits des deux grandes figures genevoises que furent Calvin et Rousseau. Ces derniers ont en effet laissé une empreinte durable sur la vie des citoyens de celle que l’on appelle d’ailleurs, aujourd’hui encore, la Cité de Calvin. Voilà sans doute pourquoi s’est progressivement forgée une culture locale centrée sur des valeurs telles que la démocratie, l’amour de la nature, l’engagement citoyen, l’importance de la religion et le respect de l’artisan. On pense forcément aux parfums rousseauistes flottant dans les allées des Conservatoire et Jardin botaniques de la Ville, qui offrent à Genève la cinquième collection mondiale d’herbiers et l’une des trois plus importantes bibliothèques en botanique systématique. Mais il est possible d’en dire autant de l’Esprit de Genève, marqué par Rousseau comme par Jean Calvin et Henri Dunant : trois figures qui nourrirent la réputation de cette ville comme terre d’accueil des opprimés, des pacifistes et de la défense des droits humains. On ne compte ainsi plus les personnalités qui, du bout du Lac Léman, contribuèrent à faire figurer Genève en bonne place sur la carte du monde et dans les livres d’histoire.
Die lebendigen Genfer Traditionen stehen zu einem grossen Teil in Verbindung mit dem Leben, dem Denken und den Schriften Calvins und Rousseaus, der zwei prägendsten Genfer Persönlichkeiten. Sie haben bleibende Spuren im Leben der Bürgerinnen und Bürger dieser Stadt hinterlassen, die man übrigens auch heute noch die Calvinstadt nennt. Gewiss ist dies der Grund, weshalb sich im Laufe der Zeit eine lokale Kultur entwickelt hat, die auf Werte wie Demokratie, Liebe zur Natur, ziviles Engagement, Religion und Respekt des Handwerks ausgerichtet ist. Noch heute scheint der Geist Rousseaus über den Alleen des Konservatoriums und des Botanischen Gartens der Stadt zu schweben, wo die fünftgrösste Sammlung von Herbarien und eine der drei bedeutendsten Bibliotheken für systematische Botanik der Welt zu Hause sind. Das Gleiche gilt auch für den Esprit de Genève, der gleichermassen von Rousseau, Jean Calvin und Henri Dunant geprägt ist. Diese drei Persönlichkeiten haben den Ruf der Stadt als Ort der Zuflucht für die Unterdrückten und Pazifisten und als Ort der Verteidigung der Menschenrechte begründet. So nimmt Genf dank dem Wirken zahlloser Persönlichkeiten einen festen Platz auf der Weltkarte und in den Geschichtsbüchern ein.
Le tradizioni viventi ginevrine sono legate in buona parte alla vita, al pensiero e agli scritti delle due grandi figure di Calvino e Rousseau. Questi due personalità hanno in effetti lasciato un’impronta duratura sulla vita dei cittadini di quella che era ed è chiamata tuttora la Città di Calvino. È indubbiamente per questo che si è andata evolvendo progressivamente una cultura locale incentrata su valori quali la democrazia, l’amore per la natura, l’impegno cittadino, l’importanza della religione e il rispetto per gli artigiani. Viene spontaneo pensare all’aria rousseauista che aleggiava nelle «allées» del conservatorio e giardino botanico della città, che offrivano a Ginevra la quinta più grande collezione di erbari a livello mondiale e una delle tre più importanti biblioteche nel campo della botanica sistematica. Ma si potrebbe affermare lo stesso dell'«Esprit de Genève», plasmato da Rousseau come da Calvino e da Dunant: tre figure che hanno alimentato la reputazione di questa città come terra di accoglienza degli oppressi, dei pacifisti e dei diritti umani. Sono innumerevoli le personalità che dalle rive del Lago Lemano hanno contribuito a collocare Ginevra in un’ottima posizione, sulla cartina mondiale come nei libri di storia.
  Ierts purils ad Osterfi...  
Dapi l'onn 2005 mantegna la vischnanca da Wilchingen-Osterfingen da l'Unterklettgau en il chantun Schaffusa en sia fracziun Osterfingen ina senda d'orticultura che duai promover il senn per la cultura tradiziunala dad ierts purils da Schaffusa. Enfin oz èn sa laschads entusiasmar da questa idea 31 persunas che possedan in iert e che sustegnan cun lur collavuraziun activamain quest project.
The community of Wilchingen-Osterfingen in the canton of Schaffhausen began the Garden Path in 2005 with a view to promoting the traditional Schaffhausen culture of cottage gardens. So far the idea has attracted 31 garden owners, all of whom make an active contribution to the project by carrying out maintenance, care and even restoration work. The kitchen, ornamental and back gardens add to the appeal of the village and boost tourism. The hard work and creativity that go into these gardens are reflected in the beauty of the village and bestow a special charm on the area. The Garden Path continues the long and widespread tradition of cottage gardens. The basic structure of cottage gardens in Switzerland has changed very little over the centuries. They adjoin houses and farm buildings and they accommodate both useful and ornamental plants on a relatively small area of land. For example, vegetables, herbs and berries might be grown next to flowers, shrubs and bushes. Just as in Osterfingen, many places attach great importance to the aesthetics of these gardens.
Depuis 2005, la commune schaffhousoise de Wilchingen-Osterfingen dans le district de l’Unterklettgau entretient un sentier horticole visant à promouvoir la culture de jardin traditionnelle des paysans schaffhousois. A ce jour, le projet a séduit trente-et-un propriétaires de jardins, qui y participent activement. Les jardins sont conservés, cultivés voire même reconstitués tels qu’ils étaient à l’origine. Les jardins potagers ou ornementaux entourant les fermes sont un atout touristique supplémentaire pour le village. Aménagés avec soin et imagination, ils embellissent l’aspect du village et en accroissent le charme. Ce projet perpétue la tradition ancestrale des jardins de ferme partout présente dans les campagnes. La structure de base de ces jardins ne s’est guère modifiée au cours des siècles. Ces jardins jouxtant l’habitation ou le bâtiment agricole associent plantes potagères et plantes ornementales sur de petites surfaces. On y cultive des légumes, des herbes et des baies mais aussi des fleurs, des vivaces et des arbustes. A Osterfingen comme en maints endroits l’aspect esthétique est particulièrement soigné.
Seit 2005 unterhält die Unterklettgauer Gemeinde Wilchingen-Osterfingen im Kanton Schaffhausen in ihrem Ortsteil Osterfingen einen Gartenpfad, der den Sinn für die traditionelle Schaffhauser Bauerngartenkultur fördern soll. Bis heute lassen sich 31 GartenbesitzerInnen von der Idee begeistern und leisten durch ihre Mitarbeit einen aktiven Beitrag zum Projekt. Bestehendes wird erhalten, gepflegt oder sogar in den ursprünglichen Zustand zurückgeführt. Die Nutz-, Zier- und Hinterhausgärten steigern die Attraktivität des Dorfes und leisten einen wesentlichen Beitrag zur touristischen Aufwertung. Die mit viel Fleiss und Kreativität gestalteten Gärten bereichern das Strassenbild und verleihen dem Dorf einen besonderen Charme. Angeknüpft wird dabei an eine lange Tradition der bäuerlichen Gartenkultur, wie sie überall zu finden ist. Die Grundstruktur der Bauerngärten in der Schweiz hat sich im Laufe der Jahrhunderte kaum verändert. Sie sind dem Wohnhaus oder den Wirtschaftsgebäuden angeschlossen und vereinen auf relativ kleiner Fläche Nutz- und Zierpflanzen. So finden sich neben Gemüse, Kräutern und Beeren auch Blumen, Stauden und Sträucher. Wie in Osterfingen wird vielerorts besonders Wert auf eine ästhetische Gestaltung gelegt.
Dal 2005, il Comune di Wilchingen-Osterfingen (Cantone di Sciaffusa, distretto di Unterklettgau) gestisce nella frazione di Osterfingen un sentiero dei giardini istituito per promuovere la cultura tradizionale sciaffusana degli orti e dei giardini rurali. Ad oggi sono 31 i proprietari che, entusiasti dell’idea, partecipano attivamente alla realizzazione di questo progetto. Quanto già esiste viene mantenuto, curato o addirittura riportato al suo stato originario. Gli orti e i giardini ornamentali siti davanti o sul retro delle case accrescono l’attrattiva di Osterfingen e forniscono un contributo fondamentale alla sua valorizzazione turistica. Allestiti con grande zelo e creatività, questi giardini abbelliscono le vie del villaggio e gli conferiscono un fascino tutto particolare. Il progetto si riallaccia a una lunga tradizione giardiniera contadina presente un po’ ovunque a queste latitudini. La struttura di base dei giardini rurali svizzeri è rimasta praticamente immutata nel corso dei secoli. Attigui all’abitazione o ai fabbricati agricoli, essi ospitano su una superficie relativamente piccola sia specie commestibili come verdure, erbe aromatiche e bacche, sia piante ornamentali come fiori, cespugli e arbusti. Come altrove, anche a Osterfingen l’aspetto estetico riveste un ruolo importante.
  Scuntrada da motos da H...  
Sin la segunda stagiun en il «Isebähnli» è cumparì il film «Easy Rider». Quai ha mess ad ir la scuntrada da motos per propi e rotschas da novs visitaders èn vegnids en il «Isebähnli» – ina tendenza ch'è sa mantegnida fin oz.
Every Thursday from March to October, several hundred motorbike enthusiasts meet at the 'Isebähnli' restaurant in Trimbach in the canton of Solothurn. The meeting attracts bikers from throughout Switzerland, southern Germany, the Alsace and neighbouring regions of Italy. The 'Restaurant zur Eisenbahn' is transformed into a mecca for bikers, and is likely to be a familiar name for every biker in Switzerland. Over a bratwurst and a cola (beer is rarely ordered), the enthusiasts watch the bikers come and go, chat about bikes and generally have a good time. The Hauenstein bikers' meeting has been in existence since 1968 and is 'no longer as wild as it was once rumoured to be'. It originated in the mid-1960s in the Sonne restaurant in Buckten in the canton of Basel-Landschaft, but after the death of the landlady in 1968 was transferred to the 'Isebähnli' in Trimbach. The release of the film Easy Rider during the Isebähnli's second season sparked an explosion in the popularity of biking and attracted a wave of new visitors to the meeting, a trend which continues to this day.
De la mi-mars à octobre, la concentration de motos d'Hauenstein rassemble tous les jeudis des centaines de passionnés autour du restaurant «Isebähnli» à Trimbach dans le canton de Soleure. Les participants viennent de toute la Suisse, du sud de l'Allemagne, de l'Alsace et des régions frontières de l'Italie. Le « Restaurant du chemin de fer » devient la Mecque de la moto, un lieu de pèlerinage pour tous les motards de Suisse. Avec une saucisse grillée et une canette de coca-cola à la main (les commandes de bière sont rares), on regarde les motos qui viennent et qui repartent, celles qui sont au parking, on discute et on passe du bon temps. La concentration de motos d'Hauenstein existe depuis 1968, elle n'est plus aussi « sauvage » qu'on avait pu le croire un moment. Son origine remonte au début des années 1960, au restaurant « Sonne » à Buckten dans le canton de Bâle-Campagne. Mais après la mort de la tenancière en 1968, la manifestation se déplaça à l'«Isebähnli» de Trimbach. Sorti pendant la deuxième saison, le film «Easy Rider» amena une vague de nouveaux visiteurs. Le flot ne s'est pas tari depuis.
Der Töfftreff Hauenstein ist während der Saison von Mitte März bis Oktober ein donnerstäglicher Treff von mehreren hundert Töff-Begeisterten beim Restaurant "Isebähnli" in Trimbach, Kanton Solothurn. Motoradfahrerinnen und -fahrer aus der ganzen Schweiz, Süddeutschland, dem Elsass und dem grenznahen Italien reisen dafür an. Das "Restaurant zur Eisenbahn" wird in dieser Zeit zum "Töff-Mekka" und ist wohl jedem Töfffahrer in der Schweiz bekannt. Bei Bratwurst und Cola – Bier wird selten bestellt – schaut man den eintreffenden und ausfahrenden Motorrädern zu, beäugt die parkierten, fachsimpelt und verbringt eine gute Zeit. Der Töff-Treff Hauenstein existiert seit 1968 und ist "nicht mehr ganz so wild, wie einst befürchtet". Er nahm seinen Ursprung Mitte der 1960er Jahre im Restaurant Sonne in Buckten, Kanton Basel-Landschaft, verlagerte sich nach dem Tod der dortigen Wirtin 1968 ins "Isebähnli" in Trimbach. Zur zweiten Saison im Isebähnli erschien der Film "Easy Rider". Dies war eine Initialzündung und führte zu einer grossen Welle neuer Besucher im «Isebähnli». Der Besucherstrom hält bis heute an.
Il raduno di motociclisti dell’Hauenstein («Töfftreff Hauenstein») si svolge ogni giovedì nel periodo da metà marzo a ottobre presso il ristorante «Isebähnli» di Trimbach, nel Cantone di Soletta. A questo appuntamento confluiscono diverse centinaia di motociclisti appassionati provenienti da tutta la Svizzera, dalla Germania, dall’Alsazia e dalla vicina Italia. Per l’occasione il ristorante «zur Eisenbahn» diventa una sorta di «Mecca della moto», che ogni motociclista svizzero conosce. Mangiando «bratwurst» e sorseggiando Coca Cola – solo di rado birra – i centauri passano il tempo osservando il via vai delle moto, ammirando i modelli parcheggiati e discutendo di questioni tecniche. Il raduno di motociclisti dell’Hauenstein esiste dal 1968 e non è più un appuntamento così selvaggio come si temeva un tempo. Nato all’inizio degli anni Sessanta presso il ristorante «Sonne» a Buckten, nel Cantone di Basilea Campagna, fu trasferito all’«Isebähnli» di Trimbach dopo la scomparsa della gerente, nel 1968. La seconda stagione all’«Isebähnli» coincise con l’uscita nelle sale del film «Easy Rider», che diede l’impulso iniziale a questo raduno e attirò all’«Isebähnli» una nuova ondata di visitatori, che perdura ancora oggi.
  Infurmaziuns - Tradiziu...  
Ellas vegnan pratitgadas oz en Svizra.
they are still practiced in Switzerland.
Elles évoluent et se réinventent continuellement.
Sie werden hier und jetzt in der Schweiz praktiziert.
vengono praticate al giorno d'oggi in Svizzera;
  Surnums en la Svizra ce...  
Ultra dals nums uffizials, ch'èn renconuschids dal stadi e che sa basan sin prenums e sin nums da famiglia, exista en las parts ruralas da la Svizra centrala in segund sistem da nums tradiziunal ch'ils indigens – cunzunt quels ch'èn naschids avant l'onn 1960 – dovran fin oz.
In addition to the official naming system based on first names and surnames, the rural areas of Central Switzerland have a second, traditional naming system that the older residents – particularly those born before 1960 – continue to use to this day. It consists of nicknames given to individuals, families or extended families. There is a practical reason for it: since many villages and settlements have broad, extended networks of relatives with the same surname, and traditional first names are limited to those of a few saints, official names are not sufficient as a way of distinguishing between people. The nicknames are often derived from names of meadows, professions or social and physical characteristics. Some of them carry a certain stigma and are therefore no longer used by the persons in question. Others, however, form an unencumbered, everyday part of the people's personal identity. Nicknames linked to names of meadows are particularly common in farming communities, and are sometimes supplemented with details of the people's ancestry.
A côté de l’onomastique officielle, basée sur le prénom et le nom de famille, il existe dans les régions rurales de Suisse centrale un autre système traditionnel que les anciens, ceux surtout nés avant 1960, utilisent aujourd’hui encore. Il repose sur les surnoms donnés à des particuliers, des familles ou toute la parenté. Il y a une raison pratique à cela. Dans ces nombreux villages et ces régions dans lesquelles les habitants sont dispersés, l’onomastique officielle ne fournit pas d’indication assez fiable et précise quand les mêmes noms de famille désignent des parentés incroyablement ramifiées et quand les prénoms traditionnels reprennent sempiternellement les noms d’un petit nombre de saints. Les surnoms se forment à partir de désignations de lieu, de l’exercice d’une activité ou de caractéristiques corporelles ou sociales. Quelques-uns de ces noms sont plus ou moins stigmatisant et ne sont pas employés en présence de la personne qu’ils désignent. D’autres ne tirent pas à conséquence et font partie intégrante de l’identité personnelle et quotidienne. En milieu rural, les surnoms liés à des noms de lieux sont particulièrement fréquents. Et parfois, dans un souci d’exhaustivité et de précision, c’est toute une généalogie qui est énumérée.
Nebst der staatlich-offiziellen Namensgebung, die auf Vor- und Nachnamen basiert, existiert in der ländlichen Zentralschweiz ein zweites, traditionelles Namenssystem, das die Alteingesessenen – und unter ihnen vor allem die vor 1960 Geborenen – bis heute verwenden. Es beruht auf Übernamen, die einzelnen Personen, Familien oder Sippschaften verliehen werden. Dahinter steht ein praktischer Grund: Die offizielle Namensgebung ist in vielen Dörfern und Streusiedlungen, in denen weitverzweigte Verwandtschaftsnetze dieselben Nachnamen tragen und die traditionellen Vornamen sich auf wenige Heiligennamen beschränken, kein taugliches Unterscheidungsmerkmal. Als Aufhänger für die Übernamen dienen Flurbezeichnungen, auffällige Betätigungen oder soziale und körperliche Merkmale. Einige dieser Benennungen tragen eine mehr oder weniger offensichtliche Stigmatisierung in sich und werden in Gegenwart der bezeichneten Person nicht verwendet. Andere sind ein unbelasteter, alltäglicher Bestandteil der persönlichen Identität. In bäuerlichen Kreisen treten an Flurnamen gekoppelte Übernamen besonders häufig auf. Dabei werden manchmal ergänzend und präzisierend ganze Ahnenreihen mitaufgezählt.
Nelle zone rurali della Svizzera centrale, oltre al sistema ufficiale dei nomi e cognomi anagrafici vige la tradizione del soprannome, che le persone del posto, specialmente quelle nate prima del 1960, continuano ad utilizzare. Questi appellativi vengono attribuiti a persone, famiglie o parentele. La diffusione dei soprannomi è legata a motivi pratici. Infatti i nomi anagrafici ufficiali non sono una caratteristica distintiva sufficiente in molti villaggi e insediamenti sparsi, dove le famiglie fortemente ramificate portano gli stessi cognomi e i nomi di battesimo tradizionali si limitano a pochi santi. I soprannomi si basano su toponimi, mestieri particolari o caratteristiche fisiche o sociali. Alcuni di questi appellativi implicano una stigmatizzazione più o meno evidente e non vengono utilizzati in presenza della persona interessata, altri sono elementi innocui dell'identità personale. Negli ambienti contadini, i soprannomi toponimici sono molto frequenti e a volte sono completati e precisati dai nomi degli antenati.
  Teater laic en la Svizr...  
En ina scena animada existan oz differentas spartas ina sper l'autra ed ina cun l'autra, sco la burlesca populara, il gieu sut tschiel avert, il teater da tschaiver, il teater d'operetta u il teater pretensius d'amaturs.
Le théâtre amateur est répandu dans toute la Suisse centrale et bien implanté dans la société. Dans la moitié des cantons (Nidwald, Obwald, Zoug), il y a plus de sociétés de théâtre que de communes ; les autres ont aussi un nombre exceptionnellement élevé de troupes de théâtre amateurs. Mais ce n’est pas qu’une question de quantité : le théâtre amateur se distingue surtout par sa qualité. Des troupes excellentes jouent dans beaucoup de villages et de bourgades, et leurs productions suscitent l’intérêt bien au-delà de la localité. Les participants passent presque autant de temps à répéter une pièce, réaliser les décors ou organiser un programme de manifestations que s’il s’agissait de représentations professionnelles. Au fil du temps, certains théâtres sont devenus des institutions dont la renommée dépasse les frontières de la région, comme le « Japanesenspiel » à Schwyz (fondé en 1857), les Jeux de Tell à Altdorf (fondés en 1899) ou le Théâtre du Monde d’Einsiedeln (fondé en 1924). Le théâtre de Suisse centrale est marqué par la culture catholique de la mise en scène. Au début des temps modernes, les pièces religieuses étaient déjà l’occasion de représentations fastueuses. A partir du 19e siècle, le théâtre s’institutionnalise et des sociétés se créent. Aujourd’hui, diverses disciplines, comme la farce, le spectacle en plein air, le théâtre de carnaval, l’opérette ou le théâtre amateur exigeant se côtoient et se mélangent pour former une scène vivante.
Das von Laien ausgeübte Theaterspiel ist in der ganzen Zentralschweiz verbreitet und gesellschaftlich stark verankert. In der Hälfte der Kantone gibt es mehr Theatergesellschaften als Gemeinden (Nidwalden, Obwalden, Zug); und auch die restlichen Kantone verfügen über ausserordentlich hohe Quoten. Die Szene zeichnet sich aber nicht nur durch Quantität, sondern auch durch Qualität aus. In vielen Dörfern und Städtchen spielen hervorragende Gruppierungen, deren Produktionen weit über die eigenen Gemeindegrenzen hinaus Beachtung finden. Für die Proben zu einem Stück, die Gestaltung der Kulissen oder die Organisation eines Rahmenprogramms betreiben die Beteiligten oft einen zeitlichen Aufwand, der professionellen Inszenierungen nahe kommt. Einzelne Bühnen entwickelten sich mit der Zeit zu eigentlichen Theaterinstitutionen mit überregionalem Renommee, so beispielsweise das «Japanesenspiel» in Schwyz (seit 1857), die «Tell-Spiele» in Altdorf (seit 1899) oder das «Einsiedler Welttheater» (seit 1924). Geprägt ist die Zentralschweizer Theatertradition von der katholischen Kultur des Inszenierens. Religiöse Festspiele wurden schon in der Frühen Neuzeit im grossen Stil aufgeführt. Ab dem 19. Jahrhundert fand die Lust am Spiel eine Institutionalisierung in Theatergesellschaften. Heute besteht ein lebhaftes Neben- und Miteinander verschiedener Sparten wie dem Volksschwank, dem Freilichtspiel, dem Fasnachtsspiel, dem Operettentheater oder dem anspruchsvollen Amateurtheater.
Gli spettacoli teatrali realizzati dai dilettanti sono diffusi in tutta la Svizzera centrale e assai radicati a livello sociale. In metà dei Cantoni ci sono più compagnie teatrali che Comuni (Nidvaldo, Obvaldo, Zugo) e anche nei restanti Cantoni la densità è assai elevata. La scena non eccelle però solo per la quantità, ma anche per la qualità. In molti villaggi e cittadine si esibiscono straordinari gruppi teatrali le cui produzioni godono di notevole considerazione ben di là dei confini comunali. Le prove, l’installazione delle quinte e l’organizzazione di manifestazioni collaterali spesso richiedono ai partecipanti un dispendio di tempo analogo a quello richiesto da uno spettacolo professionale. Con il tempo, singoli teatri sono diventati vere e proprie istituzioni, che vantano una notorietà sovraregionale, com’è il caso del «Japanesenspiel» di Svitto (dal 1857), dei «Tell-Spiele» di Altdorf (dal 1899) e dell'«Einsiedler Welttheater» (dal 1924). La tradizione teatrale della Svizzera centrale è segnata dalla cultura cattolica della messinscena. Le rappresentazioni religiose sono state inscenate in grande stile già agli esordi dell’età moderna. Dall’Ottocento, il gusto per il teatro è stato istituzionalizzato nelle società teatrali. Oggi si osserva una vivace coesistenza e interazione dei diversi stili, come il «Volksschwank», il teatro all’aperto, gli spettacoli carnevaleschi, il teatro dell’operetta e il teatro di dilettanti più ambizioso.
  Mitus da la liberaziun ...  
Il raquint cumplessiv da las acziuns da liberaziun en Svizra centrala sa manifestescha per l'emprima giada en il cudesch alv da Sarnen che datescha dal 1470. L'istoriografia naziunala dal 19avel e 20avel tschientaner n'ha betg mo procurà per la popularisaziun da questa tradiziun en tut il pajais, mabain er per sia forza emoziunala ed intellectuala.
The narrative of the struggle for liberation in Central Switzerland is first found in a complete form in the White Book of Sarnen, which was compiled around the year 1470. Thanks to the national historiography of the 19th and 20th centuries, this narrative was not only popularised throughout Switzerland, but developed into an almost unquestionable truth from an emotional and intellectual perspective. Over the course of the last fifty years, however, cracks have started to appear in the mythology of liberation. Today’s historians agree that the numerous alliances seen in Central Switzerland in the 13th century were formed mostly for peacekeeping purposes and not in the pursuit of freedom. Despite this, the idea of a historical struggle for liberation persists in the collective memory. And even if the school curriculum plays a much lesser role in perpetuating these mythological narratives than it did in the past, many inhabitants of Central Switzerland still retain a political and cultural self-perception that is distinguished by a particularly pronounced and historically substantiated love of freedom, a desire for independence and a readiness for self-defence. Conversely, these notions have doubtless also served to influence the reality. They are reinforced by rituals that are still firmly anchored in popular tradition, such as battle commemorations (Morgarten, Sempach) and historical shooting festivals (Allweg, Entlebuch, Morgarten, Rütli and Sempach).
Les éléments constitutifs des récits des guerres menées pour la libération des régions de Suisse centrale se retrouvent sous la forme que nous leur connaissons dans le Livre blanc de Sarnen, conçu vers 1470. En les popularisant, l'historiographie du 19e et du 20e siècle a aussi en quelque sorte dressé des barrières émotionnelles et intellectuelles qui dissuadent de les examiner. Toutefois, pendant le dernier demi-siècle, cette mythologie s'est lézardée. Les historiens actuels s'accordent sur le fait que les nombreux pactes d'alliance conclus au 13e siècle en Suisse centrale ne traduisaient pas tant une aspiration à la liberté qu'un désir de maintenir la paix. Et pourtant, la mémoire collective a conservé l'idée des luttes historiques de libération. Et quand bien même la tradition de ces différents éléments via l'enseignement obligatoire ne se fait plus de façon aussi exhaustive que par le passé, beaucoup d'habitants de Suisse centrale ont au fond d'eux-mêmes l'idée qu'ils se distinguent par un amour de la liberté, un désir d'indépendance et une volonté de résistance particulièrement marqués. Ces représentations ont sans doute créé des réalités à leur tour. Certaines coutumes comme les commémorations de batailles (Morgarten, Sempach) ou des fêtes de tir (Allweg, Entlebuch, Morgarten, Rütli, Sempach), profondément ancrées dans la population, ont contribué à asseoir ce patrimoine intellectuel particulier.
Das Narrativ der innerschweizerischen Befreiungs(helden)taten wird im Weissen Buch von Sarnen (um 1470) erstmals in voll ausgestalteter Form manifest. Die nationale Geschichtsschreibung des 19. und 20. Jahrhunderts sorgte nicht nur für seine Popularisierung im ganzen Land, sondern auch für seine emotionale wie intellektuelle Unantastbarkeit. Im Verlauf der letzten fünfzig Jahre wurde die Befreiungsmythologie brüchig. Fachhistorikerinnen und -historiker sind sich heute einig, dass es bei den zahlreichen Bundsschliessungen des 13. Jahrhunderts in der Innerschweiz vor allem um Friedenswahrung ging, und nicht um ein – später erfolgreich hineininterpretiertes – Freiheitsstreben. Dennoch ist die Idee der historischen Befreiungskämpfe im kollektiven Gedächtnis haften geblieben. Auch wenn die Tradierung der Mythologeme über den obligatorischen Schulstoff im Vergleich zu früher nur noch sehr lückenhaft von statten geht, hält sich im politischen und kulturellen Selbstverständnis vieler Zentralschweizerinnen und Zentralschweizer die Vorstellung, man zeichne sich durch besonders ausgeprägte, historisch verbürgte Freiheitsliebe, Unabhängigkeitswillen und Wehrhaftigkeit aus. Zweifellos haben diese Vorstellungen selbst wieder Realitäten geschaffen. Zur Verfestigung des einschlägigen Gedankenguts tragen bis heute in der Bevölkerung verankerte Brauchrituale wie Schlachtjahrzeiten (Morgarten, Sempach) oder historische Feldschiessen (Allweg, Entlebuch, Morgarten, Rütli, Sempach) bei.
La narrativa dei miti di liberazione tipici della Svizzera interna si palesa per la prima volta in tutta la sua espressione nel Libro bianco di Sarnen, scritto attorno al 1470. Più tardi, nell'Ottocento e Novecento, la storiografia nazionale ha contribuito sia alla sua popolarizzazione nel Paese e alla sua inviolabilità emotiva intellettuale. Negli ultimi cinquant’anni, la mitologia della fondazione si è sfaldata. Gli storici della materia concordano oggi sul fatto che, nei numerosi patti di alleanza stipulati nel Duecento nella Svizzera centrale, l’elemento fondamentale fu la salvaguardia della pace e non tanto la lotta per la libertà. Tuttavia, l’idea delle lotte storiche di liberazione è rimasta ancorata nell’immaginario collettivo. E anche se il tramandamento dei mitologemi attraverso le materie scolastiche obbligatorie avviene, rispetto al passato, solo in modo molto lacunoso, nell’autopercezione politica e culturale di molti abitanti della Svizzera centrale risiede ancora l’idea che ci si distingue per amore della libertà, ricerca dell’indipendenza e veridicità particolarmente marcati e storicamente garantiti. Queste idee hanno indubbiamente generato altre realtà. Finora contribuiscono al consolidamento del patrimonio ideologico nella popolazione usanze radicate come le commemorazioni di battaglie (Morgarten, Sempach) e i tiri in campagna storici (Allweg, Entlebuch, Morgarten, Rütli, Sempach).
  Sutsilvania - Tradiziun...  
L'invasiun da l'armada franzosa l'onn 1789 è in eveniment istoric che furnescha anc oz la materia per nundumbraivlas istorgias e ch’è daventà in motiv caracteristic en las debattas socialas ed identitaras dal 20avel tschientaner.
L’entrée de l’armée française en 1798 est un événement historique qui sert encore aujourd’hui de trame à de nombreuses histoires et qui est devenu un leitmotiv des débats sur l’identité qui agitent la société du 20e siècle. Une fête de tir commémore cet événement tous les ans en août.
Der Einmarsch der französischen Armee 1798 ist ein historisches Ereignis, das heute noch Stoff für unzählige Geschichten liefert und darüber hinaus in gesellschaftlichen Selbstvergewisserungsdebatten des 20. Jahrhunderts eine leitmotivische Funktion erlangte. Noch heute bietet der «Franzosenüberfall» viel Stoff für Geschichten. Im Gedenken an den Einmarsch findet jeweils im August das Überfallschiessen, ein Schützenfest, statt.
L’invasione dell’esercito francese nel 1798 è un avvenimento storico che fornisce tuttora lo spunto per moltissime storie; ha inoltre svolto la funzione di filo conduttore nei dibattiti sociali sulla presa di coscienza della propria individualità in voga nel Novecento. Ancora oggi l’occupazione francese costituisce un tema cui s’ispirano molti eventi. In memoria dell’invasione, ogni anno nel mese di agosto viene organizzata l’«Überfallschiessen», una gara di tiro.
  Sutsilvania - Tradiziun...  
L'invasiun da l'armada franzosa l'onn 1789 è in eveniment istoric che furnescha anc oz la materia per nundumbraivlas istorgias e ch’è daventà in motiv caracteristic en las debattas socialas ed identitaras dal 20avel tschientaner.
L’entrée de l’armée française en 1798 est un événement historique qui sert encore aujourd’hui de trame à de nombreuses histoires et qui est devenu un leitmotiv des débats sur l’identité qui agitent la société du 20e siècle. Une fête de tir commémore cet événement tous les ans en août.
Der Einmarsch der französischen Armee 1798 ist ein historisches Ereignis, das heute noch Stoff für unzählige Geschichten liefert und darüber hinaus in gesellschaftlichen Selbstvergewisserungsdebatten des 20. Jahrhunderts eine leitmotivische Funktion erlangte. Noch heute bietet der «Franzosenüberfall» viel Stoff für Geschichten. Im Gedenken an den Einmarsch findet jeweils im August das Überfallschiessen, ein Schützenfest, statt.
L’invasione dell’esercito francese nel 1798 è un avvenimento storico che fornisce tuttora lo spunto per moltissime storie; ha inoltre svolto la funzione di filo conduttore nei dibattiti sociali sulla presa di coscienza della propria individualità in voga nel Novecento. Ancora oggi l’occupazione francese costituisce un tema cui s’ispirano molti eventi. In memoria dell’invasione, ogni anno nel mese di agosto viene organizzata l’«Überfallschiessen», una gara di tiro.
  Basilea-Champagna - Tra...  
Impurtant per tut las vischnancas da Basilea-Champagna è il di da cunfin «Banntag». Pli baud vegnivan percurrids e controllads quest di ils cunfins communals – oz daventa il di pli e pli fitg in di da festa communal per la populaziun.
Le « Banntag » est une journée importante pour toutes les communes bâloises. Jadis consacrée au contrôle de l'emplacement des bornes délimitant la frontière, elle est aujourd’hui essentiellement l’occasion d’une fête communale. La plantation de l’arbre de mai reste également une tradition vivante dans plus de la moitié des communes bâloises.
Wichtig für alle Baselbieter Gemeinden ist der Banntag. Früher diente dieser der Umgehung und Kontrolle der Gemeindegrenzen - heute ist er zusehends ein Bürger- und Gemeindefest. Auch das Aufstellen des Maibaums ist in über der Hälfte der Baselbieter Gemeinden eine feste Tradition.
Un’importante tradizione radicata in tutti i Comuni di Basilea Campagna è il «Banntag»(letteralmente «il giorno del territorio»), in origine dedicato al controllo dei confini del perimetro cittadino, oggi sostanzialmente una festa del Comune e dei suoi abitanti. In oltre la metà dei Comuni del Cantone è inoltre ben viva la tradizione dell’albero della cuccagna.
  Naturopatia en l'Appenz...  
La pratica legala che vala enfin oz attira curaturs e terapeuts dals auters chantuns e da l’exteriur vischin che lavuran sin agen quint e che caracteriseschan la cuntrada curativa e la medischina integrativa en il chantun.
Appenzellerland is famous for being a place of healing. People from all over Switzerland and neighbouring countries have sought sanatoria, canton-approved doctors of natural medicine and especially healers in the area for more than 200 years. The whey cures and health spas from the 19th century and the remedies of Johannes Künzle (1857-1945) and Alfred Vogel (1902-1996), pioneers of herbal medicine, are legendary. Native healers like Babetter Oertle-Alder (1884-1975) in Urnäsch and Karolina Schefer-Sigrist (1891-1976) in Teufen also enjoyed an excellent reputation. The liberal legislation has been the main draw to the area for doctors of natural medicine. The law still being liberal today, it attracts healers and therapists from other cantons and neighbouring countries, and these people shape healing practices and integrative medicine in the canton. Today new arrivals are screened by a modern and demanding professional examination. There are about 260 registered healers in Appenzell Ausserrhoden, who, still today, are permitted to hand out remedies and “house specialities” which are exclusively registered in this canton. At the moment the list includes approximately 1000 medicinal remedies and 400 house specialities that are prepared in chemists, pharmacies and healing practices (with a special permit) and which may only be dispensed from the healer’s own practice.
Le pays d’Appenzell a la réputation d‘être une sorte de « canton thérapeuthique ». Depuis plus de 200 ans, des patients de toute la Suisse et des pays environnants recourent aux bons soins d’institutions, de médecins naturopathes approuvés par le canton et de certaines personnalités que leurs aptitudes thérapeutiques ont mises sur le devant de la scène. Les cures de lait et les bains du 19e siècle sont légendaires, au même titre que les recettes des pionniers du traitement par les plantes, Johannes Künzle (1857-1945) et Alfred Vogel (1902-1996). Mais des figures plus locales comme Babette Oertle-Alder (1884-1975) à Urnäsch et Karolina Schefer-Sigrist (1891-1976) à Teufen ont eu une excellente réputation. Une législation particulièrement libérale a favorisé l’établissement des naturopathes. Les critères toujours en vigueur aujourd’hui attirent naturopathes et thérapeutes indépendants de tous les cantons suisses et des pays avoisinants. Cette population marque le paysage thérapeutique et la médecine intégrative du canton. Aujourd’hui, un examen moderne et exigeant fait office de filtre pour modérer cet afflux. Il y a actuellement près de 260 thérapeutes enregistrés à Appenzell Rhodes-Extérieures. Ils sont habilités à prescrire des remèdes et des préparations « maison » enregistrées au seul plan cantonal. Il existe actuellement quelque 1000 préparations et 400 spécialités « maison » préparées – avec une autorisation spéciale – par des apothicaires, des droguistes ou des thérapeutes à l’intention de leur seule clientèle.
Das Appenzellerland hat den Ruf, eine besondere Heillandschaft zu sein. Seit mehr als 200 Jahren suchen Patientinnen und Patienten aus der ganzen Schweiz und angrenzenden Ländern Kuranstalten, kantonal approbierte Naturärzte und besondere Heilerpersönlichkeiten auf. Legendär sind die Molkenkuren und Heilbäder aus dem 19. Jahrhundert und die Heilmittel der Kräuterpioniere Johannes Künzle (1857-1945) und Alfred Vogel (1902-1996). Aber auch einheimische Heiltätige wie Babette Oertle-Alder (1884-1975) in Urnäsch und Karolina Schefer-Sigrist (1891-1976) in Teufen genossen einen ausgezeichneten Ruf. Ausschlaggebend für den Zuzug von Naturärztinnen und Naturärzten war und ist die liberale Gesetzgebung. Die bis heute gültige Praxis zieht frei Heiltätige und Therapeuten aus anderen Kantonen und dem benachbarten Ausland an, welche die Heillandschaft und integrative Medizin im Kanton prägen. Gefiltert wird dieser Zustrom heute durch eine moderne, anspruchsvolle Zulassungsprüfung. Zurzeit sind in Appenzell Ausserrhoden rund 260 Heilpraktikerinnen und -praktiker registriert. Diese dürfen bis heute Heilmittel und so genannte Hausspezialitäten abgeben, die ausschliesslich kantonal registriert sind. Dies sind zur Zeit etwa 1000 Präparate und 400 Hausspezialitäten, die in Apotheken, Drogerien und Heilpraxen – mit Spezialbewilligung – hergestellt und nur im eigenen Betrieb abgegeben werden dürfen.
L'Appenzello ha fama di essere una regione a vocazione curativa. Da oltre 200 anni, infatti, pazienti provenienti da tutta la Svizzera e dai Paesi confinanti intraprendono viaggi della speranza verso istituti di cura, naturopati abilitati a livello cantonale e particolari guaritori appenzellesi. Leggendari sono inoltre i bagni terapeutici dell'Ottocento, le cure a base di siero di latte, i farmaci fitoterapici prodotti da Johannes Künzle (1857-1945) e Alfred Vogel (1902-1996), pionieri in questo settore, – senza dimenticare l'operato di due personalità indigene di fama, le guaritrici Babette Oertle-Alder (1884-1975), che praticava a Urnäsch, e Karolina Schefer-Sigrist (1891-1976), che invece era attiva a Teufen. Il catalizzatore del fiorire di naturopati e terapisti complementari nella regione era, ed è tuttora, la liberalità della sua legislazione. Ancora oggi, guaritori e terapeuti che esercitano in proprio si trasferiscono da altri Cantoni e dai Paesi limitrofi, contribuendo così a fare dell'Appenzello un luogo votato alla medicina integrativa. Questo afflusso è regolato da una prassi moderna e rigorosa in materia di autorizzazioni a esercitare la professione. Attualmente i terapisti registrati nel Cantone di Appenzello Esterno sono 260 e sono abilitati alla dispensazione di medicamenti e preparati farmaceutici speciali omologati soltanto a livello cantonale. Questi ultimi comprendono circa 1000 preparati e 400 medicinali fabbricati in base a formule proprie, che vengono prodotti con un'autorizzazione speciale nelle farmacie, drogherie e negli studi di naturopatia e sono venduti soltanto in dette sedi.
  Chastognas e maruns en ...  
Ina impurtanza speziala ha gì la conservaziun da quests fritgs: els vegnivan conservads en pitschens edifizis concepids aposta persuenter. Oz vegnan las metodas tradiziunalas da setgentar las chastognas puspè stimadas pli fitg, per il solit per intents didactics e per regurdar la cultura e l'istorgia.
Chestnut groves or selve are part of Italian-speaking Switzerland’s cultural heritage and have a great deal of significance for the local ecology and landscape. This is why a number of projects to restore them have been launched over the past 20 years. The sweet chestnut played a vital role in nutrition across much of the country’s Italian-speaking zone for centuries. Its storage was particularly important, with small buildings erected especially for this purpose. The traditional drying methods are enjoying a resurgence in popularity today, mostly for educational purposes in the form of demonstrations and as a way of reviving local culture and history. Every autumn, various events are held at which chestnuts and products made from them are sold and eaten in many different forms – not least the roasted marroni. Roast chestnut sellers are still a common sight in town squares and at fairs, festivals and markets. The first roasters documented as offering their wares in the towns of Switzerland and other European countries came mainly from the Blenio Valley and the Leventina region. Some of them still pass the trade on down through their family, though others hand their tools over to people outside their circle of relatives and friends.
En Suisse italienne, les châtaigneraies constituent un patrimoine naturel et paysager des plus intéressant. D’où la mise en route depuis maintenant une vingtaine d’années de nombreux projets visant à revitaliser les forêts de châtaigniers. Durant des siècles, la châtaigne a joué un rôle essentiel dans l’alimentation d’une grande partie de la Suisse italienne. Il était primordial de veiller à la bonne conservation des fruits, qui étaient stockés dans de petites constructions spécialement conçues à cet effet. On assiste aujourd’hui à une revalorisation des méthodes de séchage traditionnelles, essentiellement à des fins didactiques et de démonstration et pour faire revivre le patri moine historique et culturel. Chaque automne, les châtaignes et leurs produits dérivés sont vendus et consommés sous différentes formes, notamment grillées, lors de divers événements et manifestations. Le marchand de marrons est un personnage que l’on rencontre aujourd’hui encore fréquemment dans les rues et sur les places des villes lors de fêtes, de foires et de marchés. Les premiers marchands venus vendre leurs marrons dans les villes suisses et européennes étaient souvent originaires du Val Blenio ou de la vallée de la Léventine. Certains continuent de se transmettre leur art de père en fils d’autres cèdent l’exploitation à des personnes n’appartenant pas forcément au cercle familial et des proches.
Die Kastanienhaine, die sogenannten Selven, sind in der italienischen Schweiz ein Kulturerbe von erheblichem ökologischem und landschaftlichem Wert. In den letzten 20 Jahren wurden deshalb zahlreiche Projekte zur Restaurierung von Kastanienselven eingeleitet. In einem grossen Teil der italienischen Schweiz spielte die Edelkastanie während Jahrhunderten eine wichtige Rolle in der Ernährung. Besondere Bedeutung kam der Aufbewahrung der Früchte zu, die in kleinen, zu diesem Zweck errichteten Gebäuden erfolgte. Heute erhalten die traditionellen Dörrmethoden wieder vermehrt Wertschätzung, meist zu didaktischen Zwecken in Form von Demonstrationen und zur Erinnerung an die Kultur und Geschichte. Im Herbst werden jeweils verschiedene Veranstaltungen organisiert, an denen Kastanien und daraus hergestellte Produkte in verschiedenen Formen verkauft und gegessen werden, unter anderem geröstet als Marroni. Auf den Plätzen vieler Städte sowie an Messen, Festen und Märkten sind Marroniverkäufer auch heute noch häufig anzutreffen. Die ersten Marronibrater, für die belegt ist, dass sie auf Plätzen in der Schweiz und in anderen europäischen Ländern ihre Kastanien anboten, stammten vor allem aus dem Bleniotal und aus der Leventina. Einige von ihnen geben noch heute den Beruf an ihre Nachfahren weiter, während andere ihre Ausrüstung Personen überlassen, die nicht zu ihrem Verwandten- oder Bekanntenkreis zählen.
Nella Svizzera italiana, le selve castanili costituiscono un patrimonio di notevole interesse naturalistico e paesaggistico; per questo motivo sono in corso, da una ventina d’anni, numerosi progetti di recupero del castagneto da frutto. Per secoli la castagna ha avuto un ruolo essenziale nell’alimentazione di gran parte della Svizzera italiana. Di fondamentale importanza era la conservazione dei frutti, che avveniva in piccoli edifici concepiti per questo scopo. Oggi si assiste ad una rivalutazione dei metodi d’essiccazione tradizionali, per lo più per scopi didattico-dimostrativi e di rievocazione storico-culturale; inoltre, nel periodo autunnale si organizzano diversi eventi durante i quali le castagne e i relativi prodotti vengono venduti e consumati sotto varie forme, tra cui le caldarroste. Il venditore di caldarroste è una figura che ancor oggi si incontra con frequenza nelle piazze cittadine e in occasione di fiere, sagre e mercati. I primi marronai attivi nelle piazze svizzere e di altri paesi europei di cui si ha notizia provenivano specialmente dalla Valle di Blenio e dalla Val Leventina. Alcuni di loro trasmettono tuttora il mestiere ai propri discendenti, altri invece cedono l’attrezzatura a persone che non fanno necessariamente parte della cerchia dei parenti o conoscenti.
  Societads da musica - T...  
Las musicantas ed ils musicants sa furman en armonias, bands da brass, cun instruments da tola (fanfare) u sco armonia maschadada (fanfare mixte). Las societads da musica sunan in grond e vast repertori stilistic e s’engaschan per la promoziun da musicants giuvens.
Almost every Swiss village, town and city in Switzerland has its own wind band. They come in all shapes and forms, and they boast widely diverse repertoires - from "Harmoniemusik" to traditional brass band music, right up to fanfares (brass) and "fanfare mixte" (wind and brass) – which ensure that they continue to attract younger generations to their ranks. The tradition of wind bands dates back to the end of the 18th century and has its origins in the army. Before long though, a growing number of civilians fell under the charms of this musical practice and began to form their own bands. Prior to the proliferation of youth music schools which began in the 1960s, wind bands in Switzerland tended to be part of local music societies offering children and teenagers the chance to learn to play a musical instrument. In 1862 Switzerland became the first country in Europe to establish a national wind band federation, the "Eidgenössischer Musik-Verein", or the "Schweizer Blasmusikverband" (Swiss Wind Band Association), as it is now known. Founded in Olten, it coordinates the activities of its members, totalling some 2,000 wind band clubs and societies. Every five years it stages the "Eidgenössische Musikfest" (national wind band contest) which attracts more than 20,000 musicians from across Switzerland.
Presque tous les villages, bourgades ou quartiers suisses ont leur fanfare. Harmonie ou brass band, fanfare ou fanfare mixte, les musiciens perpétuent la tradition d’un répertoire aux styles les plus divers et assurent la relève. La musique de cuivres voit le jour à la fin du 18e siècle ; elle est à l’origine principalement militaire. Les civils ne tardent toutefois pas à s’en emparer et le nombre croissant de fanfares assurent son enracinement. Jusqu’à la grande vague de création d’écoles de musique dans les années 1960, les fanfares locales permettaient aux enfants et aux jeunes d’apprendre à jouer d’un instrument. L’Association suisse des musiques, la première association de fanfares d’Europe, a été fondée à Olten en 1862 sous le nom de Société fédérale de musique de cuivres ; c’est une association faîtière qui regroupe diverses associations membres et plus de 2 000 associations de musique de cuivres suisses. La Fête fédérale de musique, qui regroupe plus de 20 000 musiciens de toute la Suisse, a lieu tous les cinq ans.
Sono ben pochi i villaggi, i piccoli centri e i quartieri cittadini in Svizzera che non vantano una tradizione di musica bandistica. Sotto forma di orchestre di musica armonica, formazioni di strumenti a fiato (fanfare) oppure orchestre armoniche di strumenti metallici (fanfara mista), i musicisti di musica per strumenti a fiato propongono un repertorio assai variato dal punto di vista stilistico e promuovono in modo mirato le nuove leve in ambito musicale. Le origini della musica per strumenti a fiato risalgono all’inizio dell'Ottocento e sono state attestate in particolare nel settore militare. Questo tipo di musica si era tuttavia esteso già prima all’ambito civile ed affermato grazie allo sviluppo delle formazioni di dilettanti. Fino alla grande ondata di fondazioni di scuole di musica per giovani dopo il 1960, in molti casi sono state proprio le associazioni locali di musica bandistica a consentire ai bambini e ai giovani di accostarsi all’apprendimento di uno strumento musicale. L’Associazione bandistica svizzera, la prima federazione nazionale nell’ambito della musica a fiato in Europa, è stata fondata nel 1862 come Associazione musicale federale a Olten e, come associazione mantello, raggruppa diverse associazioni affiliate e più di duemila associazioni di musica bandistica della Svizzera. Ogni cinque anni viene organizzata la Festa Federale di Musica, che raduna più di ventimila musicisti provenienti da tutte le regioni della Svizzera.
  Dumengias d'atun da Hal...  
Il chantun Schaffusa ha ina tradiziun da viticultura da blers tschientaners ed appartegna als chantuns da vin ils pli impurtants da la Svizra tudestga. En ventg vischnancas produceschan viticulturas e viticulturs oz vin sin ina surfatscha da circa 500 hectaras.
The Schaffhausen tradition of viticulture and wine production dates back centuries and puts the canton among the largest winemaking areas of German-speaking Switzerland. Today, vintners across twenty municipalities produce wine on an area of approximately 500 hectares, generating an average harvest value of 15 million Swiss francs. In 2002, vineyard owners, vintners and the professional association “Schaffhausen Wine” relaunched the area as a wine region by starting the “Schaffhauser Blauburgunderland” project, named after the Pinot Noir grape.
Schaffhouse a une tradition viticole séculaire et fait partie des principaux cantons alémaniques producteurs. Les vignerons de vingt communes cultivent aujourd’hui près de 500 hectares. La récolte annuelle génére en moyenne 15 millions de francs. En 2002, les producteurs de raisin et de vin et l’association professionnelle « Schaffhauser Wein » se sont repositionnés comme région viticole. Ils ont lancé le « Schaffhauser Blauburgunderland » (Pays schaffhousois du pinot noir).
Schaffhausen besitzt eine jahrhundertealte Tradition des Reb- und Weinbaus und zählt zu den grössten Deutschschweizer Weinbaukantonen. Winzerinnen und Winzer in zwanzig Gemeinden produzieren heute Wein auf einer Fläche von rund 500 Hektaren. Die jährliche Traubenernte erzielt einen durchschnittlichen Wert von 15 Millionen Franken. Ihre Positionierung als Weinregion haben Rebbauern, Weinproduzenten und der Branchenverband «Schaffhauser Wein» 2002 neu lanciert: Sie riefen das «Schaffhauser Blauburgunderland» ins Leben.
  Mitus da la liberaziun ...  
Il raquint cumplessiv da las acziuns da liberaziun en Svizra centrala sa manifestescha per l'emprima giada en il cudesch alv da Sarnen che datescha dal 1470. L'istoriografia naziunala dal 19avel e 20avel tschientaner n'ha betg mo procurà per la popularisaziun da questa tradiziun en tut il pajais, mabain er per sia forza emoziunala ed intellectuala.
The narrative of the struggle for liberation in Central Switzerland is first found in a complete form in the White Book of Sarnen, which was compiled around the year 1470. Thanks to the national historiography of the 19th and 20th centuries, this narrative was not only popularised throughout Switzerland, but developed into an almost unquestionable truth from an emotional and intellectual perspective. Over the course of the last fifty years, however, cracks have started to appear in the mythology of liberation. Today’s historians agree that the numerous alliances seen in Central Switzerland in the 13th century were formed mostly for peacekeeping purposes and not in the pursuit of freedom. Despite this, the idea of a historical struggle for liberation persists in the collective memory. And even if the school curriculum plays a much lesser role in perpetuating these mythological narratives than it did in the past, many inhabitants of Central Switzerland still retain a political and cultural self-perception that is distinguished by a particularly pronounced and historically substantiated love of freedom, a desire for independence and a readiness for self-defence. Conversely, these notions have doubtless also served to influence the reality. They are reinforced by rituals that are still firmly anchored in popular tradition, such as battle commemorations (Morgarten, Sempach) and historical shooting festivals (Allweg, Entlebuch, Morgarten, Rütli and Sempach).
Les éléments constitutifs des récits des guerres menées pour la libération des régions de Suisse centrale se retrouvent sous la forme que nous leur connaissons dans le Livre blanc de Sarnen, conçu vers 1470. En les popularisant, l'historiographie du 19e et du 20e siècle a aussi en quelque sorte dressé des barrières émotionnelles et intellectuelles qui dissuadent de les examiner. Toutefois, pendant le dernier demi-siècle, cette mythologie s'est lézardée. Les historiens actuels s'accordent sur le fait que les nombreux pactes d'alliance conclus au 13e siècle en Suisse centrale ne traduisaient pas tant une aspiration à la liberté qu'un désir de maintenir la paix. Et pourtant, la mémoire collective a conservé l'idée des luttes historiques de libération. Et quand bien même la tradition de ces différents éléments via l'enseignement obligatoire ne se fait plus de façon aussi exhaustive que par le passé, beaucoup d'habitants de Suisse centrale ont au fond d'eux-mêmes l'idée qu'ils se distinguent par un amour de la liberté, un désir d'indépendance et une volonté de résistance particulièrement marqués. Ces représentations ont sans doute créé des réalités à leur tour. Certaines coutumes comme les commémorations de batailles (Morgarten, Sempach) ou des fêtes de tir (Allweg, Entlebuch, Morgarten, Rütli, Sempach), profondément ancrées dans la population, ont contribué à asseoir ce patrimoine intellectuel particulier.
Das Narrativ der innerschweizerischen Befreiungs(helden)taten wird im Weissen Buch von Sarnen (um 1470) erstmals in voll ausgestalteter Form manifest. Die nationale Geschichtsschreibung des 19. und 20. Jahrhunderts sorgte nicht nur für seine Popularisierung im ganzen Land, sondern auch für seine emotionale wie intellektuelle Unantastbarkeit. Im Verlauf der letzten fünfzig Jahre wurde die Befreiungsmythologie brüchig. Fachhistorikerinnen und -historiker sind sich heute einig, dass es bei den zahlreichen Bundsschliessungen des 13. Jahrhunderts in der Innerschweiz vor allem um Friedenswahrung ging, und nicht um ein – später erfolgreich hineininterpretiertes – Freiheitsstreben. Dennoch ist die Idee der historischen Befreiungskämpfe im kollektiven Gedächtnis haften geblieben. Auch wenn die Tradierung der Mythologeme über den obligatorischen Schulstoff im Vergleich zu früher nur noch sehr lückenhaft von statten geht, hält sich im politischen und kulturellen Selbstverständnis vieler Zentralschweizerinnen und Zentralschweizer die Vorstellung, man zeichne sich durch besonders ausgeprägte, historisch verbürgte Freiheitsliebe, Unabhängigkeitswillen und Wehrhaftigkeit aus. Zweifellos haben diese Vorstellungen selbst wieder Realitäten geschaffen. Zur Verfestigung des einschlägigen Gedankenguts tragen bis heute in der Bevölkerung verankerte Brauchrituale wie Schlachtjahrzeiten (Morgarten, Sempach) oder historische Feldschiessen (Allweg, Entlebuch, Morgarten, Rütli, Sempach) bei.
La narrativa dei miti di liberazione tipici della Svizzera interna si palesa per la prima volta in tutta la sua espressione nel Libro bianco di Sarnen, scritto attorno al 1470. Più tardi, nell'Ottocento e Novecento, la storiografia nazionale ha contribuito sia alla sua popolarizzazione nel Paese e alla sua inviolabilità emotiva intellettuale. Negli ultimi cinquant’anni, la mitologia della fondazione si è sfaldata. Gli storici della materia concordano oggi sul fatto che, nei numerosi patti di alleanza stipulati nel Duecento nella Svizzera centrale, l’elemento fondamentale fu la salvaguardia della pace e non tanto la lotta per la libertà. Tuttavia, l’idea delle lotte storiche di liberazione è rimasta ancorata nell’immaginario collettivo. E anche se il tramandamento dei mitologemi attraverso le materie scolastiche obbligatorie avviene, rispetto al passato, solo in modo molto lacunoso, nell’autopercezione politica e culturale di molti abitanti della Svizzera centrale risiede ancora l’idea che ci si distingue per amore della libertà, ricerca dell’indipendenza e veridicità particolarmente marcati e storicamente garantiti. Queste idee hanno indubbiamente generato altre realtà. Finora contribuiscono al consolidamento del patrimonio ideologico nella popolazione usanze radicate come le commemorazioni di battaglie (Morgarten, Sempach) e i tiri in campagna storici (Allweg, Entlebuch, Morgarten, Rütli, Sempach).
  Istorgias dal fraudulad...  
Quest cas criminal n'ha betg mo fatschentà la glieud da quel temp, mabain er las generaziuns suandantas. Cun il temp è sa furmà or dals fatgs, or da las supposiziuns ed or da las interpretaziuns in construct d'istorgias che vegnan dadas vinavant a bucca en bleras famiglias fin al di dad oz.
In 1899, a poacher from the canton of Nidwalden shot dead two gamekeepers in a no-hunting zone called Gruobialp in the canton of Obwalden. They had caught him red-handed with several poached chamois. Following the crime the murderer fled abroad and disappeared, and the Obwalden judiciary never had the chance to bring him to trial. The case attracted considerable attention, both at the time and in later generations. Over time, facts, rumours and interpretations blended together to form an independent narrative that is passed on orally in many families to this day. There are now numerous versions and variations of the tale. One important factor which helped to propagate the story were the books on the murder published at regular intervals throughout the 20th century. The incident is now the subject of three novels, two Swiss German plays in three productions, a story in three editions and a historical study. Each version lent the story a new energy and provided new reference points for a retelling of the original incident. One notable fact is that almost all the authors come from the canton of Nidwalden, indicating that there was a particularly strong need among the residents of this canton to come to grips with the events. In essence, the story boils down to fundamental human questions of guilt, justice, punishment, atonement and forgiveness.
En 1899 un chasseur de Nidwald abattit deux garde-chasse qui l’avaient surpris en flagrant délit avec son butin au Gruobialp du canton d’Obwald. Il réussit à s’enfuir à l’étranger où sa trace se perd. La justice d’Obwald ne put ainsi jamais faire passer l’assassin devant un tribunal. Cette affaire troubla les contemporains et les générations suivantes. Au fil du temps, les faits, les suppositions et les interprétations se fondirent en une sorte de corpus autonome que l’on se transmet aujourd’hui encore dans de nombreuses familles. Il existe de nombreuses versions et variantes. Des livres parus à intervalle régulier au cours du 20e siècle ont contribué à alimenter ces récits parallèles. Actuellement, trois romans, deux pièces de théâtre en dialecte montées à trois reprises, un récit qui a connu trois éditions et une étude historique sont consacrés à l’événement. Ils proposent des pistes nouvelles, donnent de nouveaux points de référence à la tradition orale. Il est frappant de constater que presque tous les auteurs viennent de Nidwald. Le besoin d’étudier et de comprendre ce qui s’était passé semble y avoir été particulièrement aigu. Cette histoire touche à des questions essentielles de la destinée humaine, telle que la culpabilité, la justice, la punition, l’expiation et le pardon.
Im Jahr 1899 erschoss ein Nidwaldner Jäger im Jagdbanngebiet auf der Gruobialp des Kantons Obwalden zwei Wildhüter, die ihn auf frischer Tat mit mehreren gewilderten Gämsen ertappt hatten. Nach der Tat gelang ihm die Flucht ins Ausland, wo sich seine Spur verlor. Der Obwaldner Justiz blieb es verwehrt, den Mörder vor Gericht zu bringen. Der Kriminalfall beschäftigte nicht nur die Zeitgenossen stark, sondern auch die nachfolgenden Generationen. Mit der Zeit formte sich aus den Fakten, Vermutungen und Interpretationen ein eigenständiges Erzählgut, das in vielen Familien bis in die heutige Zeit mündlich weitergegeben wird. Es umfasst inzwischen zahlreiche Versionen und Varianten. Eine wichtige Triebkraft in den stetigen Tradierungsprozessen waren Buchpublikationen zum Mordfall, die während des ganzen 20. Jahrhunderts in regelmässigen Abständen erschienen. Mittlerweile liegen drei Romane, zwei Mundart-Theaterstücke in insgesamt drei Inszenierungen, eine Erzählung in drei Auflagen sowie eine geschichtswissenschaftliche Studie vor. Sie setzten jeweils frische Impulse, lieferten neue Referenzpunkte für die Wiedererzählung der Wilderergeschichte. Auffällig dabei ist, dass fast alle Buchautoren aus Nidwalden stammen. Offensichtlich bestand hier ein besonders grosses Bedürfnis nach gesellschaftlicher Auseinandersetzung mit den Geschehnissen. Im Kern ging und geht es dabei letztlich um fundamentale menschliche Fragen nach Schuld, Gerechtigkeit, Strafe, Sühne und Vergebung.
Nel 1899 un cacciatore nidvaldese uccise a colpi d’arma da fuoco due guardiacaccia che lo avevano colto sul fatto con diversi camosci abbattuti di frodo nella bandita di caccia del Guiobialp nel Cantone di Obvaldo. Dopo il fatto, l'assassino riuscì a fuggire all’estero e a far perdere le proprie tracce, senza che la giustizia obvaldese potesse tradurlo in tribunale. Questo atto criminale impressionò non solo i cittadini dell’epoca ma anche le generazioni successive. Col passare del tempo, dai fatti, dalle supposizioni e dalle interpretazioni è nata una leggenda a sé, che in molte famiglie è stata trasmessa oralmente di generazione in generazione fino ai nostri giorni, in molteplici versioni e varianti. I libri sull'omicidio, pubblicati a intervalli regolari per tutto il Novecento, hanno dato un'importante spinta ai costanti processi di trasmissione della vicenda. A tutt’oggi su questa leggenda esistono tre romanzi, due pièce teatrali dialettali in tre allestimenti, un racconto in tre edizioni e una ricerca storica, che negli anni hanno apportato impulsi e fornito nuovi punti di riferimento alla leggenda del bracconiere. È interessante notare che gli autori dei libri su questo fatto di sangue sono tutti di Nidvaldo, ciò che spiega apparentemente un bisogno particolarmente marcato da parte della società di confrontarsi con quegli avvenimenti, che nella loro essenza sollevano in fondo interrogativi umani fondamentali riguardanti la colpa, la giustizia, la sanzione, l’espiazione e il perdono.
  Lucerna - Tradiziuns vi...  
Main turistic dentant fitg impressiunant è l'usit dal flottar glischs ad Ermensee en il Seetal il di da Son Fridolin (6 da mars). Er veglia savida davart la natira – per exempel enconuschientschas davart las ervas – è sa mantegnida fin al di dad oz, grazia a las claustras da dunnas anc existentas e lur ierts dad ervinas.
Si le canton de Lucerne compte de nombreuses coutumes, fêtes et rituels propres à la religion catholique, il n’est pas avare non plus, à l’instar des autres cantons de Suisse centrale, de légendes et de croyances en des forces magiques et surnaturelles, tout un imaginaire qui trouve un terreau fertile dans l’environnement alpin et préalpin. Une des légendes les plus connues est celle du dragon du Pilate relayée dans tous les dépliants touristiques vantant les charmes de la région. Moins touristique mais non moins fascinante est la coutume du lâcher de bougies allumées sur la rivière qui a cours à Ermensee dans le Seetal le jour de la Saint-Fridolin (6 mars). Certains savoirs ancestraux (de l’herboristerie par exemple) se sont transmis jusqu’à nos jours grâce aux couvents de femmes qui cultivent leurs jardins d’herbes depuis des siècles. Quant aux charbonniers de Romoos dans l’Entlebuch, ils sont les derniers à exercer en Suisse leur métier de façon artisanale.
Neben dem von der katholische Kirche geprägten festlich-theatralischen Traditionen gibt es im Kanton Luzern – wie in den anderen Innerschweizer Kantonen – eine starke Tradition von Magie, übersinnlichen Geistergeschichten und Sagen, welche wohl stark vom (vor-)alpinen Lebensraum geprägt sind. Eine der bekanntesten, weil von Luzerner Touristikern aufgegriffene Sage ist die Pilatus-Sage mit den Drachen, der heute auch für den Pilatus als internationale Reisedestination wirbt. Weniger touristisch aber sehr stimmungsvoll ist der Brauch des Lichterschwemmens in Ermensee im Seetal am Fridolinstag (6. März). Auch altes Wissen – zum Beispiel Kräuterwissen – sind bis in unsere Tage dank den noch bestehenden Frauenklöstern und ihren Kräuter-Gärten erhalten geblieben. Die Köhler von Romoos im Entlebuch sind die letzten in der Schweiz, die dieses alte Handwerk der Holzkohlenherstellung noch auf professioneller Basis betreiben.
Oltre alle usanze teatrali e festive di stampo cattolico, a Lucerna come in altri Cantoni della Svizzera centrale la magia, le storie ultraterrene di spiriti e le saghe hanno una forte tradizione forgiata in massima parte dallo spazio alpino e prealpino. Una delle leggende più famose, quella del «drago del Pilatus», è stata rispolverata dagli operatori turistici lucernesi: oggi, l’emblema del drago compare nel logo che pubblicizza il Pilatus come destinazione internazionale. Meno turistica, eppure molto suggestiva, è l’usanza del «Lichterschwemmen» (sfilata, sul fiume, di piccole imbarcazioni di legno munite di candeline accese) che si svolge nel giorno di San Fridolino (6 marzo) nel Comune di Ermensee nel Seetal. Anche il sapere viene tramandato fino ai nostri giorni, ad esempio le conoscenze sulle piante officinali grazie ai conventi e agli orti di piante medicinali. I carbonai di Romoos, nella regione dell’Entlebuch, sono gli ultimi in Svizzera a portare avanti questo antico lavoro manuale a livello professionale.
  Entagliar mascras e far...  
Ina contribuziun impurtanta al mantegniment da la tradiziun d'entagliar prestan las uniuns d'entagliar ch'èn vegnidas fundadas dacurt. Oz datti en la regiun da Sargans circa sessanta persunas ch'entaglian mascras durant lur temp liber.
After the Second World War there was a boom in the wood-carving industry, resulting in increased production of both imitations of old masks and creative new designs. Flums developed into the most important centre for mask-carving, and its carvers created masks that achieved renown far beyond the region's borders. Today, the popularity of wood-carving remains undiminished. The traditional craft is passed on in families and is also taught at public wood-carving courses. The newly established wood-carvers' associations make a vital contribution to the preservation of the carving tradition. At present, there are some sixty active amateur wood-carvers in the Sarganserland region.
La sculpture sur bois a connu un véritable boom après la Seconde Guerre mondiale. Les sculpteurs ne se contentent plus d'imiter les anciens masques mais développent de nouveaux modèles. Flums devient peu à peu le centre de la sculpture de masques en bois ; ses masques sont renommés bien au-delà des frontières régionales. La popularité de la confection des masques ne se dément pas ; ce technique est transmise au sein de la famille ou s'apprend à travers des cours. Des associations se sont même créées récemment qui contribuent à la permanence de la tradition. Actuellement, près de 60 sculpteurs indépendants exercent leur activité dans la région de Sargans.
Nach dem Zweiten Weltkrieg setzte ein eigentlicher Schnitzboom ein. Neben der Nachahmung von alten Masken entstanden kreative Neuschöpfungen. Flums entwickelte sich zur Hochburg der Maskenschnitzkunst und schuf weit über die Region hinaus bekannte Maskentypen. Das Maskenschnitzen erfreut sich bis heute ungebrochener Beliebtheit. Es wird in der Familie weitergegeben oder kann in Volksschnitzkursen erlernt werden. Wesentlich zur Aufrechterhaltung der Schnitztradition tragen die neugegründeten Schnitzervereine bei. Heute sind rund sechzig Freizeitschnitzer im Sarganserland aktiv.
Nel secondo dopoguerra, l’incisione delle maschere ha subito una vera e propria impennata. Oltre all’imitazione di maschere antiche, sono stati realizzati nuovi modelli creativi. Flums è diventata la roccaforte dell’arte della scultura delle maschere e ha creato famose maschere la cui notorietà si è estesa ben al di là dei confini regionali. La scultura delle maschere gode tuttora di grande popolarità. Viene trasmessa nell’ambiente familiare oppure appresa a corsi popolari di scultura. Contribuiscono in modo significativo al mantenimento della tradizione della scultura le associazioni di scultura di recente istituzione. Attualmente nella regione di Sargans opera una sessantina di intagliatori amatoriali.
  Entagliar mascras e far...  
En moda beffegianta mussavan ellas cun tratgs caracteristics persunalitads dal vitg u er cumportaments sco il dar la bucca. Las mascras tradiziunalas vegnan entagliadas fin oz. A partir dals onns 1930 èn plinavant vegnidas en moda mascras da sgarschur, da demunis e da diavels.
The practice of carving wooden masks was first introduced in the Sarganserland region at the start of the 19th century by migrant workers from southern Germany and Tirol. The oldest wooden mask, "Di Alt" from Walenstadt, dates back to the year 1832. Until the 1930s, the wooden masks in Sarganserland were character masks. By exaggerating facial features, they caricatured village personalities or behavioural characteristics such as garrulity. Wood-carvers still manufacture traditional masks to this day. The 1930s saw the emergence of horror, demon and devil masks, and the first devil group originated in the year 1954. The variations on witch masks which are prevalent today are based on the older "Wiibli" masks.
La confection de masques de bois s'est établie dans la région de Sargans au début du 19e siècle, à l'initiative d'ouvriers itinérants d'Allemagne du sud et du Tyrol. Le plus ancien masque de bois, « di Alti »(la vieille) de Walenstadt est daté de 1832. Jusque dans les années 1930, les masques de Sargans représentaient des caractères, soit la caricature de personnalités villageoises, soit des comportements, comme le caquetage. Des sculpteurs sur bois continuent d'assurer la confection des masques traditionnels. Les masques effrayants, de diables ou de démons, apparaissent à partir des années 1930. Le premier groupe de diables date de 1954. Les variantes actuelles des masques de sorcières s'inspirent des anciens masques de vieilles femmes.
Das Schnitzen von Holzmasken kam im Sarganserland anfangs des 19. Jahrhunderts auf, angeregt durch Wanderarbeiter aus Süddeutschland und dem Tirol. Die älteste Holzmaske, «di Alt» aus Walenstadt, wird auf das Jahr 1832 datiert. Bis in die 1930er Jahren waren die Sarganserländer Holzmasken Charaktermasken. Sie karikierten Dorfpersönlichkeiten mit ausgeprägten Gesichtszügen oder auch Verhaltensweisen wie Schwatzhaftigkeit. Traditionelle Masken werden bis heute von Schnitzern und Schnitzerinnen hergestellt. Ab den 1930er Jahren kamen zudem Schreck-, Dämonen- und Teufelsmasken auf. Die erste Teufelsgruppe geht auf das Jahr 1954 zurück. Die heute verbreiteten Hexenvarianten entstanden ausgehend von den älteren «Wiibli»-Masken.
  Pitgels da Neuchâtel - ...  
En il fratemp è il battarinar daventà exclusivamain in passatemp, resta dentant collià inseparablamain cun ses passà glorius. Oz na vegn la tecnica betg pli mussada uschia sco ch'ella vegniva pratitgada oriundamain, ma ella ha tuttina survivì.
For many years the canton of Neuchâtel was renowned for its lacemaking industry. As far back as the 17th century, Neuchâtel lace was much sought after among ladies from European high society. Back then, the industry employed five or six times more people than the local watching industry. Neuchâtel lace is a light-coloured bobbin lace made from linen or silk, also referred to as “blond”. It uses a specific stitch, which distinguishes it from other types of lace work. The patterns changed according to the fashion of the day, from Mechlin to Valenciennes and Binches, to name but a few of the many quirkily-named patterns. However, the lacemakers of Neuchâtel, who were always willing to try something new, wholeheartedly embraced these changes. The decline of the local lace-making industry was hastened by the arrival of mechanical lace-making from England in 1830 and by a fall in demand for lace. Today, lacemaking is a purely leisure pursuit, but nevertheless remains inextricably linked with this illustrious past. Although the original techniques are rarely taught nowadays, they have survived thanks to a handful of dedicated lacemakers, who manage to rework old models, draw inspiration from them, and even create brand-new lace work from the originals. Several museums celebrate this craftsmanship, including the Château de Valangin, the Musée paysan de la Chaux-de-Fonds and the Musée régional du Val-de-Travers.
L’industrie de la dentelle a longtemps fait la réputation du canton de Neuchâtel. On doit ainsi imaginer les grandes dames d’Europe s’arracher ce produit de luxe dès le XVIIe siècle… époque à laquelle la dentelle occupait d’ailleurs sans doute cinq à six fois plus de monde que l’horlogerie dans la région ! Dentelle aux fuseaux à fond clair, faite de lin ou de soie – dans quel cas on l’appellera « blonde » – la production neuchâteloise comporte un type de pied bien spécifique, qui lui tient lieu de signature. Les motifs évoluent certes en fonction des modes, mettant en avant les Malines, les Valenciennes, les Binches… et bien d’autres variantes aux noms malicieux, mais cela sied à merveille aux dentellières neuchâteloises qui, aujourd’hui comme hier, aiment innover et rester ouvertes à la variété. Dès 1830, la dentelle mécanique anglaise, son impact sur les prix et les modes, amorcent hélas le déclin de la production locale. Devenue activité de loisirs, la dentelle reste cependant indissociable de ce glorieux passé. Rarement enseigné tel qu’il était pratiqué à l’origine, ce savoir-faire a malgré tout survécu, et une poignée de dentellières assidues parviennent encore à reprendre d’anciens modèles, à les reproduire ou s’en inspirer, voire même à en inventer de nouveaux sur leur base. Plusieurs musées, comme celui de Valangin, le Musée paysan de la Chaux-de-Fonds ou le Msuée régional du Val-de-Travers, font par ailleurs honneur à leurs anciennes prouesses techniques.
Der Kanton Neuenburg war lange Zeit berühmt für seine Spitzenklöppelindustrie. Schon im 17. Jahrhundert war dieses Luxuserzeugnis bei den vornehmen Damen in ganz Europa äusserst beliebt. Damals beschäftigte die Spitzenklöppelei fünf- bis sechsmal mehr Menschen in der Region als die Uhrenindustrie! Die Neuenburger Spitze ist eine Klöppelspitze auf hellem Grund aus Leinen oder Seide – also eine sogenannte «Blonde» – mit einem spezifischen Muster, das sozusagen ihre Unterschrift darstellt. Die Motive veränderten sich mit der Mode, einmal waren es die Mechelner, dann die Valenciennes, dann die Bincher Spitzen… und viele andere mit vielen verschiedenen spitzfindigen Namen. Aber diese Abwechslung kam den Neuenburger Spitzenklöpplerinnen entgegen, denn sie probierten gerne Neues aus und blieben Veränderungen gegenüber immer sehr aufgeschlossen. Die mechanische Spitzenklöppelei aus England, der damit einhergehende Preiszerfall und die veränderte Mode leiteten ab den 1830er-Jahren den Niedergang der lokalen Produktion ein. Inzwischen ist die Spitzenklöppelei zu einer reinen Freizeitbeschäftigung geworden, bleibt aber untrennbar mit der glorreichen Vergangenheit verbunden. Heute wird die Technik nicht mehr so gelehrt, wie sie ursprünglich praktiziert wurde, hat aber trotzdem überlebt. Einer Handvoll begeisterten Spitzenklöpplerinnen gelingt es noch immer, die alten Modelle nachzuarbeiten, sich von ihnen inspirieren zu lassen und nach ihrem Vorbild neue zu schaffen. Einige Museen wie jenes von Valangin, das Bauernmuseum von La Chaux-de-Fonds oder das Regionalmuseum des Val-de-Travers erweisen übrigens ihren früheren technischen Spitzenleistungen die Ehre.
L'industria del merletto è stata per molto tempo all'origine del prestigio del Cantone di Neuchâtel. Immaginiamoci quindi le nobildonne europee contendersi questo prodotto di lusso fin dal Seicento. A quell'epoca, il merletto dava lavoro nella regione a un numero di persone cinque o sei volte maggiore dell'orologeria. Il merletto a fuselli, tessuto costituito da una trama di fili di lino o di seta intrecciati prodotto nella regione neocastellana, è caratterizzato da un tipo di piede specifico che è una sorta di tratto distintivo. I motivi evolvono in funzione delle mode del tempo, preferendo i Malines, i Valenciennes e i Binches e tante altre varianti di merletti dai nomi maliziosi, per la gioia delle merlettaie neocastellane che, ieri come oggi, amano le innovazioni e la varietà. Dal 1830, il merletto meccanico inglese, il suo impatto sui prezzi e sulle mode, segna repentinamente il declino della produzione locale. Diventato attività ricreativa, il merletto resta comunque indissociabile da questo glorioso passato. Raramente insegnato come era stato praticato inizialmente, questo saper fare è riuscito nonostante tutto a sopravvivere e alcune merlettaie assidue continuano ancora oggi a recuperare modelli antichi, a riprodurli o a ispirarsi se non addirittura a inventarne di nuovi. Anche numerosi musei, come quello di Valangin, il Museo contadino di La Chaux-de-Fonds o il Museo regionale della Val-de-Travers, fanno onore alle loro antiche prodezze tecniche.
  Turitg - Tradiziuns vivas  
La fin da questa anteriura industria prosperanta s'avischina oz pli che mai - ma indirectamain ha questa branscha pussibilità la creaziun da firmas da grond'impurtanza economica fin oz, sco bancas, societads immobigliaras e fabricas da maschinas.
Une autre ligne directrice de l'encouragement de la culture du canton de Zurich précise également ceci : le canton est conscient qu'une vie culturelle diversifiée est importante pour la région où elle est implantée et représente un important facteur économique. La préservation du patrimoine culturel attaché à l'industrie textile zurichoise en est l'illustration parfaite. Le travail du textile a toujours été une branche industrielle importante dans le canton. L'industrie du coton était implantée au nord du lac. La fabrication de textiles représentait un revenu d'appoint indispensable pour les petits paysans. L'invention de la machine à tisser vers 1770 a mécanisé l'industrie textile et d'importants centres de production se créèrent dans l'Oberland zurichois. L'industrie de la soie a connu une autre évolution ; elle s'était fixée dans différentes communes au sud du lac. Elle a connu une renommée mondiale à son apogée au milieu du 19e siècle; cependant, amorcé dès les années 1930, le déclin a été et reste inéluctable, mais l'industrie de la soie zurichoise est indirectement à l'origine d'importantes entreprises économiques comme des banques, des sociétés immobilières et des fabriques de machines. Quand bien même cette industrie a laissé des traces architecturales marquantes et qu'elle reste présente dans l'histoire économique du canton, bien peu de Zurichois ont conscience de la présence d'un patrimoine culturel dont l'influence a été si déterminante pour leur canton. Des efforts sont faits depuis quelques années, qui visent à mettre en exergue l'importance de l'industrie de la soie et à préserver les archives existantes.
Eine weitere Leitlinie der Kulturförderung des Kantons Zürich lautet: „Der Kanton ist sich der Bedeutung eines lebendigen und vielschichtigen Kulturlebens auch als wichtiger Standort- und Wirtschaftsfaktor bewusst." Ein eindrückliches Beispiel für diese Vorgabe ist die Erhaltung des Kulturerbes rund um die Zürcher Textilindustrie. Die Textilverarbeitung stellte für den Kanton Zürich schon immer einen wichtigen Industriezweig dar. Nördlich des Zürichsees war die Baumwollindustrie beheimatet. Ursprünglich bot hier die Herstellung von Textilien einen für die Kleinbauern unverzichtbaren Nebenerwerb. Mit der Erfindung der Spinnmaschine um 1770 wurde die Textilindustrie mechanisiert und im Zürcher Oberland entstanden in der Folge wichtige Produktionsstätten. Eine andere  Entwicklung erfuhr die Seidenindustrie. Sie hatte ihre Standorte in verschiedenen Gemeinden des südlichen Zürichsees. Die anspruchsvolle „Zürcher Seidenindustrie" war in ihrer Glanzzeit Mitte des 19. Jahrhunderts weltweit bekannt. Leider erfuhren die Zürcher Seidenfirmen seit den 1930er-Jahren einen unaufhaltsamen Niedergang. Das Ende der ehemals blühenden Zürcher Seidenindustrie ist nach wie vor nicht abzuwenden, aber indirekt sind dieser Branche noch heute wirtschaftlich wichtige Unternehmen wie Banken, Immobiliengesellschaften und Maschinenfabriken entwachsen. Obwohl die Zürcher Seidenindustrie prägende architektonische Spuren hinterlassen hat und durch die wirtschaftsgeschichtliche Bedeutung bis heute präsent ist, besteht in der breiten Bevölkerung kaum ein Bewusstsein für die Gegenwart dieses den Kanton prägenden Kulturerbes. Seit einigen Jahren sind deshalb verschiedene Bestrebungen im Gange, um auf die Bedeutung der Zürcher Seidenindustrie hinzuweisen und die noch vorhandenen Textilarchive zu bewahren.
  Turitg - Tradiziuns vivas  
La fin da questa anteriura industria prosperanta s'avischina oz pli che mai - ma indirectamain ha questa branscha pussibilità la creaziun da firmas da grond'impurtanza economica fin oz, sco bancas, societads immobigliaras e fabricas da maschinas.
Une autre ligne directrice de l'encouragement de la culture du canton de Zurich précise également ceci : le canton est conscient qu'une vie culturelle diversifiée est importante pour la région où elle est implantée et représente un important facteur économique. La préservation du patrimoine culturel attaché à l'industrie textile zurichoise en est l'illustration parfaite. Le travail du textile a toujours été une branche industrielle importante dans le canton. L'industrie du coton était implantée au nord du lac. La fabrication de textiles représentait un revenu d'appoint indispensable pour les petits paysans. L'invention de la machine à tisser vers 1770 a mécanisé l'industrie textile et d'importants centres de production se créèrent dans l'Oberland zurichois. L'industrie de la soie a connu une autre évolution ; elle s'était fixée dans différentes communes au sud du lac. Elle a connu une renommée mondiale à son apogée au milieu du 19e siècle; cependant, amorcé dès les années 1930, le déclin a été et reste inéluctable, mais l'industrie de la soie zurichoise est indirectement à l'origine d'importantes entreprises économiques comme des banques, des sociétés immobilières et des fabriques de machines. Quand bien même cette industrie a laissé des traces architecturales marquantes et qu'elle reste présente dans l'histoire économique du canton, bien peu de Zurichois ont conscience de la présence d'un patrimoine culturel dont l'influence a été si déterminante pour leur canton. Des efforts sont faits depuis quelques années, qui visent à mettre en exergue l'importance de l'industrie de la soie et à préserver les archives existantes.
Eine weitere Leitlinie der Kulturförderung des Kantons Zürich lautet: „Der Kanton ist sich der Bedeutung eines lebendigen und vielschichtigen Kulturlebens auch als wichtiger Standort- und Wirtschaftsfaktor bewusst." Ein eindrückliches Beispiel für diese Vorgabe ist die Erhaltung des Kulturerbes rund um die Zürcher Textilindustrie. Die Textilverarbeitung stellte für den Kanton Zürich schon immer einen wichtigen Industriezweig dar. Nördlich des Zürichsees war die Baumwollindustrie beheimatet. Ursprünglich bot hier die Herstellung von Textilien einen für die Kleinbauern unverzichtbaren Nebenerwerb. Mit der Erfindung der Spinnmaschine um 1770 wurde die Textilindustrie mechanisiert und im Zürcher Oberland entstanden in der Folge wichtige Produktionsstätten. Eine andere  Entwicklung erfuhr die Seidenindustrie. Sie hatte ihre Standorte in verschiedenen Gemeinden des südlichen Zürichsees. Die anspruchsvolle „Zürcher Seidenindustrie" war in ihrer Glanzzeit Mitte des 19. Jahrhunderts weltweit bekannt. Leider erfuhren die Zürcher Seidenfirmen seit den 1930er-Jahren einen unaufhaltsamen Niedergang. Das Ende der ehemals blühenden Zürcher Seidenindustrie ist nach wie vor nicht abzuwenden, aber indirekt sind dieser Branche noch heute wirtschaftlich wichtige Unternehmen wie Banken, Immobiliengesellschaften und Maschinenfabriken entwachsen. Obwohl die Zürcher Seidenindustrie prägende architektonische Spuren hinterlassen hat und durch die wirtschaftsgeschichtliche Bedeutung bis heute präsent ist, besteht in der breiten Bevölkerung kaum ein Bewusstsein für die Gegenwart dieses den Kanton prägenden Kulturerbes. Seit einigen Jahren sind deshalb verschiedene Bestrebungen im Gange, um auf die Bedeutung der Zürcher Seidenindustrie hinzuweisen und die noch vorhandenen Textilarchive zu bewahren.
  Basilea-Champagna - Tra...  
BL metta in accent spezial sin la conservaziun e sin l'intermediaziun da la tessaria da bindels da saida. Malgrà che quella è svanida quasi dal tuttafatg ils onns 1920, è ella preschenta fin oz en la memoria sco in dals chapitels ils pli caracteristics da l'istorgia industriala dal chantun.
La sauvegarde de patrimoine naturel, historique et culturel du canton est du ressort du Museum.BL et du service d’archéologie. Une des principales tâches du Museum.BL consiste à sauvegarder et mettre en valeur la rubanerie de soie. Quoique ayant complètement disparu dans les années 1920, cet art reste très emblématique de l’histoire industrielle du canton. Expositions, cours de tissage et projets de conservation des métiers à tisser les rubans contribuent à préserver les vestiges matériels de la rubanerie de soie ainsi que l’artisanat et le savoir-faire correspondants dans le but de transmettre cet héritage aux générations futures.
Das Museum.BL legt einen besonderen Akzent auf den Erhalt und die Vermittlung der Seidenbandweberei. Obschon diese in den 1920er Jahren beinahe komplett ausstarb, ist sie als eines der prägendsten Kapitel der kantonalen Industriegeschichte bis heute als Erinnerung präsent. In Ausstellungen, Bandwebkursen und Projekten zum Erhalt der Posamenterei wird aktiv dazu beigetragen, dass nicht nur das Materielle, sondern auch das Wissen um das Handwerk der Seidenbandweberei den nächsten Generationen erschlossen wird.
La conservazione del patrimonio naturale e culturale del Cantone è di competenza del «Museum.BL» e del servizio archeologico cantonale. Il Museum.BL attribuisce particolare importanza alla tessitura di nastri di seta, praticamente scomparsa già negli anni 1920, ma tuttora ben presente nella coscienza identitaria collettiva quale capitolo decisivo della storia dell’industrializzazione cantonale. Mostre, corsi di tessitura e progetti per la conservazione della passamaneria sono altrettanti contributi attivi alla conoscenza, da parte delle nuove generazioni, non soltanto del lascito materiale di questo settore dell’artigianato locale, ma anche del contesto in cui si sviluppò e delle tecniche che impiegava.
  Entagliar mascras e far...  
En moda beffegianta mussavan ellas cun tratgs caracteristics persunalitads dal vitg u er cumportaments sco il dar la bucca. Las mascras tradiziunalas vegnan entagliadas fin oz. A partir dals onns 1930 èn plinavant vegnidas en moda mascras da sgarschur, da demunis e da diavels.
The practice of carving wooden masks was first introduced in the Sarganserland region at the start of the 19th century by migrant workers from southern Germany and Tirol. The oldest wooden mask, "Di Alt" from Walenstadt, dates back to the year 1832. Until the 1930s, the wooden masks in Sarganserland were character masks. By exaggerating facial features, they caricatured village personalities or behavioural characteristics such as garrulity. Wood-carvers still manufacture traditional masks to this day. The 1930s saw the emergence of horror, demon and devil masks, and the first devil group originated in the year 1954. The variations on witch masks which are prevalent today are based on the older "Wiibli" masks.
La confection de masques de bois s'est établie dans la région de Sargans au début du 19e siècle, à l'initiative d'ouvriers itinérants d'Allemagne du sud et du Tyrol. Le plus ancien masque de bois, « di Alti »(la vieille) de Walenstadt est daté de 1832. Jusque dans les années 1930, les masques de Sargans représentaient des caractères, soit la caricature de personnalités villageoises, soit des comportements, comme le caquetage. Des sculpteurs sur bois continuent d'assurer la confection des masques traditionnels. Les masques effrayants, de diables ou de démons, apparaissent à partir des années 1930. Le premier groupe de diables date de 1954. Les variantes actuelles des masques de sorcières s'inspirent des anciens masques de vieilles femmes.
Das Schnitzen von Holzmasken kam im Sarganserland anfangs des 19. Jahrhunderts auf, angeregt durch Wanderarbeiter aus Süddeutschland und dem Tirol. Die älteste Holzmaske, «di Alt» aus Walenstadt, wird auf das Jahr 1832 datiert. Bis in die 1930er Jahren waren die Sarganserländer Holzmasken Charaktermasken. Sie karikierten Dorfpersönlichkeiten mit ausgeprägten Gesichtszügen oder auch Verhaltensweisen wie Schwatzhaftigkeit. Traditionelle Masken werden bis heute von Schnitzern und Schnitzerinnen hergestellt. Ab den 1930er Jahren kamen zudem Schreck-, Dämonen- und Teufelsmasken auf. Die erste Teufelsgruppe geht auf das Jahr 1954 zurück. Die heute verbreiteten Hexenvarianten entstanden ausgehend von den älteren «Wiibli»-Masken.
  Processiun d'Ascensiun ...  
En il temp baroc èn ellas savens anc daventadas pli pumpusas. Oz datti en Svizra mo pli en il chantun Lucerna la tradiziun da la processiun d'Ascensiun («Uffert») en furma d'in usit religius. En sis lieus vegnan organisadas grondas processiuns che vegnan pratitgadas dals participants activs tut tenor lur funcziun en l'usit a pe u a chaval.
Ceremonial and supplicatory processions through fields and meadows on and around Ascension Day (the festival marking Christ's ascension to heaven on the fortieth day after Easter) were once widespread in Catholic regions. Like the Corpus Christi processions, they took on their traditional festive character during the Counter-Reformation. In the Baroque period, they were often even more elaborate and at times pompous. Today, only the Canton of Lucerne has preserved these traditional Ascension Day processions in the form of a religious ritual. Extended processions take place in six locations, with participants travelling either on foot or by horse, depending on their function in the traditional hierarchy. The largest, oldest and most famous of these events is the Ascension Day procession in Beromünster. Each year, around 2,000 people embark on the 18-kilometre route, or at least individual stages of it, in order to walk, meditate and pray in the company of others, receive blessings or listen to sermons by members of the clergy. From Beromünster, the procession follows a fixed, centuries-old route through neighbouring towns and villages, returning to the starting point after eight-and-a-half hours. There it is met by up to 8,000 people, who come to celebrate the end of the festival together with the pilgrims.
Les processions à travers les champs et les prairies aux alentours de l’Ascension (ascension du christ quarante jours après Pâques) étaient auparavant très répandues dans les régions catholiques. Comme les processions de la Fête-Dieu, elles acquièrent leur caractère festif à l’époque de la Contre-réforme. A l’époque baroque, elles gagnent encore en pompe. Actuellement en Suisse, la tradition d’une procession de l’Ascension sous la forme d’une coutume religieuse ne subsiste plus que dans le canton de Lucerne. De longues processions, que les participants font à pied ou à cheval, selon leur fonction, ont lieu en six endroits du canton. La plus grande, la plus ancienne et la plus connue de ces manifestations est celle de Beromünster. Environ 2 000 personnes parcourent chaque année les 18 kilomètres de son parcours, ou au moins une partie, pour se promener en compagnie des autres, méditer, prier, recevoir la bénédiction ou écouter la prédication des gens d’Eglise. Depuis Beromünster, le chemin suit un parcours précis, le même depuis des siècles, à travers les prairies et les villages voisins. Après huit heures et demie, la procession est de retour à son point de départ, où près de 8 000 personnes attendent pour célébrer la fin de la fête avec les pèlerins.
Feierliche Prozessionen und Bittgänge durch Felder und Wiesen am und um den Auffahrtstag (Christi Himmelfahrt am vierzigsten Tag nach Ostern) waren früher in katholischen Gebieten verbreitet. Analog zu den Fronleichnamsprozessionen erhielten sie ihr charakteristisches festliches Gepräge in der Zeit der Gegenreformation. Im Barock erfuhren sie oftmals noch eine Steigerung ins Pompöse. Heutzutage kennt in der Schweiz nur noch der Kanton Luzern die Tradition des Umgangs respektive Umritts an «Uffert» in der Form eines religiös abgestützten Brauchrituals. In sechs Ortschaften finden ausgedehnte Prozessionen statt, die von den aktiv Teilnehmenden je nach Funktion im Brauchgefüge zu Fuss oder zu Pferd bewältigt werden. Der grösste, älteste und bekannteste dieser Anlässe ist der Auffahrtsumritt von Beromünster. Rund 2’000 Personen begeben sich alljährlich auf die 18 Kilometer lange Strecke – oder zumindest auf einzelne Etappen davon –, um in Gesellschaft anderer zu wandern, zu meditieren, zu beten, Segnungen zu empfangen oder Predigten von Geistlichen zu hören. Von Beromünster aus führt der Weg über eine festgelegte, im Wesentlichen seit Jahrhunderten unveränderte Route in benachbarte Weiler und Dörfer. Nach achteinhalb Stunden gelangt der Prozessionszug wieder an den Ausgangspunkt zurück. Dort erwarten ihn bis zu 8’000 Leute, um gemeinsam mit den Pilgernden die Feier ausklingen zu lassen.
Le processioni solenni e le questue attraverso i boschi e i prati durante il periodo dell’Ascensione (quaranta giorni dopo Pasqua) erano un tempo diffuse nelle regioni cattoliche. Così come per le processioni del Corpus Domini, queste festività ottengono la loro caratteristica impronta solenne all’epoca della Controriforma e, nel periodo del Barocco, sfociano sovente anche nella pomposità. Oggi, in Svizzera, solo nel Cantone di Lucerna è diffusa la tradizione della camminata e della cavalcata in occasione dell'«Uffert» (Ascensione) sotto forma di un’usanza di matrice religiosa. In sei località vengono organizzate lunghe processioni, che i partecipanti effettuano a piedi oppure a cavallo a seconda della funzione che rivestono. L’evento principale, più antico e più conosciuto è la cavalcata dell’Ascensione di Beromünster. Circa 2000 persone effettuano ogni anno una processione su un percorso di 18 chilometri, o per lo meno alcune tappe di esso, per camminare, meditare, pregare, ricevere benedizioni in compagnia di altre persone oppure per ascoltare sermoni spirituali. Da Beromünster la strada conduce, attraverso un percorso prestabilito fondamentalmente invariato da secoli, alle frazioni e ai villaggi circostanti. Dopo otto ore e mezza di marcia il corteo fa ritorno al punto di partenza, dove lo attende una folla di 8000 persone per concludere la festa insieme ai pellegrini.
  Pumicultura ed elavuraz...  
Spezial per la Turgovia è stà che la bostga auta vegniva plantada per motivs climatics als puncts culminants dals ers auts. Schebain che blers bostgs auts è vegnids runcads, scuntran ins anc oz en blers lieus questa furma tipica d'emplantaziun.
The canton of Thurgau, is the leading fruit growing area in Switzerland and its largest apple producer. One in three eating apples consumed in Switzerland and almost half of apples used industrially in the production of cider and juice across the whole country come from Thurgau, and the canton is also home to several large cider mills. The fruit is grown almost exclusively in family-run orchards. The harvest from the low-growing plantations is predominantly used for the production of eating fruit, while the fruits of the more traditional high-growing trees are either used by the orchard family themselves or put into industrial processing. The high-growing trees that once dominated the landscape, particularly in Oberthurgau, made way for the low-growing plantations in the 1950s. Uniquely in Thurgau, high-growing trees were planted on the crest of the hills to exploit climatic conditions. Although many of the trees have been cleared, this feature can still be seen in many areas.
Le canton de Thurgovie, parfois surnommé « les Indes du moût », est le premier canton de Suisse en termes de production fruitière, de pommes en particulier. Une pomme de table sur trois consommée en Suisse vient de ce canton, qui produit également près de la moitié des pommes transformées en moût. Le canton de Thurgovie compte plusieurs grandes cidreries. La production est basée sur l'exploitation familiale. Les arbres à basses tiges donnent principalement des pommes de table tandis que les fruits des pommiers traditionnels à hautes tiges servent à la consommation domestique ou alimentent les pressoirs industriels. Les arbres à hautes tiges qui dominaient autrefois le paysage, de haute Thurgovie notamment, ont été remplacés par des basses tiges dans les années  1950. Les rangées d'arbres plantées sur les crêtes des champs ondulés donnent un aspect caractéristiques au paysage thurgovien. Même si de nombreux arbres ont été abattus, cet élément typique est encore très perceptible en maints endroits.
Der Kanton Thurgau, auch «Mostindien» genannt, ist der bedeutendste Obstbaukanton und insbesondere Apfelproduzent der Schweiz. Jeder dritte Tafelapfel, der in der Schweiz konsumiert wird, und fast die Hälfte der Äpfel für die gesamtschweizerische industrielle Weiterverarbeitung zu Most stammen aus dem Kanton Thurgau. Mehrere grössere Mostereien sind im Thurgau ansässig. Getragen wird der Obstbau im Thurgau fast ausschliesslich von bäuerlichen Familienbetrieben. Der Ertrag der niederstämmigen Plantagen wird hauptsächlich für die Tafelobstproduktion verwendet, derjenige der traditionellen hochstämmigen Obstbäume dient der Selbstversorgung oder der industriellen Weiterverarbeitung. Die einst das Landschaftsbild dominierenden Hochstammbäume - vor allem im Oberthurgau - wurden in den 1950er Jahren von Niederstammplantagen abgelöst. Speziell für den Thurgau war aus klimatischen Gründen das Pflanzen der Hochstammbäume auf dem Scheitel der Hochäcker. Obwohl viele der Hochstammbäume gerodet wurden, ist die typische Bepflanzung vielerorts noch heute erkennbar.
(letteralmente «India del mosto», perché vi si produce mosto e perché la forma del Cantone ricorda quella dell'India) è il maggior produttore di frutta - specialmente di mele - della Svizzera. Ogni terza mela da tavola consumata in Svizzera e quasi la metà delle mele utilizzate per la produzione di mosto e sidro provengono da questo Cantone. Qui hanno sede anche diversi grandi produttori di mosto. Nel Cantone di Turgovia, sono prevalentemente aziende agricole famigliari ad occuparsi della frutticoltura: il raccolto dei frutteti a basso fusto è utilizzato quasi esclusivamente per la frutta da tavola, mentre quello dei frutteti ad alto fusto è destinato al consumo domestico oppure alla trasformazione industriale. I maestosi alberi ad alto fusto, che un tempo dominavano il paesaggio rurale (perlopiù dell'Oberthurgau), negli anni 1950 furono sostituiti da alberi a basso fusto. Nel Cantone di Turgovia, per motivi climatici, gli alberi ad alto fusto sono tradizionalmente messi a dimora sulla sommità dei campi agricoli ondulati. Nonostante l'abbattimento di numerosi esemplari di questi alberi, a tutt'oggi si riconoscono le tracce, nel paesaggio, delle antiche piantagioni di frutta.
  Mess zoppegiant - Tradi...  
Ma els tuts èn svanids en il fratemp, entant ch'il «Véritable messager boiteux de Berne et de Vevey» è cumparì enfin ussa senza interrupziun dapi l'onn 1707. Quel porscha als Romands anc oz in chalender unic per la lavur sin il champ ed en iert, cun las datas da las fieras regiunalas da martganzia e da muvel e dals martgads emnils e cun in oroscop.
L'almanach du Messager boiteux, qui a pris racine en terres vaudoises dès le XVIIIe siècle, est aujourd'hui le plus ancien almanach de Suisse. Ses semblables helvétiques - les Messagers de Bâle ou de Neuchâtel - et homologues édités en allemand ou en italien - Der Hinkende Bote, Il Corrier zoppo - ont en effet tous disparu. Publié sans interruption depuis 1707, le « Véritable Messager boiteux de Berne et de Vevey » offre quant à lui aujourd'hui encore aux Romands un calendrier hors du temps qui rassemble horoscopes, travaux de la terre et inventaire des foires et marchés de la région. Entre les listes d'élus, de taxes postales et des Etats et territoires de la planète, on y trouve aussi un savant éventail d'anecdotes et de reportages, tantôt cocasses, tantôt graves. Son récit en patois vaudois, son regard éternellement prudent sur la marche du monde et ses prévisions météorologiques - basées sur les observations faites au XVIIe siècle par un abbé de Bamberg...- composent un cocktail bien particulier : celui d'une revue du passé qui côtoie sans complexe l'annonce du futur, nous signifiant finalement la permanence cyclique des éléments naturels face à la petitesse de nos existences mortelles. Vendu à la criée sur les marchés d'automne, il est aux yeux des Romands de cœur bien plus qu'un outil pratique ou un élément de folklore, mais un agenda agréable et rassurant qui les lie irrésistiblement à l'histoire agricole de leur région.
Im 18. Jahrhundert fasst der Kalender des Hinkenden Boten im Waadtland Fuss und gilt seither als ältester Kalender der Schweiz. Zahlreich waren seine helvetischen Verwandten – die Boten von Basel und Neuchâtel – und Mitstreiter, herausgegeben in deutscher oder italienischer Sprache (der Hinkende Bote, il Corrier zoppo), doch sie alle sind inzwischen verschwunden, während der "Véritable messager boiteux de Berne et de Vevey" seit 1707 bisher ohne Unterbruch erschienen ist. So bietet er den Romands noch heute einen einzigartigen Kalender für die Feld- und Gartenarbeit, mit den Daten der regionalen Waren-, Vieh- und Wochenmärkte und einem Horoskop. Neben dem Verzeichnis der Behörden, der Posttarife und der Staaten und Länder unserer Erde findet man in diesem wahren Sammelsurium auch viele komische und ernste Erzählungen und Berichte. Die Berichterstattung in Waadtländer Dialekt, der ewig bedächtige Blick auf den Lauf der Welt und die Wettervorhersagen (gründend auf den Beobachtungen eines Bamberger Pfarrers im 17. Jahrhundert) bilden so eine ganz spezielle Mischung: Eine Schrift aus vergangenen Zeiten ohne Berührungsängste mit den Verheissungen der Zukunft, die uns letztlich die Beständigkeit der Natur im Vergleich zu unserem kleinen irdischen Dasein vor Augen führt. Der Kalender wird auf den Herbstmärkten versteigert und ist für waschechte Romands viel mehr als ein praktischer Ratgeber oder ein Teil der Folklore, nämlich eine gut zu lesende und zuversichtlich stimmende Agenda, die sie mit den Wurzeln der bäuerlich geprägten Geschichte ihrer Region verbindet.
L'«Almanach du Messager boiteux», radicato in terra vodese fin dal Settecento, rappresenta il più antico almanacco della Svizzera. I suoi numerosi equivalenti della Svizzera tedesca, tra cui quelli di Basilea e di Neuchâtel, come pure i suoi omologhi pubblicati in tedesco e in italiano (der «Hinkende Bote», il Corrier zoppo) sono tutti spariti nel frattempo. Pubblicato ininterrottamente dal 1707, il «Véritable messager boiteux de Berne et de Vevey» offre tuttora ai romandi un calendario atemporale che riunisce oroscopi, lavori della terra e calendari delle fiere e dei mercati della regione. Tra le liste degli eletti, delle tasse postali e degli Stati e territori del pianeta, in questa miscellanea si può trovare anche un erudito ventaglio di aneddoti e di cronache tanto comiche quanto tragiche. I suoi testi in «patois» vodese, il suo sguardo eternamente prudente sull'andamento del mondo e le sue previsioni meteorologiche (basate sulle osservazioni fatte nel Seicento da un abate di Bamberga) formano un insieme alquanto particolare: quello di una rassegna del passato che abborda senza complessi l'annuncio del futuro e ci rivela, in definitiva, la permanenza ciclica degli elementi naturali di fronte all'esiguità della nostra esistenza di mortali. Venduto dagli ambulanti sui mercati d'autunno, agli occhi dei romandi virtuosi è ben più di uno strumento pratico o di un elemento folkloristico: un'agenda gradevole e rassicurante che li lega irrimediabilmente alla storia agricola della loro regione.
  Naturopatia en l'Appenz...  
La pratica legala che vala enfin oz attira curaturs e terapeuts dals auters chantuns e da l’exteriur vischin che lavuran sin agen quint e che caracteriseschan la cuntrada curativa e la medischina integrativa en il chantun.
Appenzellerland is famous for being a place of healing. People from all over Switzerland and neighbouring countries have sought sanatoria, canton-approved doctors of natural medicine and especially healers in the area for more than 200 years. The whey cures and health spas from the 19th century and the remedies of Johannes Künzle (1857-1945) and Alfred Vogel (1902-1996), pioneers of herbal medicine, are legendary. Native healers like Babetter Oertle-Alder (1884-1975) in Urnäsch and Karolina Schefer-Sigrist (1891-1976) in Teufen also enjoyed an excellent reputation. The liberal legislation has been the main draw to the area for doctors of natural medicine. The law still being liberal today, it attracts healers and therapists from other cantons and neighbouring countries, and these people shape healing practices and integrative medicine in the canton. Today new arrivals are screened by a modern and demanding professional examination. There are about 260 registered healers in Appenzell Ausserrhoden, who, still today, are permitted to hand out remedies and “house specialities” which are exclusively registered in this canton. At the moment the list includes approximately 1000 medicinal remedies and 400 house specialities that are prepared in chemists, pharmacies and healing practices (with a special permit) and which may only be dispensed from the healer’s own practice.
Le pays d’Appenzell a la réputation d‘être une sorte de « canton thérapeuthique ». Depuis plus de 200 ans, des patients de toute la Suisse et des pays environnants recourent aux bons soins d’institutions, de médecins naturopathes approuvés par le canton et de certaines personnalités que leurs aptitudes thérapeutiques ont mises sur le devant de la scène. Les cures de lait et les bains du 19e siècle sont légendaires, au même titre que les recettes des pionniers du traitement par les plantes, Johannes Künzle (1857-1945) et Alfred Vogel (1902-1996). Mais des figures plus locales comme Babette Oertle-Alder (1884-1975) à Urnäsch et Karolina Schefer-Sigrist (1891-1976) à Teufen ont eu une excellente réputation. Une législation particulièrement libérale a favorisé l’établissement des naturopathes. Les critères toujours en vigueur aujourd’hui attirent naturopathes et thérapeutes indépendants de tous les cantons suisses et des pays avoisinants. Cette population marque le paysage thérapeutique et la médecine intégrative du canton. Aujourd’hui, un examen moderne et exigeant fait office de filtre pour modérer cet afflux. Il y a actuellement près de 260 thérapeutes enregistrés à Appenzell Rhodes-Extérieures. Ils sont habilités à prescrire des remèdes et des préparations « maison » enregistrées au seul plan cantonal. Il existe actuellement quelque 1000 préparations et 400 spécialités « maison » préparées – avec une autorisation spéciale – par des apothicaires, des droguistes ou des thérapeutes à l’intention de leur seule clientèle.
Das Appenzellerland hat den Ruf, eine besondere Heillandschaft zu sein. Seit mehr als 200 Jahren suchen Patientinnen und Patienten aus der ganzen Schweiz und angrenzenden Ländern Kuranstalten, kantonal approbierte Naturärzte und besondere Heilerpersönlichkeiten auf. Legendär sind die Molkenkuren und Heilbäder aus dem 19. Jahrhundert und die Heilmittel der Kräuterpioniere Johannes Künzle (1857-1945) und Alfred Vogel (1902-1996). Aber auch einheimische Heiltätige wie Babette Oertle-Alder (1884-1975) in Urnäsch und Karolina Schefer-Sigrist (1891-1976) in Teufen genossen einen ausgezeichneten Ruf. Ausschlaggebend für den Zuzug von Naturärztinnen und Naturärzten war und ist die liberale Gesetzgebung. Die bis heute gültige Praxis zieht frei Heiltätige und Therapeuten aus anderen Kantonen und dem benachbarten Ausland an, welche die Heillandschaft und integrative Medizin im Kanton prägen. Gefiltert wird dieser Zustrom heute durch eine moderne, anspruchsvolle Zulassungsprüfung. Zurzeit sind in Appenzell Ausserrhoden rund 260 Heilpraktikerinnen und -praktiker registriert. Diese dürfen bis heute Heilmittel und so genannte Hausspezialitäten abgeben, die ausschliesslich kantonal registriert sind. Dies sind zur Zeit etwa 1000 Präparate und 400 Hausspezialitäten, die in Apotheken, Drogerien und Heilpraxen – mit Spezialbewilligung – hergestellt und nur im eigenen Betrieb abgegeben werden dürfen.
L'Appenzello ha fama di essere una regione a vocazione curativa. Da oltre 200 anni, infatti, pazienti provenienti da tutta la Svizzera e dai Paesi confinanti intraprendono viaggi della speranza verso istituti di cura, naturopati abilitati a livello cantonale e particolari guaritori appenzellesi. Leggendari sono inoltre i bagni terapeutici dell'Ottocento, le cure a base di siero di latte, i farmaci fitoterapici prodotti da Johannes Künzle (1857-1945) e Alfred Vogel (1902-1996), pionieri in questo settore, – senza dimenticare l'operato di due personalità indigene di fama, le guaritrici Babette Oertle-Alder (1884-1975), che praticava a Urnäsch, e Karolina Schefer-Sigrist (1891-1976), che invece era attiva a Teufen. Il catalizzatore del fiorire di naturopati e terapisti complementari nella regione era, ed è tuttora, la liberalità della sua legislazione. Ancora oggi, guaritori e terapeuti che esercitano in proprio si trasferiscono da altri Cantoni e dai Paesi limitrofi, contribuendo così a fare dell'Appenzello un luogo votato alla medicina integrativa. Questo afflusso è regolato da una prassi moderna e rigorosa in materia di autorizzazioni a esercitare la professione. Attualmente i terapisti registrati nel Cantone di Appenzello Esterno sono 260 e sono abilitati alla dispensazione di medicamenti e preparati farmaceutici speciali omologati soltanto a livello cantonale. Questi ultimi comprendono circa 1000 preparati e 400 medicinali fabbricati in base a formule proprie, che vengono prodotti con un'autorizzazione speciale nelle farmacie, drogherie e negli studi di naturopatia e sono venduti soltanto in dette sedi.
  Argovia - Tradiziuns vi...  
L'anteriura ritgezza industriala dal chantun Argovia cun sia tessaria da strom en il Freiamt e cun sia industria da tubac en la part sura dal Seetal e dal Wynental ha favurisà la furmaziun da pliras tradiziuns che vivan per part anc oz e che illustreschan la diversitad dal patrimoni cultural immaterial.
La richesse industrielle d’antan du canton d’Argovie, par exemple le tressage de la paille dans le « Freiamt » ou l’industrie du tabac dans l’« obere See- und Wynental », a donné naissance à des traditions encore vivantes aujourd’hui et qui illustrent bien l’extrême diversité du patrimoine culturel immatériel. Dans le « Freiamt », les techniques et le savoir-faire traditionnels du tissage et du tressage de la paille se sont transmis de génération en génération au même titre que l’ensemble des rituels, fêtes, spectacles et représentations artistiques à vocation essentiellement sociale évoqués ci-dessus. Dans un autre registre, l’initiative de la Société des agricultrices de Küttigen de cultiver et de faire revivre la variété de carottes « Chüttiger Rüebli » témoigne d’un rapport étroit à la nature et à la terre et, d’une manière plus générale, illustre le large éventail des traditions vivante en Argovie.
Der einstige industrielle Reichtum des Kantons Aargau mit der «Strohflechterei im Freiamt» und der «Tabakindustrie im oberen See- und Wynental» liess einige Traditionen entstehen, die teilweise noch heute lebendig sind und die Verschiedenartigkeit von immateriellem Kulturerbe veranschaulichen. Neben den bereits angeführten, mündlich überlieferten Traditionen und Ausdrucksweisen, den darstellenden Künsten sowie den mehrheitlich gesellschaftlichen Praktiken, Ritualen und Festen bewahren beispielsweise FreiämterInnen das Fachwissen über die traditionelle Handwerkstechnik des «Strohflechtens und –bindens». Der Anbau, Erhalt und die Samengewinnung der «Chüttiger Rüebli» durch den Landfrauenverein in Küttigen als Beispiel für die Praxen im Umgang mit der Natur sind ein weiteres Beispiel, das das grosse Spektrum der lebendigen Traditionen im Kanton Aargau verdeutlichen.
La prosperità industriale del Cantone di Argovia, un tempo garantita dall’industria della paglia nella regione del Freiamt e dall’industria del tabacco nel Wynen e Seetal superiore, ha dato origine ad alcune tradizioni, in parte ancora in uso, che ben illustrano la varietà del suo patrimonio culturale immateriale. Per esempio, accanto alle già citate tradizioni ed espressioni orali, alle arti dello spettacolo, alle consuetudini e agli eventi rituali e festivi perlopiù sociali, gli abitanti della regione del Freiamt si tramandano le conoscenze dell’antica tecnica artigianale dell’intreccio e dell’annodatura della paglia. Un altro esempio significativo dell’ampiezza dello spettro di tradizioni viventi nel Cantone di Argovia, è la coltivazione, la conservazione e l’ottenimento dei semi della carota di Küttigen, una pratica di gestione della natura portata avanti dal «Landfrauenverein Küttigen».
  Chastognas e maruns en ...  
Ina impurtanza speziala ha gì la conservaziun da quests fritgs: els vegnivan conservads en pitschens edifizis concepids aposta persuenter. Oz vegnan las metodas tradiziunalas da setgentar las chastognas puspè stimadas pli fitg, per il solit per intents didactics e per regurdar la cultura e l'istorgia.
Chestnut groves or selve are part of Italian-speaking Switzerland’s cultural heritage and have a great deal of significance for the local ecology and landscape. This is why a number of projects to restore them have been launched over the past 20 years. The sweet chestnut played a vital role in nutrition across much of the country’s Italian-speaking zone for centuries. Its storage was particularly important, with small buildings erected especially for this purpose. The traditional drying methods are enjoying a resurgence in popularity today, mostly for educational purposes in the form of demonstrations and as a way of reviving local culture and history. Every autumn, various events are held at which chestnuts and products made from them are sold and eaten in many different forms – not least the roasted marroni. Roast chestnut sellers are still a common sight in town squares and at fairs, festivals and markets. The first roasters documented as offering their wares in the towns of Switzerland and other European countries came mainly from the Blenio Valley and the Leventina region. Some of them still pass the trade on down through their family, though others hand their tools over to people outside their circle of relatives and friends.
En Suisse italienne, les châtaigneraies constituent un patrimoine naturel et paysager des plus intéressant. D’où la mise en route depuis maintenant une vingtaine d’années de nombreux projets visant à revitaliser les forêts de châtaigniers. Durant des siècles, la châtaigne a joué un rôle essentiel dans l’alimentation d’une grande partie de la Suisse italienne. Il était primordial de veiller à la bonne conservation des fruits, qui étaient stockés dans de petites constructions spécialement conçues à cet effet. On assiste aujourd’hui à une revalorisation des méthodes de séchage traditionnelles, essentiellement à des fins didactiques et de démonstration et pour faire revivre le patri moine historique et culturel. Chaque automne, les châtaignes et leurs produits dérivés sont vendus et consommés sous différentes formes, notamment grillées, lors de divers événements et manifestations. Le marchand de marrons est un personnage que l’on rencontre aujourd’hui encore fréquemment dans les rues et sur les places des villes lors de fêtes, de foires et de marchés. Les premiers marchands venus vendre leurs marrons dans les villes suisses et européennes étaient souvent originaires du Val Blenio ou de la vallée de la Léventine. Certains continuent de se transmettre leur art de père en fils d’autres cèdent l’exploitation à des personnes n’appartenant pas forcément au cercle familial et des proches.
Die Kastanienhaine, die sogenannten Selven, sind in der italienischen Schweiz ein Kulturerbe von erheblichem ökologischem und landschaftlichem Wert. In den letzten 20 Jahren wurden deshalb zahlreiche Projekte zur Restaurierung von Kastanienselven eingeleitet. In einem grossen Teil der italienischen Schweiz spielte die Edelkastanie während Jahrhunderten eine wichtige Rolle in der Ernährung. Besondere Bedeutung kam der Aufbewahrung der Früchte zu, die in kleinen, zu diesem Zweck errichteten Gebäuden erfolgte. Heute erhalten die traditionellen Dörrmethoden wieder vermehrt Wertschätzung, meist zu didaktischen Zwecken in Form von Demonstrationen und zur Erinnerung an die Kultur und Geschichte. Im Herbst werden jeweils verschiedene Veranstaltungen organisiert, an denen Kastanien und daraus hergestellte Produkte in verschiedenen Formen verkauft und gegessen werden, unter anderem geröstet als Marroni. Auf den Plätzen vieler Städte sowie an Messen, Festen und Märkten sind Marroniverkäufer auch heute noch häufig anzutreffen. Die ersten Marronibrater, für die belegt ist, dass sie auf Plätzen in der Schweiz und in anderen europäischen Ländern ihre Kastanien anboten, stammten vor allem aus dem Bleniotal und aus der Leventina. Einige von ihnen geben noch heute den Beruf an ihre Nachfahren weiter, während andere ihre Ausrüstung Personen überlassen, die nicht zu ihrem Verwandten- oder Bekanntenkreis zählen.
Nella Svizzera italiana, le selve castanili costituiscono un patrimonio di notevole interesse naturalistico e paesaggistico; per questo motivo sono in corso, da una ventina d’anni, numerosi progetti di recupero del castagneto da frutto. Per secoli la castagna ha avuto un ruolo essenziale nell’alimentazione di gran parte della Svizzera italiana. Di fondamentale importanza era la conservazione dei frutti, che avveniva in piccoli edifici concepiti per questo scopo. Oggi si assiste ad una rivalutazione dei metodi d’essiccazione tradizionali, per lo più per scopi didattico-dimostrativi e di rievocazione storico-culturale; inoltre, nel periodo autunnale si organizzano diversi eventi durante i quali le castagne e i relativi prodotti vengono venduti e consumati sotto varie forme, tra cui le caldarroste. Il venditore di caldarroste è una figura che ancor oggi si incontra con frequenza nelle piazze cittadine e in occasione di fiere, sagre e mercati. I primi marronai attivi nelle piazze svizzere e di altri paesi europei di cui si ha notizia provenivano specialmente dalla Valle di Blenio e dalla Val Leventina. Alcuni di loro trasmettono tuttora il mestiere ai propri discendenti, altri invece cedono l’attrezzatura a persone che non fanno necessariamente parte della cerchia dei parenti o conoscenti.
  L'urs bernais - Tradizi...  
Tavletta dal 14avel tschientaner, illustraziun en colur la pli veglia ch'è vegnida mantegnida da la vopna dad oz da Berna © Bernisches Historisches Museum
Siege shield from the 14th century, oldest preserved colour depiction of the current Bernese arms © Bernisches Historisches Museum
Pavois du 14e siècle, plus ancienne représentation en couleurs des armes actuelles de Berne © Musée historique de Berne
Setzschild aus dem 14. Jh., älteste erhaltene farbige Darstellung des heutigen Wappens von Bern © Bernisches Historisches Museum
Scudo pavese del 14° secolo, la più antica rappresentazione a colori esistente dell’attuale blasone di Berna © Bernisches Historisches Museum
  Turitg - Tradiziuns vivas  
La fin da questa anteriura industria prosperanta s'avischina oz pli che mai - ma indirectamain ha questa branscha pussibilità la creaziun da firmas da grond'impurtanza economica fin oz, sco bancas, societads immobigliaras e fabricas da maschinas.
Une autre ligne directrice de l'encouragement de la culture du canton de Zurich précise également ceci : le canton est conscient qu'une vie culturelle diversifiée est importante pour la région où elle est implantée et représente un important facteur économique. La préservation du patrimoine culturel attaché à l'industrie textile zurichoise en est l'illustration parfaite. Le travail du textile a toujours été une branche industrielle importante dans le canton. L'industrie du coton était implantée au nord du lac. La fabrication de textiles représentait un revenu d'appoint indispensable pour les petits paysans. L'invention de la machine à tisser vers 1770 a mécanisé l'industrie textile et d'importants centres de production se créèrent dans l'Oberland zurichois. L'industrie de la soie a connu une autre évolution ; elle s'était fixée dans différentes communes au sud du lac. Elle a connu une renommée mondiale à son apogée au milieu du 19e siècle; cependant, amorcé dès les années 1930, le déclin a été et reste inéluctable, mais l'industrie de la soie zurichoise est indirectement à l'origine d'importantes entreprises économiques comme des banques, des sociétés immobilières et des fabriques de machines. Quand bien même cette industrie a laissé des traces architecturales marquantes et qu'elle reste présente dans l'histoire économique du canton, bien peu de Zurichois ont conscience de la présence d'un patrimoine culturel dont l'influence a été si déterminante pour leur canton. Des efforts sont faits depuis quelques années, qui visent à mettre en exergue l'importance de l'industrie de la soie et à préserver les archives existantes.
Eine weitere Leitlinie der Kulturförderung des Kantons Zürich lautet: „Der Kanton ist sich der Bedeutung eines lebendigen und vielschichtigen Kulturlebens auch als wichtiger Standort- und Wirtschaftsfaktor bewusst." Ein eindrückliches Beispiel für diese Vorgabe ist die Erhaltung des Kulturerbes rund um die Zürcher Textilindustrie. Die Textilverarbeitung stellte für den Kanton Zürich schon immer einen wichtigen Industriezweig dar. Nördlich des Zürichsees war die Baumwollindustrie beheimatet. Ursprünglich bot hier die Herstellung von Textilien einen für die Kleinbauern unverzichtbaren Nebenerwerb. Mit der Erfindung der Spinnmaschine um 1770 wurde die Textilindustrie mechanisiert und im Zürcher Oberland entstanden in der Folge wichtige Produktionsstätten. Eine andere  Entwicklung erfuhr die Seidenindustrie. Sie hatte ihre Standorte in verschiedenen Gemeinden des südlichen Zürichsees. Die anspruchsvolle „Zürcher Seidenindustrie" war in ihrer Glanzzeit Mitte des 19. Jahrhunderts weltweit bekannt. Leider erfuhren die Zürcher Seidenfirmen seit den 1930er-Jahren einen unaufhaltsamen Niedergang. Das Ende der ehemals blühenden Zürcher Seidenindustrie ist nach wie vor nicht abzuwenden, aber indirekt sind dieser Branche noch heute wirtschaftlich wichtige Unternehmen wie Banken, Immobiliengesellschaften und Maschinenfabriken entwachsen. Obwohl die Zürcher Seidenindustrie prägende architektonische Spuren hinterlassen hat und durch die wirtschaftsgeschichtliche Bedeutung bis heute präsent ist, besteht in der breiten Bevölkerung kaum ein Bewusstsein für die Gegenwart dieses den Kanton prägenden Kulturerbes. Seit einigen Jahren sind deshalb verschiedene Bestrebungen im Gange, um auf die Bedeutung der Zürcher Seidenindustrie hinzuweisen und die noch vorhandenen Textilarchive zu bewahren.
  Soloturn - Tradiziuns v...  
Tar las tradiziuns istoricas specificas en las citads tutgan a Soloturn per exempel la «Vorstädterchilbi» dapi la segunda mesadad dal 15avel tschientaner che stat en connex cun la «Festa da la battaglia da Dornach dal 1499» (questa battaglia vegn commemorada enfin oz mintga onn a Dornach).
Parmi les traditions historiques spécifiquement urbaines, les « Vorstädtechilbi », foires des faubourgs, se déroulent à Soleure depuis la seconde moitié du 15e siècle ; elles sont liées aux commémorations de la bataille de Dornach de 1499 (cette commémoration a lieu aujourd’hui encore). On trouve aussi de nombreuses confréries et la « Verleihung des Roth'schen Ehrenkleids » (Remise de l’habit de Hans Roth) depuis 1538 à l’aîné des descendants de Hans Roth, l’homme qui avait prévenu la ville de Soleure de l’attaque du comte Rodolphe II von Neu-Kyburg. A Olten, la « Schulfest » (fête des écoles) qui se déroule tous les deux ans depuis 1816, est l’une des fêtes les plus importantes de la ville. La fête de Saint Sébastien attire les tireurs de tout le pays. Elle a vu le jour en 1811, à l’occasion de la refondation de la société des tireurs de la ville, une institution qui remonte à 1488. La première mention du Carnaval d’Olten date de 1563, alors que le Carnaval de Soleure remonte au 14e siècle, sous forme de « Jeux de carnaval ».
Zu den spezifisch historischen Traditionen in den Städten zählen in Solothurn etwa die «Vorstädterchilbi» seit der zweiten Hälfte des 15. Jahrhunderts und ihr Bezug zur «Schlachtfeier von Dornach von 1499» (der Schlacht wird in Dornach bis heute noch jedes Jahr gedacht). Dazu gehören auch die zahlreichen Bruderschaften und die «Verleihung des Roth'schen Ehrenkleids» seit 1538 an den ältesten Nachkommen von Hans Roth – den Nachfahren jenes Mannes, der die Stadt Solothurn 1382 vor dem Angriff des Grafen Rudolf II. von Neu-Kyburg gewarnt hat. Für Olten hat das seit 1816 alle zwei Jahre stattfindende «Schulfest» grösste Bedeutung. Die «St. Sebastians-Feier» der Stadtschützen von Olten hat nationale Ausstrahlung. Sie ist 1811 im Zusammenhang mit der Neugründung der Stadtschützen entstanden, die bis auf das Jahr 1488 zurückgehen. Die «Fasnacht in Olten» wird 1563 das erste Mal erwähnt, während «Fasnacht in Solothurn» ihre Anfänge gar im 14. Jahrhundert nahm, damals in Form sogenannter «Fasnachtsspiele».
Le tradizioni più spiccatamente storiche coltivate nelle città del Cantone di Soletta comprendono, per esempio, la «Solothurner Vorstädterchilbi» (un'usanza che si ricollega alla battaglia di Dornach del 22 luglio 1499, battaglia che ancora oggi è commemorata ogni anno dalla cittadina solettese), gli usi e costumi delle numerose confraternite e, dal 1538, il conferimento del cosiddetto «Roth'sches Ehrenkleid» al discendente più anziano del ramo solettese della famiglia di Hans Roth, l'eroe che nel 1382 riuscì a sventare l'attacco del conte Rodolfo II di Neu-Kyburg alla Città di Soletta allarmandone per tempo le autorità. Nella Città di Olten, dal 1816 si tiene a cadenza biennale la «Schulfest», una festa sportivo-musicale giovanile molto importante. Sempre in questa città, la «St. Sebastian's-Feier», una festa istituita nel 1811 dopo la rifondazione della locale società di tiro (le cui origini risalgono al 1488), attira ogni anno spettatori da tutta la Svizzera. Fra le tradizioni storiche vive vi sono, infine, i carnevali: quello di Olten, menzionato per la prima volta nel 1563, e quello di Soletta, risalente addirittura agli inizi del Trecento e organizzato, allora, sotto forma di giochi carnascialeschi.
  Allevament da chavals d...  
L’allevament generescha oz in chaval modern, adattà per differentas incumbensas, che ha ina reputaziun internaziunala e che posseda tut las qualitads per vegnir duvrà en il turissem, en il temp liber e per il sport.
in Saignelégier ist. Die Zucht bringt heute ein modernes, vielfältiges Pferd von internationalem Ruf hervor, das alle nötigen Eigenschaften für den Einsatz in Tourismus, Freizeit und Sport besitzt.
  Chantar dals Retgs - Tr...  
La staila fixada vi d'in fist è per regla movibla ed illuminada endadens. Empè da donaziuns en natiralias rimnan las chantaduras ed ils chantadurs oz raps per sustegnair ovras d'agid per uffants u per cumprar dultscharias.
Um den Dreikönigstag – die Epiphanie am 6. Januar – ziehen in den katholischen Gegenden Gruppen von Schülern als die Heiligen Drei Könige von Haus zu Haus. Sie singen ein- oder mehrstimmige, alte und neue Dreikönigslieder, darunter auch religiöse Weisen aus dem 17. Jahrhundert. Die Aufmachung der drei Könige, die oft von einem Sternträger, Dienern oder Soldaten begleitet werden, variiert von Gemeinde zu Gemeinde. In bunten Kostümen und mit glänzenden Kronen wandern sie durch die Nacht. Der an einer Stange befestigte Stern ist in der Regel von innen beleuchtet und drehbar. Statt Naturalgaben sammeln die Sternsinger heute Geld für Kinderhilfswerke und für den Kauf von Süssigkeiten. Teilweise wird auch der Haussegen CMB auf die Türbalken geschrieben.
  Tamburs e tschivlunzs v...  
. Ils ritmus e las melodias èn oz bain savens leghers, ma naschids èn els en las guerras ed en ils conflicts dal temp medieval tardiv e dals tschientaners suandants, cur che nundumbraivels burgais vallesans eran mercenaris a l'exteriur.
(Upper Valais fife and drum association), which meet and perform throughout the year at various contests, festivals and local events. It is often hard to believe that the life-affirming music that these instruments produce would have accompanied countless men from Valais deployed as professional mercenaries in foreign armies. On their return home, these men upheld the musical tradition and worked hard to ensure the survival of fife- and drum-playing. By the end of the 19th century, it became increasingly common to hear fifes playing and drums beating during religious ceremonies, or at social occasions or other public occasions that attract large numbers of visitors, such as Corpus Christi. Nowadays, the fife and drum music scene is as inclusive as it is diverse, often accompanied by songs, marching tunes like the
sind. Die Rhythmen und Melodien tönen heute zwar meist fröhlich, entstanden aber sind sie in den Kriegen und Konflikten des ausgehenden Mittelalters und der folgenden Jahrhunderte, als unzählige Walliser als Söldner in fremden Diensten standen. Hier lernten sie die Instrumente spielen, und wenn sie in die Heimat zurückkehrten, lag ihnen viel daran, die Trommel- und Pfeifenmusik weiter zu pflegen und zu fördern. Seit dem Ende des 19. Jahrhunderts kamen Trommeln und Pfeifen vermehrt auch bei religiösen Festen (vor allem an Fronleichnam) und gesellschaftlichen, touristischen und Unterhaltungsanlässen zum Einsatz. Dazu gesellten sich nun Gesang und Marschmusik, wie beispielsweise der Appel au
  Tamburs e tschivlunzs v...  
. Ils ritmus e las melodias èn oz bain savens leghers, ma naschids èn els en las guerras ed en ils conflicts dal temp medieval tardiv e dals tschientaners suandants, cur che nundumbraivels burgais vallesans eran mercenaris a l'exteriur.
(Upper Valais fife and drum association), which meet and perform throughout the year at various contests, festivals and local events. It is often hard to believe that the life-affirming music that these instruments produce would have accompanied countless men from Valais deployed as professional mercenaries in foreign armies. On their return home, these men upheld the musical tradition and worked hard to ensure the survival of fife- and drum-playing. By the end of the 19th century, it became increasingly common to hear fifes playing and drums beating during religious ceremonies, or at social occasions or other public occasions that attract large numbers of visitors, such as Corpus Christi. Nowadays, the fife and drum music scene is as inclusive as it is diverse, often accompanied by songs, marching tunes like the
sind. Die Rhythmen und Melodien tönen heute zwar meist fröhlich, entstanden aber sind sie in den Kriegen und Konflikten des ausgehenden Mittelalters und der folgenden Jahrhunderte, als unzählige Walliser als Söldner in fremden Diensten standen. Hier lernten sie die Instrumente spielen, und wenn sie in die Heimat zurückkehrten, lag ihnen viel daran, die Trommel- und Pfeifenmusik weiter zu pflegen und zu fördern. Seit dem Ende des 19. Jahrhunderts kamen Trommeln und Pfeifen vermehrt auch bei religiösen Festen (vor allem an Fronleichnam) und gesellschaftlichen, touristischen und Unterhaltungsanlässen zum Einsatz. Dazu gesellten sich nun Gesang und Marschmusik, wie beispielsweise der Appel au
  Illustraziuns, comics e...  
Per l'autra perquai che Genevra ha ina lunga tradiziun da placats illustrads ch'èn vegnids pendids ora en las vias e ch'expriman anc oz cun in'optica singulara las discussiuns en la societad ed eveniments regiunals impurtants da la politica, dal sport e da la cultura.
Geneva may not enjoy the same reputation as Paris, Tokyo or Brussels, but it is home to a thriving scene in the “ninth art” of cartoons, comics and graphic novels. This can be attributed in part to Geneva resident Rodolphe Töpffer (1799-1846), who is regarded as the father of the comic – and especially its theory – because he was the first to publish what he termed “lithographic literature”. At the same time, it stems from the city’s long tradition of employing poster art to illustrate social debates and major events in the region from a different perspective with political, sporting or cultural messages, a practice that remains popular on the streets of Geneva to this today. Following a competition launched in 1896 to design the official poster for the National Exhibition, this movement underwent a continual evolution throughout the 20th century. While the focus of comic production moved to the other side of the Atlantic until after the Second World War, the social unrest of 1968 sparked a revival of Geneva-based creativity in this field. Over 150 Geneva artists have made their mark on it since the 1970s. From Gérard Poussin to Aloys and Daniel Ceppi, Albertine, Tom Tirabosco and Frederik Peeters, many have made a name for themselves and proven that this local tradition is alive and well. Zep, a true literary phenomenon, got the inspiration for his character Titeuf – with his famous blonde quiff – from a simple Geneva schoolyard.
Genève n’est pas Paris, Tokyo ou Bruxelles, mais elle s’offre malgré tout une belle place dans le monde du 9e art. D’une part parce qu’on attribue volontiers la paternité de la bande dessinée - et surtout sa théorisation - à l’un de ses habitants, Rodolphe Töpffler (1799-1846), qui se serait lancé le premier dans ce qu’il appela une « littérature en estampes ». D’autre part parce que la Cité de Calvin se démarque par une longue tradition d’affiches illustrées qui, placardées dans les rues, reflètent aujourd’hui encore avec un regard singulier les débats de société et événements majeurs de la région, qu’elles transmettent des messages politiques, sportifs ou culturels. Après un concours lancé en 1896 pour l’affiche officielle de l’Exposition nationale, ce mouvement n’aura de cesse de se développer au fil du XXe siècle. Et si la littérature en phylactères s’offre un détour Outre-Atlantique jusqu’à l’après-guerre, la contestation de 1968 poussera le renouveau de la création genevoise dans ce domaine. Depuis les années 1970, on dénombre ainsi plus de 150 artistes genevois ayant marqué cette discipline de leur patte : de Gérard Poussin, Aloys et Daniel Ceppi à Albertine, Tom Tirabosco ou encore Frederik Peeters, nombreux sont ceux qui ont su se faire une belle réputation, attestant de la vivacité locale de cette tradition. Véritable phénomène littéraire, Zep a d’ailleurs donné naissance à Titeuf et à sa célèbre mèche blonde en s’inspirant du simple préau d’une école genevoise…
Genf ist nicht Paris, Tokio oder Brüssel, doch im Bereich der neunten Kunst besetzt die Calvin-Stadt trotzdem eine bedeutende Position. Zum einen, weil einer ihrer Söhne, Rodolphe Töpffer (1799-1846), als Vater des Comics – und insbesondere von dessen Theoretisierung – gilt. Er hatte sich als Erster im Bereich der "Grafik-Literatur" engagiert, als die er Comics selber bezeichnete. Zum anderen, weil Genf auf eine lange Tradition von illustrierten Plakaten zurückblicken kann, die in den Strassen ausgehängt wurden und noch heute mit einer einzigartigen Sichtweise die Diskussionen in der Gesellschaft und bedeutende regionale Ereignisse in Politik, Sport und Kultur zum Ausdruck bringen. Nachdem 1896 ein Wettbewerb für das offizielle Plakat der Landesausstellung durchgeführt worden war, entwickelte sich diese Bewegung während des 20. Jahrhunderts unaufhörlich weiter. Anschliessend machte die Sprechblasen-Literatur bis in die Nachkriegszeit einen Umweg über die Vereinigten Staaten, doch mit der Protestbewegung von 1968 kam es zu einem Wiederaufleben des Comics in Genf. Seit den 1970er Jahren haben über 150 Genfer Künstlerinnen und Künstler diese Kunstform mitgeprägt: Von Gérard Poussin über Aloys, Daniel Ceppi, Albertine und Tom Tirabosco bis hin zu Frederik Peeters haben sich viele einen Namen gemacht und dazu beigetragen, dass diese Tradition auf lokaler Ebene lebendig geblieben ist. Als eigentliches literarisches Phänomen hat Zep die Figur Titeuf mit ihrer bekannten blonden Haartolle geschaffen, wobei er sich vom Schulhof einer Genfer Schule inspirieren liess...
Ginevra non è Parigi, Tokio o Bruxelles, ma ciò nonostante offre un certo spazio alla nona arte. Questo è dovuto da una parte al fatto che si attribuisce volentieri la paternità del fumetto, e soprattutto della sua teorizzazione, a uno dei suoi abitanti, Rodolphe Töpffer (1799-1846), che per primo si è lanciato in ciò che chiamava una «littérature en estampes». D'altra parte, la Città di Calvino si distingue per una lunga tradizione dei manifesti illustrati che, esposti nelle vie, riflettono ancora oggi con uno sguardo singolare i dibattiti della società e gli avvenimenti di maggiore importanza per la regione, sia che si tratti di messaggi politici, sportivi o culturali. Dopo un concorso lanciato nel 1896 per il manifesto ufficiale dell'Esposizione nazionale, questo movimento non ha cessato di evolvere nel corso del Novecento. E se la «letteratura a fumetti» si offre una deviazione oltreoceano fino al secondo dopoguerra, la contestazione del 1968 stimolerà il rinnovamento della creazione fumettistica ginevrina. Dagli anni Settanta si contano oltre 150 artisti ginevrini che hanno «griffato» questa disciplina: da Gérard Poussin, Aloys e Daniel Ceppi a Albertine, Tom Tirabosco e Frederik Peeters, sono numerosi coloro che sono riusciti a imporsi confermando la vivacità locale di questa tradizione. Autentico fenomeno letterario, Zep ha del resto dato i natali a Titeuf con il suo celebre ciuffo biondo ispirandosi a un semplice cortile di una scuola ginevrina.
  Scienza d'ervas en las ...  
Gia da la bell’entschatta eran ierts d'ervas da las claustras da gronda impurtanza en quest sistem, sco furniturs d'ingredienzas essenzialas. En la Svizra centrala transmettan e tgiran cunzunt ils convents da dunnas fin oz la savida e la pratica d'emplantar, da racoltar e d'elavurar las ervas medicinalas.
Eleven convents in Central Switzerland have their own herb gardens, which are maintained by the sisters. Despite variations in size and in the range of herbs cultivated, and although the sisters who maintain them belong to different orders, the significance of these gardens can only be understood as part of a broader cultural and historical framework. When Benedict of Nursia founded a monastery on Monte Cassino in southern Italy, he imposed an obligation on the monks to care for the sick and also provided staff and the infrastructure required for this purpose. After the Benedictines grew into one of the leading religious orders in the Catholic Church, a process which began in the 8th century, their medicinal knowledge – which was derived from the teachings of the ancient world – spread throughout the entire European continent and influenced all areas of Western pharmacology throughout the Middle Ages. Herb gardens in monasteries and convents played a key role in this system from the very beginning as suppliers of essential ingredients. In Central Switzerland, convents in particular continue to exchange and maintain the knowledge and practice of planting, harvesting and processing medicinal herbs. In addition to cultivating a varied herb garden, this can also include extensive herb collecting on alpine meadows. All of the convents have shops which sell their home-made herbal products.
Dans onze couvents de Suisse centrale, les sœurs cultivent un jardin de simples. Même si les jardins se différencient par leur taille et leur composition et que les sœurs appartiennent à des ordres différents, tous ont la même dimension culturelle et historique. Lorsque Benoît de Nursie fonde un couvent en 527 à Monte Cassino en Italie du Sud, il enjoint aux moines de soigner les malades et prévoit dans sa règle une infrastructure et un personnel dédiés. Comme à partir du 8e siècle les bénédictins comptent parmi les principaux ordres de l’Eglise, ils diffusent leurs médicaments (déjà connus dans l’Antiquité) sur tout le continent européen, et sont les dépositaires de la médecine occidentale pendant tout le Moyen-âge. Les jardins de simples conventuels jouent un rôle central dans ce système puisque c’est là qu’on cultive les ingrédients essentiels. En Suisse centrale, ce sont principalement les couvents de femmes qui entretiennent et transmettent les savoirs et les pratiques (plantation, cueillette et préparation) liés aux herbes médicinales. Outre l’entretien d’un jardin diversifié, les sœurs vont aussi récolter des herbes sur les prairies d’alpage. Tous les couvents ont une boutique où ils vendent les produits qu’ils fabriquent.
In elf Frauenklöstern der Zentralschweiz unterhalten die Schwestern einen eigenen Kräutergarten. Auch wenn sich die einzelnen Anlagen in Grösse und Bepflanzung unterscheiden und deren Pflegerinnen verschiedenen Orden angehören, lässt sich die Substanz dieser Gärten nur in übergeordneten kulturhistorischen Dimensionen fassen. Als Benedikt von Nursia um das Jahr 527 auf dem Monte Cassino in Süditalien ein Kloster gründete, verpflichtete er die Mönche zur Krankenpflege und sah zu diesem Zweck auch entsprechendes Personal und Infrastruktur vor. Weil die Benediktiner ab dem 8. Jahrhundert zu den führenden Ordensgemeinschaften in der Kirche zählten, verbreitete sich ihre – auf die antike Lehre zurückgehende – Arzneimittelkunde nicht nur auf dem ganzen europäischen Kontinent, sondern formte überhaupt während dem gesamten Mittelalter das abendländische Medizinalwesen. Der klösterliche Kräutergarten spielte in diesem System als Lieferant von essentiellen Ingredienzien von Anfang an eine zentrale Rolle. In der Zentralschweiz tradieren und pflegen insbesondere die Frauenkonvente bis heute das Wissen und die Praxis des Pflanzens, Erntens und Verarbeitens von Heilkräutern. Dies kann nebst dem Unterhalt eines artenreichen Gartens auch eine intensive Sammeltätigkeit auf Alpenwiesen umfassen. Alle Klöster unterhalten einen Laden, über den die selbst hergestellten Kräuterprodukte vertrieben werden.
In undici conventi femminili della Svizzera centrale le suore gestiscono un proprio giardino officinale. Sebbene i singoli orti presentino colture e dimensioni differenti e le sorelle appartengano a ordini diversi, la sostanza di questi giardini può essere inquadrata solo in un contesto storico-culturale sovraordinato. Quando, attorno al 527, Benedetto da Norcia fondò un monastero sul Monte Cassino nel Sud Italia, impose ai monaci la cura dei malati e, a tale scopo, si dotò anche del personale e dell’infrastruttura necessari. Poiché dal Settecento i benedettini appartenevano alle comunità religiose di spicco nel mondo ecclesiastico, la loro scienza farmaceutica – risalente all’antica dottrina – non solo si diffuse nell’intero continente europeo, ma addirittura plasmò la medicina occidentale nel corso di tutto il Medioevo. Sin dagli esordi, il giardino officinale dei conventi ha svolto in questo sistema un ruolo centrale come fonte di ingredienti essenziali. Nella Svizzera centrale sono stati proprio i conventi femminili a tramandare e curare fino ai giorni nostri il sapere e la pratica della coltivazione, della raccolta e della lavorazione delle erbe officinali. Ciò può comprendere, oltre alla manutenzione di un giardino ricco di specie assai variegate, anche un’intensa attività di raccolta sui prati alpini. Tutti i conventi gestiscono un negozio in cui vengono commercializzati i prodotti a base di erbe officinali di propria produzione.
  Groppenfasnacht – Tscha...  
Pliras legendas curseschan oz davart la naschientscha da questa occurrenza. La pli probabla para dad esser quella ch'il Tschaiver da rambots deriva d'ina festa da primavaira dals pestgaders dad Ermatingen.
Of the legends in circulation as to the origins of the event, the most likely appears to be a connection to a spring festival held by fishermen in Ermatingen. The village has a long-established fishing tradition comparable to almost nowhere else in Switzerland. Whitefish fishing in particular used to be very important. The nets and the black, flat-bottomed boats were called "Segi" and the fishermen were known as "Segimanne". However, this traditional practice has now disappeared from Ermatingen.
Unter den heute kursierenden Legenden über die Entstehung des Anlasses scheint diejenige am wahrscheinlichsten, die die Groppenfasnacht auf ein Frühlingsfest der Fischer von Ermatingen zurückführt. Ermatingen verfügt über eine weit zurückreichende Fischertradition wie kaum ein anderes Dorf in der Schweiz. Bedeutend war insbesondere die Gangfischerei. Die Fangnetze und die schwarzen, flachbödigen Kähne wurden als «Segi» bezeichnet, die Fischerleute nannte man «Segimanne». Diese traditionelle Fischerei ist in Ermatingen allerdings verschwunden.
  Cheramica rurala bernai...  
Enturn l'onn 1900, il punct culminant da la cheramica rurala, preschentavan numerusas manufacturas cheramica decorativa e da demonstraziun sco er la maiolica da Thun a messas a Paris ed a Londra. Oz è l'artisanadi dentant periclità, malgrà che la generaziun giuvna vegn promovida activamain cun scolar emprendistas ed emprendists.
The region of Thun-Heimberg-Langnau is well known throughout Europe for hand-made ceramics featuring rich slip decoration. The producers, mostly family businesses, use traditional techniques to create both small batches and unique pieces. For a long time, pottery was practiced on small farms to produce goods for own use, and this led to the term "Bauernkeramik", meaning farmer or peasant-style ceramics. In the early eighteenth century five pottery centres established themselves in the canton of Bern, each with its own trademark features: in Langnau, Heimberg and Albligen, ceramic goods were slip decorated while in Simmental and Bäriswil they were made from white-glazed pottery. Demand for peasant-style ceramics soared with tourism in the nineteenth century. In the trade's heyday around the turn of the twentieth century, many manufacturers presented decorative ceramics, exhibition pieces and Thun Majolica at fairs in Paris and London. However, in spite of training programmes run to recruit new talent, today the craft is at risk of become a dying art. A new consumer society and cheap imports by wholesalers have made economic conditions tough for the potters. The situation has been exacerbated by the Confederation's decision to amalgamate the professions "potter" and "ceramics painter" into "ceramist".
La région Thoune-Heimberg-Langnau est célèbre dans toute l'Europe pour ses poteries artisanales aux engobes. On y trouve surtout des entreprises familiales qui fabriquent des petites séries et des pièces uniques en utilisant une technique artisanale traditionnelle. Cet artisanat a reçu le nom de « céramique paysanne » car il a longtemps été pratiqué par de petites entreprises rurales pour s'autoapprovisionner. Au début du 18e siècle, on voit apparaître dans le canton de Berne cinq centres de poteries, chacun avec ses caractéristiques artistiques : Langnau, Heimberg et Albligen fabriquent de la poterie aux engobes, Simmental et Bäriswil produisent de la faïence blanche vernissée. La demande de céramique paysanne augmente fortement au 19e siècle avec l'arrivée du tourisme. A leur apogée au tournant du 20e siècle, de nombreuses manufactures exposent de la céramique de décoration et de la majolique de Thoune aux foires de Paris et de Londres. Aujourd'hui pourtant, cet artisanat est menacé, même si la relève est activement préparée par la formation d'apprentis. D'une part, les artisans font partie d'un secteur économique difficile, où les habitudes de consommation ont changé, et où de grands distributeurs inondent le marché d'importations à bas prix. D'autre part, la Confédération a réuni les professions de potier et de peintre sur céramique sous la même dénomination de « céramiste ».
Die Region Thun-Heimberg-Langnau ist ein europaweit bekanntes Zentrum für handwerkliche Töpferware mit reichem Engobedekor. Vorwiegend Familienbetriebe stellen in traditioneller handwerklicher Technik Kleinserien und Einzelstücke her. Da das Töpferhandwerk lange Zeit auf landwirtschaftlichen Kleinbetrieben zur Selbstversorgung ausgeübt wurde, trägt es die Bezeichnung «Bauernkeramik». Im frühen 18. Jahrhundert entstanden im Kanton Bern fünf Töpfereizentren mit je eigenen künstlerischen Produktmerkmalen: Langnau, Heimberg und Albligen stellten Töpferware mit Engobenmalerei her, Simmental und Bäriswil produzierten weiss glasierte Fayencen. Die Nachfrage nach der Bauernkeramik stieg im 19. Jahrhundert mit dem Tourismus stark an. In ihrer Hochblüte um 1900 stellten zahlreiche Manufakturen Zier- und Schaukeramik sowie die Thuner Majolika an Messen in Paris und London aus. Heute ist das Handwerk jedoch gefährdet, auch wenn mit der Ausbildung von Lehrlingen aktive Nachwuchsförderung betrieben wird. Einerseits stehen die Handwerker in einem schwierigen wirtschaftlichen Umfeld, geprägt durch eine veränderte Konsumgesellschaft und Billigimporte verschiedener Grossanbieter. Andererseits hat der Bund die Berufe «Töpfer/in» und «Keramikmaler/in» in ein einziges Berufsfeld der «Keramiker/innen» überführt.
La regione di Thun-Heimberg-Langnau è conosciuta in tutta Europa per la sua ceramica artigianale decorata con ricchi ingobbi. Le imprese, prevalentemente a conduzione familiare, creano piccole serie di vasellame e pezzi unici applicando una tecnica artigianale tradizionale. Il termine «ceramica contadina» trae origine dal fatto che per molto tempo il vasellame veniva prodotto dalle aziende agricole per l'uso proprio. All'inizio del Settecento, nel Cantone di Berna sorsero cinque laboratori di ceramica con caratteristiche artistiche proprie: Langnau, Heimberg e Albligen producevano ceramiche decorate con ingobbi, mentre Simmental e Bäriswil erano specializzati nella realizzazione di faenze smaltate di bianco. Nell'Ottocento, con l'avvento del turismo, la richiesta della ceramica contadina conobbe un forte incremento. Nei primi del Novecento, nel periodo di massimo splendore, numerose manifatture esposero ceramiche ornamentali e maioliche di Thun alle fiere di Parigi e Londra. Oggi questo genere di artigianato è a rischio, nonostante la promozione attiva delle nuove leve attraverso la formazione di apprendisti: da un lato i ceramisti devono fare i conti con un contesto economico difficile, caratterizzato da una società dei consumi mutata e dall'offerta di oggetti importati a basso costo da parte della grande distribuzione. Dall'altro, la Confederazione ha concentrato le professioni di vasaio/vasaia e pittore/pittrice su ceramica nell'unica figura professionale del/la ceramista.
  Cultivaziun da tschares...  
Enturn l'onn 1915 ha il pastizier Heinrich Höhn da Zug inventà la turta cun kirsch da Zug. Oz produceschan intginas destillarias industrialas e numerusas destillarias purilas en la regiun passa 60'000 liters kirsch per onn.
The cultivation of 'Chriesi' (cherries) has long played an important role in the canton of Zug, firstly as an economically significant branch of agricultural production and in the 20th century as an identity-reinforcing characteristic of a rapidly developing region. The first evidence of what are thought to have been relatively extensive orchards of sizeable cherry trees dates back to the 17th century. A document from the year 1627 refers to a cherry market in the town of Zug. Recipes for cooking and making drinks out of cherries are first seen in the 18th century. The distillation of cherries to make schnapps has a particularly long tradition in this canton. Founded in 1870, the 'Kirschwasser-Gesellschaft in Zug' (Zug Kirsch Company) achieved considerable success at the end of the 19th century through global marketing of kirsch distilled in Zug. Zug-based pastry chef Heinrich Höhn invented the Zuger Kirschtorte (Zug cherry cake) around the year 1915. Today, a number of industrial and numerous farmhouse distilleries in the region turn out more than 60,000 litres of kirsch every year, of which around 15,000 litres are required for Zuger Kirschtorte production alone. Due to extensive construction work and the general decline in agriculture, the population of cherry trees shrank in the 20th century. Since 2008, an interest group has been countering this trend with targeted cultivation programmes. Around three-quarters of the over 400 farms in the canton grow cherries.
La culture des « Chriesi » (cerises) joue depuis longtemps un rôle important dans le canton de Zoug : d’abord branche importante de l’économie agricole, elle devient au 20e siècle le symbole identitaire d’une région en plein développement. Les premières mentions de cultures de cerises à large échelle datent du 17e siècle. En 1627, un marché aux cerises se tient dans la ville de Zoug. On trouve des recettes de plats et de boissons à la cerise dès le 18e siècle. La fabrication d’eau-de-vie de cerise (le kirsch) notamment, a une longue tradition. La « Kirschwasser-Gesellschaft in Zug », fondée en 1870, commercialise avec beaucoup de succès dans le monde entier le kirsch zougois jusqu’à la fin du 19e siècle. Vers 1915, le pâtissier Heinrich Höhen invente la tarte à la cerise de Zoug. Aujourd’hui, quelques distilleries industrielles et de nombreuses distilleries artisanales produisent plus de 60 000 litres de kirsch par an, dont 15 000 rien que pour la tarte aux cerises de Zoug. L’essor des zones construites et le recul de l’agriculture ont entraîné une diminution des vergers de cerises au 20e siècle. Un groupement d’intérêts a été fondé en 2008 qui vise à contrebalancer ce mouvement en plantant des cerisiers. Sur les plus de 400 exploitations agricoles du canton, près des trois quarts cultivent des cerises.
Der Anbau von «Chriesi» (Kirschen) spielt im Kanton Zug seit langem eine wichtige Rolle: zunächst als landwirtschaftlicher Produktionsbereich von volkswirtschaftlichem Gewicht, im 20. Jahrhundert vor allem als identitätsstiftendes Merkmal einer sich rasant entwickelnden Region. Die frühesten Quellenbelege für vermutlich relativ ausgedehnte, hochstämmige Kirschenkulturen stammen aus dem 17. Jahrhundert. Im Jahr 1627 ist in der Stadt Zug ein «Chriesi»-Markt nachweisbar. Rezepte für die Verarbeitung von Kirschen zu Speisen und Getränken werden ab dem 18. Jahrhundert fassbar. Insbesondere das Brennen von Kirschen zu Schnaps hat hier eine lange Tradition. Die 1870 gegründete «Kirschwasser-Gesellschaft in Zug» betrieb Ende des 19. Jahrhunderts eine sehr erfolgreiche, weltweite Vermarktung des Zuger Kirschs. Um 1915 erfand der in Zug tätige Konditor Heinrich Höhn die Zuger Kirschtorte. Heute stellen einige industrielle Destillerien und zahlreiche bäuerliche Brennereien in der Region pro Jahr mehr als 60'000 Liter Kirsch her, wovon alleine für die Zuger Kirschtorten rund 15'000 Liter benötigt werden. Aufgrund der starken Bautätigkeit und des generellen Rückgangs der Landwirtschaft verringerte sich der Kirschbaumbestand im 20. Jahrhundert. Eine Interessengemeinschaft gibt seit 2008 mit gezielten Anpflanzungen Gegensteuer. Von den über 400 Bauernbetrieben im Kanton bauen rund drei Viertel Kirschen an.
Da molto tempo la coltivazione di ciliegie («Chriesi») riveste un ruolo importante nel Cantone di Zugo: in un primo tempo come ambito di produzione agricolo rilevante dal punto di vista economico, nel Novecento principalmente come tratto distintivo di una regione in rapido sviluppo. Le prime fonti che attestano coltivazioni di ciliegie, a quanto pare relativamente estese e con piante ad alto fusto, risalgono al Seicento. Nel 1627, nella città di Zugo è comprovata la presenza di un mercato di «Chriesi». Le ricette per preparare alimenti e bevande a base di ciliegie fanno la loro comparsa a partire dal Settecento. In particolare la distillazione delle ciliegie per produrre la grappa vanta in questo Cantone una lunga tradizione. Alla fine dell’Ottocento, la «Kirschwasser-Gesellschaft in Zug», fondata nel 1870, commercializzava con grande successo e in tutto il mondo il Kirsch locale. Attorno al 1915, il pasticciere di Zugo Heinrich Höhn preparò la prima «Zuger Kirschtorte». Oggigiorno alcune distillerie industriali e alcuni impianti contadini nella regione producono ogni anno più di 60 000 litri di Kirsch, di cui circa 15 000 vengono impiegati solo per la produzione della «Zuger Kirschtorte». In virtù della forte attività edilizia e della generale diminuzione dell’attività agricola, nel Novecento le piantagioni di ciliegie si sono ridotte. Dal 2008 un gruppo d’interessi sta invertendo la tendenza con coltivazioni mirate. Circa tre quarti delle aziende agricole del Cantone, complessivamente più di 400, hanno coltivazioni di ciliegie.
  Tribunas d'operettas da...  
Oz preschentan diversas tribunas laicas operettas sut ina direcziun professiunala: la Tribuna da Fricktal, l'Operetta da Möriken Wildegg, la Tribuna d'operettas da Bremgarten e la Societad da teater da Beinwil, questa ultima en ina tradiziun nuninterrutta dapi l'onn 1864 en il «Löwensaal».
Choral and theatre performances are synonymous with the canton of Aargau. In 1675, Baden was the location for the construction of Schützenhaustheater, Switzerland’s first permanent theatre. Amateur theatre groups and choirs sprang up in the area from the mid-19th century, driving the development of a multi-faceted tradition of operettas. Today, four amateur theatre groups led by professional directors regularly perform operettas: Fricktaler Bühne, Operette Möriken Wildegg, Operettenbühne Bremgarten and Theatergesellschaft Beinwil, which has been resident of the Löwensaal since 1864.
Ein Markenzeichen des Kantons Aargau ist die ausgeprägte Chor- und Theatertradition. Mit dem Schützenhaustheater in Baden entstand 1675 das erste feste Theater in der Schweiz. Ab Mitte des 19. Jahrhunderts entwickelte sich mit den Laienbühnen und Laienchören eine vielseitige Operettentradition. Heute führen vier Laienbühnen unter professioneller Leitung Operetten auf: die Fricktaler Bühne, die Operette Möriken Wildegg, die Operettenbühne Bremgarten und die Theatergesellschaft Beinwil, letztere in ungebrochener Tradition im Löwensaal seit 1864.
  Inschign dals urers - T...  
Ils numerus manaschis pitschens ch’èn sa domiciliads là, creeschan ina gronda valur ed èn oz in factur indispensabel per la fabricaziun d'uras da luxus, cun las qualas la Svizra ha acquistà sia reputaziun excellenta e mundiala en quest sectur.
It is a well-known fact that watchmaking played a major role in shaping artisanship, industry and society throughout the Jura region. In the 18th century, the industry began to move away from Geneva, widely held to be the birthplace of watchmaking, towards sparsely populated regions like the Vallée de Joux and the Neuchâtel Jura. Following pressure from American makers, the traditional etablissage system deployed in Switzerland was progressively supplanted by standardised workshops. It was during this time that the first watchmaking colleges were founded. Two successive crises in the 20th century would transform the Swiss watchmaking industry. The first was the forcible introduction of a watchmaking cartel supported by banks and bolstered by the law (the famous “Statut Horloger”); the second was the formation of major watchmaking concerns. The development of the watchmaking industry in the Jura valleys, however, followed its own path, rejecting the American manufacturing model which had been adopted elsewhere in Switzerland in favour of their age-old highly segmented production system. Even small independent workshops managed to weather the storm. The fact that Switzerland is synonymous across the world with luxury watchmaking is undoubtedly due in large part to the countless small businesses with high added value that sought refuge in these valleys centuries earlier. It is this precision, attention to detail and outstanding know-how that offers marketing executives a golden opportunity to promote Swiss watches as the embodiment of luxury, excellence and quality.
Cela n'a rien d'un secret : l'horlogerie a considérablement façonné l'histoire artisanale, industrielle et sociale de l'arc jurassien. Dès le XVIIIe siècle, cette industrie née à Genève se déplace vers des régions peu urbanisées, comme la Vallée de Joux et les Montagnes neuchâteloises. D'abord basée sur le modèle de l'établissage, elle évolue vers des fabriques plus standardisées sous la pression des manufactures américaines, au fil d'une histoire rythmée par la création des premières grandes écoles d'horlogerie. Au XXe siècle, deux crises successives façonneront à leur tour l'évolution de l'horlogerie helvétique, de la mise en place d'un cartel soutenu par les banques et par la loi - le Statut horloger - à la création de grands groupes composites. Dans le cadre de cette histoire générale, les vallées jurassiennes connaissent toutefois un destin particulier, puisque, malgré l'apparition du modèle américain dans les principales régions horlogères de Suisse, on y voit persister une production éclatée, et même de petits ateliers. Les très nombreux métiers manuels à très haute valeur ajoutée restent aujourd'hui indispensables à la réalisation des montres de luxe qui forgent la réputation mondiale de la Suisse dans ce domaine. Et c'est bien cette précision des gestes et des savoir-faire qui offre aujourd'hui au marketing horloger une occasion d'associer à l'espace helvétique et jurassien une image d'exception, fondée sur le luxe et le haut-de-gamme.
Es ist kein Geheimnis: Die Uhrenherstellung hat die Entwicklung des Kunsthandwerks, der Industrie und der Gesellschaft im Jurabogen stark beeinflusst. Ab dem 18. Jahrhundert verlagerte sich die in Genf entstandene Uhrmacherei in dünn besiedelte Regionen wie das Vallée de Joux und den Neuenburger Jura. Während die Produktion zunächst auf dem Prinzip der "Établissage" (Zusammenbau von zugekauften Komponenten) beruhte, wurden in der Folge unter dem Druck von amerikanischen Fabriken auch in der Schweiz standardisierte Produktionsstätten eingerichtet. Gleichzeitig entstanden die ersten grossen Uhrmacherschulen. Im 20. Jahrhundert wurde die Entwicklung der Schweizer Uhrenindustrie – von der Durchsetzung eines von den Banken und vom Gesetz unterstützten Kartells (des berühmten Uhrenstatuts) bis zur Entstehung von grossen Uhrenkonzernen – durch zwei aufeinanderfolgende Krisen geprägt. In den Tälern des Juras nahm indessen die Entwicklung der Uhrenherstellung einen besonderen Verlauf: Obwohl sich das amerikanische Produktionsmodell praktisch in der ganzen Schweiz verbreitete, blieb die fragmentierte Uhrenproduktion im Jura bestehen, und selbst kleine unabhängige Manufakturen konnten ihren Fortbestand sichern. Die unzähligen Kleinbetriebe mit sehr hoher Wertschöpfung, die dort Zuflucht gefunden hatten, sind heute ein unerlässlicher Faktor für die Herstellung von Luxusuhren, mit denen sich die Schweiz in diesem Bereich weltweit einen hervorragenden Ruf erworben hat. Die Präzision im Bereich der Uhrenherstellung und die einzigartigen Kompetenzen und Fertigkeiten der Uhrmacher geben heutzutage den Marketingverantwortlichen der Uhrenindustrie die Möglichkeit, mit den Schweizer Uhren ein ganz besonderes Image zu verbinden, das auf Luxus und erstklassiger Qualität beruht.
Non è certo un segreto: l'orologeria ha considerevolmente plasmato la storia artigianale, industriale e sociale dell'arco giurassiano. Dal Settecento in poi, questa industria che si dice sia nata a Ginevra, si sposta verso regioni poco urbanizzate, come la Vallée de Joux e le montagne neocastellane. Basata dapprima sul sistema dell'«établissage» (lavoro a domicilio), evolve poi verso le fabbriche più standardizzate sotto la pressione delle manufatture americane seguendo una storia ritmata dalla creazione delle prime grandi scuole dell'orologeria. Nel Novecento, le due crisi che si susseguono influenzano a loro volta l'evoluzione dell'orologeria elvetica, dall'imposizione di un cartello sostenuto dalle banche e dalla legge (il famoso statuto orologiero) fino alla creazione di grandi gruppi compositi. In questa grande storia, le vallate giurassiane conoscono tuttavia un destino particolare, perché, nonostante l'apparizione del modello americano un po' ovunque in Svizzera, persiste la produzione capillare e addirittura il proliferare di piccoli laboratori indipendenti. Gli innumerevoli mestieri manuali con enorme valore aggiunto che vi trovano rifugio restano oggi indispensabili per la realizzazione di orologi di lusso, che creano la reputazione mondiale della Svizzera in questo settore. Ed è proprio questa precisione di gesti e di saper fare che offre oggi al marketing orologiero un'occasione di associare agli orologi svizzeri un'immagine di eccezione, fondata sul lusso e sull'esclusività.
  Processiun da Sontgilcr...  
Dapi il temp medieval celebrescha la Baselgia catolica diesch dis suenter Tschuncaisma la festa da Sontgilcrest, e quai en regurdientscha da l'instituziun dal sacrament da l'altar, da l'eucaristia. Entant che Sontgilcrest è oz en la gronda part dals chantuns in lavurdi ordinari, vegn quest di anc adina celebrà ad Appenzell Dadens sco gronda festa catolica cun ina processiun.
Commemorating the institution of the Sacrament of the Altar, or the Eucharist, the Feast of Corpus Christi has been enshrined in the Catholic calendar ten days after Pentecost since the High Middle Ages. While in most cantons the day is a normal working day, in Appenzell Innerrhoden it remains an important Catholic holiday celebrated with a procession distinctive by its Baroque colours. Members of the clergy in ceremonial robes carry the consecrated Host in the monstrance under a canopy, accompanied by the “Herrgottsgrenadieren” (the Grenadiers of the Lord God). The procession that follows comprises banner bearers from church and secular associations, local cadets, Junkers, members of local authorities, church elders and church choirs, altar servers, first communicants, local scout groups, musicians, women wearing traditional dress and Corpus Christi groups. Spectators are particularly impressed by the large body of women in traditional dress and the 15 “Täfelimeedle”. These young women wear the black and white dress of unmarried females and carry the wooden signs painted with the 15 Mysteries of the Rosary.
Depuis le haut moyen âge, l’église catholique célèbre la Fête-Dieu, appelée aussi fête du Saint-Sacrement, dix jours après la Pentecôte. Dans la plupart des cantons, la Fête-Dieu est aujourd’hui un jour ouvrable, mais pas en Appenzell Rhodes Intérieures, où a lieu une procession baroque très colorée. L’ostensoir contenant l'eucharistie est porté par un prêtre qui défile à l’abri d’un dais tenu par des ecclésiastiques et sous l’escorte des grenadiers de Dieu. Le défilé est formé des portes-étendards des sociétés religieuses et profanes, des enseignes et des écuyers, des autorités, des conseils et du chœur ecclésiastiques, des enfants de chœur, des premiers communiants, de la section locale des scouts, de la société de musique, des femmes en costume traditionnel et des carabiniers. Le groupe des femmes en costumes traditionnels est particulièrement impressionnant tout comme celui des quinze «Täfelimeedle», vêtues du costume noir et blanc des jeunes femmes non mariées, qui portent chacune une table de bois peinte représentant les quinze mystères du rosaire.
Seit dem Hochmittelalter feiert die Katholische Kirche in Erinnerung an die Einsetzung des Altarsakraments, der Eucharistie, zehn Tage nach Pfingsten das Fronleichnamsfest. Während Fronleichnam heute in den meisten Kantonen ein gewöhnlicher Werktag ist, wird dieser Tag in Appenzell Innerrhoden nach wie vor als katholisches Hochfest mit Prozession gefeiert. Die Prozession beeindruckt durch ihre barocke Farbigkeit. Das Allerheiligste – in der Monstranz unter dem Baldachin – wird von der Geistlichkeit im festlichen Ornat getragen und von den Herrgottsgrenadieren begleitet. Bannerträger kirchlicher und weltlicher Vereine, Rhodsfähnriche, Junker, Behörden, Kirchenräte und Kirchenchor, Ministranten, Erstkommunikanten, die lokale Pfadfinder-Abteilung, die Musikgesellschaft, Trachtenträgerinnen und Fronleichnamsschützen formieren den Prozessionszug. Besonders eindrücklich ist die grosse Abteilung von Frauen in der Festtagstracht und die 15 «Täfelimeedle». Diese jungen Frauen in der schwarz-weissen Jungferntracht tragen die bemalten Holztafeln mit den 15 Geheimnissen des Rosenkranzes.
L’usanza di festeggiare il Corpus Domini, il giovedì della seconda settimana dopo la Pentecoste, risale al Basso Medio Evo. La Chiesa cattolica celebra così l’istituzione del Santissimo Sacramento: l’Eucarestia. Mentre nella maggior parte dei Cantoni svizzeri (protestanti) il Corpus Domini è un giorno feriale normale, nel cattolico Appenzello Interno è celebrato con un imponente corteo religioso: in un ostensorio protetto da un baldacchino, il Santissimo Sacramento è portato in processione dai sacerdoti nei loro paramenti sacri scortati dai granatieri di Dio. Il resto del corteo è costituito da gonfalonieri di associazioni religiose e laiche, alfieri con gli stendardi dei diversi distretti cantonali, militi della Vecchia Guardia, autorità, membri del consiglio parrocchiale insieme al loro coro, chierichetti e bambini che hanno già fatto la Prima Comunione, giovani esploratori del posto, musicisti della locale società di musica, donne in costume tradizionale e anche dalla fanteria in uniforme militare. In questa colorata sfilata religiosa dai toni quasi barocchi spiccano, per bellezza, le numerose donne nei loro raffinati abiti di festa e le
  Stäcklibuebe - Tradiziu...  
Fin oz èn ils «Stäcklibuebe» dentant activs en intginas vischnancas dals chantuns Soloturn ed Argovia, ed en il fratemp datti er «Stäcklimeitli». La notg dals 30 d'avrigl al 1. da matg rimnan ellas ed els chaussas dals curtins avant chasa; intgins abitants profiteschan da la chaschun e mettan a temp davant porta rauba ch’els na dovran betg pli, sperond ch'ils «Stäcklibuebe» la transportian davent.
In some communities in the cantons of Solothurn and Aargau, however, it is still practised to this day, and now there are even 'Stäcklimeitli' (female Stäcklibuben). They remove objects from people's gardens in the night of 30 April to 1 May, and some residents take advantage of the opportunity by leaving large unwanted items outside their houses in the hope that the revellers will carry them away. In many communities, the 'Stäcklibueben' also erect May poles, a custom which has earned them the additional name of 'Maibuben'. The 'Stäcklibuebe' and 'Stäcklimeitli' are also responsible for the Swiss National Day (1 August) and carnival bonfires, a custom which is partly linked to the traditional target shooting competitions.
Bis heute treten jedoch die «Stäcklibuebe» in einigen Gemeinden der Kantone Solothurn und Aargau in Erscheinung. Und inzwischen gibt es auch «Stäcklimeitli». Sie tragen in der Nacht vom 30. April auf den 1. Mai Gegenstände aus Vorgärten zusammen; einige Einwohner nutzen die Gelegenheit, ihr Sperrgut pünktlich vor die Tür zu stellen, und hoffen, dass die «Stäcklibuebe» es abtransportieren. In derselben Nacht stellen die «Stäcklibuebe» in vielen Gemeinden auch die sogenannten Maitannen oder -bäume auf. Sie nennen sich deshalb auch «Maibuben». In einigen Gemeinden sind die Stäcklibuebe und -meitli ferner für das Feuer des 1. Augusts oder für das Fasnachtsfeuer verantwortlich, was teilweise verbunden ist mit einer Tradition des «Scheibenschiessens».
  Argovia - Tradiziuns vi...  
Sco per exempel las isanzas gia menziunadas dal cleger ovs («Eierläset») e dals mats da matg («Stäcklibuebe») collian er la tradiziun da l'industria da bindels da saida e la tradiziun da la tessaria da bindels industriala dad oz il chantun Argovia cun Basilea-Champagna.
Nombre de coutumes font la part belle à la jeunesse. Les enfants qui font la fête déguisés en « Chläuse » (Saint-Nicolas), en « Chlauschlöpfer » (fouettards de Saint-Nicolas) ou en « Stäcklibuebe » (enfants munis de bâtons) contribuent en même temps à l’animation villageoise. Le bénéfice de ces manifestations va souvent à des œuvres sociales et de bienfaisance, comme par exemple l’argent récolté aux « Sternsinger » (chanteurs à l’étoile) à Wettingen et au « Chlausjagen » (chasse au Saint-Nicolas) à Hallwil. Des traditions plus récentes s’ajoutent aux anciennes : par exemple l’open air « Heitere », organisé depuis 1991 et qui représente l’« événement » culturel pour nombre d’adolescents et de jeunes adultes, et plus récemment encore le Festival des Arcs à Ehrendingen ou le « Frischluftkultur Muri », qui ont déjà acquis le statut de tradition vivante. Certaines coutumes et traditions vivantes sont partagées avec les cantons voisins. Les coutumes du lancer des œufs et des « Stäcklibuebe » font partie du patrimoine commun des Argoviens et des Bâlois au même titre que la rubanerie de soie traditionnelle et son avatar industriel actuel.
Auffallend sind die vielen Bräuche, bei denen Jugendliche die Hauptrolle spielen. Als «Chläuse», «Chlauschlöpfer» oder «Stäcklibuebe» treiben sie einerseits Schabernack und tragen andererseits zum Freizeitangebot einzelner Gemeinden bei. Häufig steht ihr Treiben in einem sozialen Dienst. Sowohl die «Sternsinger von Wettingen» als auch die «Chläuse» des «Chlausjagens in Hallwil» spenden das gesammelte respektive erheischte Geld für einen wohltätigen Zweck. Eine lebendige Tradition jüngerer Zeit ist das Open Air «Heitere». Seit 1991 gilt es vielen Jugendlichen und jungen Erwachsenen als Höhepunkt im Kulturjahr. Auch noch jüngere Festivals wie «Festival des Arcs» in Ehrendingen oder «Frischluftkultur Muri» haben sich bereits den Status einer lebendigen Tradition erspielt. Der Vielfalt und Buntheit der lebendigen Traditionen im Kanton Aargau sind keine Grenzen gesetzt. Viele Bräuche teilen die Aargauer und Aargauerinnen schliesslich mit ihren kantonalen Nachbarn. Wie das erwähnte «Eierläset» und die «Stäcklibuebe», verbindet auch die Tradition der «Seidenbandindustrie» und der heutigen industriellen Bandweberei den Kanton Aargau mit den Baselbietern.
Un’altra peculiarità del patrimonio culturale immateriale del Cantone di Argovia è il numero considerevole di usanze in cui i protagonisti sono i giovani. I «Chläuse», i «Chlauschlöpfer» o gli «Stäcklibuebe», per esempio, sono allegre brigate di giovani che arricchiscono l’offerta per il tempo libero nei rispettivi Comuni. Oltre a fare scherzi, spesso svolgono attività a favore di un servizio sociale. Per esempio, gli «Sternsinger von Wettingen» e i «Chläuse» che inscenano la «Chlausjagen in Hallwil», offrono l’intero bottino da loro raccolto per scopi benefici. Una tradizione che ha visto la luce in tempi più recenti, e precisamente nel 1991, è l’«Heitere Open Air» di Zofingen, considerato da molti giovani e adulti l’apice dell’anno culturale. Ma anche manifestazioni minori come il «Festival des Arcs» di Ehrendingen o l’open air «Frischluftkultur» di Muri hanno già acquisito lo statuto di tradizione vivente. La varietà delle tradizioni tutt’oggi in uso in questo Cantone non ha limiti, nemmeno geografici, basti pensare che gli argoviesi hanno molte usanze in comune anche con i Cantoni vicini. Tra queste, oltre alle già menzionate «Eierläset» e «Stäcklibuebe», spiccano l’industria dei nastri di seta e l’odierna passamaneria industriale, entrambe profondamente radicate anche in terra basilese.
  Societads ed uniuns - T...  
Quella giada èn vegnidas fundadas numerusas societads federalas ch’organiseschan dapi lura adina puspè festas naziunalas, ultra da quai er societads da dunnas, da lavurants e dad esters. Las societads ed uniuns n’han pers ni lur impurtanza politica e sociala ni lur forza integrativa fin en il mund medialisà dad oz.
When a community of individuals with a common purpose or interest meet on a regular basis to share their passion and enthusiasm, they form an association. There are currently between 80,000 and 100,000 associations, nearly half of which are sports clubs. However, Switzerland also has a multitude of important cultural, social and political clubs and societies. Even members of the business community have formed their own loose associations. Every day, a new club or society is founded, while some remain “mothballed” for years. But why does Switzerland have so many of these organisations? The answer lies in its favourable legal framework. First, the freedom of association is enshrined in the Swiss Constitution. Second, federal legislation provides for complete autonomy of clubs and societies, allowing them to draw up and pass their own statutes, albeit according to certain rules, without the need for prior official authorisation. When the practice began to gain traction in the 18th century, the authorities still did not recognise the right to freedom of association. This state of affairs persisted during the 19th century when the number of associations in Switzerland began to rise dramatically, including several federal associations that still survive today. They, like many women’s, workers’ and expatriate clubs and societies, regularly organise nationwide festivals. Even in today’s media-driven society, associations and clubs continue to bring their influence to bear, whether in the political arena or in promoting social integration. Around half of the Swiss population have been active members of at least one association for over 14 years.
Quand des gens se retrouvent régulièrement, et qu’ils ont un but idéal commun qu’ils désirent affirmer en face du reste de l’humanité, ils fondent une association. Il existe en Suisse entre 80 000 et 100 000 associations. La moitié d’entre elles ont vocation sportive. Les association à finalité culturelle, sociale ou politique sont également bien représentées. Des groupements économiques de producteurs et de négociants ont choisi de s’organiser sous la forme flexible de l’association. Si la forme de l’association est tellement pratiquée en Suisse, que de nouvelles sortent chaque jour de terre alors que d’autres se mettent en veilleuse pendant des années, c’est en raison de l’excellence des conditions juridiques qui leur sont faites : d’une part la Constitution garantit la liberté d’association et d’autre part, elles ont une autonomie qui leur permet, à l’intérieur de certaines règles, de se donner des statuts sans avoir à demander une approbation officielle. Au 18e siècle, quand les associations commencèrent à se former et au 19e, quand elles commencèrent à prendre leur essor, les autorités politiques ne reconnaissaient pas encore la liberté de réunion. Plusieurs associations fédérales furent fondées à cette époque, qui, depuis, organisent régulièrement des fêtes au niveau national. Avec elles furent fondées des associations féminines, ouvrières, étrangères. Au sein même de notre société de l’information, les société n’ont rien perdu de leur importance politique ou de leur capacité à s’intégrer à la société. Plus de la moitié des habitants de ce pays, âgés de plus de quatorze ans est membre d’une association au moins.
Wenn Menschen regelmässig zusammenkommen und gleichberechtigt ihr gemeinsames, ideales Ziel anderen gegenüber kundtun wollen, gründen sie einen Verein. In der Schweiz gibt es achtzig- bis hunderttausend Vereine. Davon gehört fast die Hälfte dem Sportbereich an. Bedeutsam sind indes auch Vereine im kulturellen, sozialen und politischen Bereich. In der flexiblen Vereinsform sind sogar wirtschaftliche Kartelle von Produzenten und Handelnden organisiert. Dass in der Schweiz die Vereinsform so verbreitet ist und täglich Vereine gegründet werden – andere über die Jahre «einschlafen» –, liegt unter anderem an den günstigen rechtlichen Rahmenbedingungen: einerseits an der verfassungsrechtlich garantierten Vereinigungsfreiheit, anderseits an der Vereinsautonomie, die es einem Verein innerhalb bestimmter Regeln erlaubt, sich ohne behördliche Zustimmung eigene Statuten zu geben. Als sich das Vereinswesen im 18. Jahrhundert herausbildete, war die Vereinigungsfreiheit von den Obrigkeiten allerdings noch nicht anerkannt, ebenso wenig zu Beginn des grossen Aufschwungs des Vereinswesens im 19. Jahrhundert. Damals wurden mehrere Eidgenössische Verbände gegründet, die seither regelmässig gesamtschweizerische Feste organisieren, ferner Frauen-, Arbeiter- und Ausländervereine. Bis in die gegenwärtige Mediengesellschaft haben Vereine ihre politische und gesellschaftsintegrierende Bedeutung nicht verloren. Rund die Hälfte der Bewohnerinnen und Bewohner über vierzehn Jahre betätigt sich in mindestens einem Verein.
Quando gli individui si riuniscono regolarmente e, in nome dell’equità, si adoperano per rendere noto agli altri il proprio obiettivo comune ideale, essi fondano un’associazione. In Svizzera esistono all’incirca ottanta – centomila associazioni, di cui circa la metà attive nel settore sportivo. Sono però assai significative anche le associazioni in ambito culturale, sociale e politico. Nella forma associativa flessibile vengono organizzati perfino dei cartelli economici di produttori e commercianti. Il fatto che in Svizzera la forma associativa sia così diffusa e che ogni giorno vengano fondate delle associazioni (alcune immobili per anni) è fra l’altro legato a un contesto giuridico piuttosto favorevole: da un lato, la libertà di associazione è garantita dal diritto costituzionale, dall’altro l’autonomia associativa consente, nel rispetto di determinate norme, di dotarsi di propri statuti senza il consenso dell’autorità. Tuttavia, quando l’associazionismo si è sviluppato nel Settecento, la libertà di associazione non era ancora riconosciuta dalle autorità, nemmeno quando l’associazionismo ha vissuto un forte sviluppo nell'Ottocento. All’epoca vennero fondate diverse associazioni federali, che da allora organizzano regolarmente feste di portata nazionale, successivamente associazioni di donne, lavoratori e stranieri. Fino all’avvento dell’attuale società mediatica, le associazioni hanno conservato la loro importanza politica e sociale. Circa la metà dei cittadini ultraquarantenni è attiva in almeno un’associazione.
  Savida da l'aura e dal ...  
Fin oz fan bleras persunas da la Svizra centrala lur atgnas observaziuns e prognosas davart l'aura e davart il clima – malgrà ch'ils rapports meteorologics èn omnipreschents en tut las medias e malgrà las capacitads dals servetschs meteorologics professiunals.
In the age of scientific weather forecasts and climate analysis, traditional farmers' proverbs have become part of folklore. Nevertheless, hardly a week goes by in which some television channel, radio station or newspaper does not quote an ancient proverb on the supposed laws governing the weather. These pearls of wisdom do of course stem from traditional knowledge and experience, but can equally be understood as literary forms of expression significantly influenced by the zeitgeist of the Romantic period. In addition to the conventional stylisation of the farmers' meteorological knowledge, the practice of interpreting the weather was always popular. It arose out of the essential need to calculate and plan agricultural processes and was usually limited (literally) to the local horizons. It was written down mainly in almanacs, although this information was not always unfiltered. To this day, many residents of the Central Swiss countryside still make their own weather observations and forecasts, despite the ubiquity of weather forecasts in the media and the effectiveness of professional weather services. These forecasts are based on the environment they are familiar with, its flora, fauna and natural phenomena – red sky in the morning and evening, clouds, animal behaviour and their own sensitivity to changes in the weather are all important indicators. Many also keep a weather log book close at hand so that they can update it regularly with the latest meteorological data.
À l’ère des prévisions météorologiques et des analyses climatiques scientifiques, les méthodes de prévision utilisées dans les campagnes sont passées dans le domaine du folklore. Il ne se passe pas de semaine sans que les médias n’exhument d’un vieil almanach un quatrain sur le temps qu’il a fait ou qu’il va faire. Ces sentences sont l’expression d’une expérience et d’un savoir paysan ancestral, mais on doit aussi les comprendre comme des formes d’expression littéraire qui ne sont pas peu marquées par l’esprit du romantisme. A côté de cette forme d’idéalisation bourgeoise, il y a toujours eu une pratique authentiquement populaire de la prévision du temps, née du besoin immédiat et essentiel de planifier les travaux des champs et qui restait dans les bornes d’un horizon très local. Elle a trouvé son expression écrite, une expression souvent non exempte de filtrage, dans les almanachs. Beaucoup de paysans de Suisse centrale continuent aujourd’hui encore à faire leurs propres observations et prévisions sur le temps et le climat, en dépit de l’omniprésence médiatique de la météorologie et de la fiabilité des services professionnels. Ils observent leur entourage immédiat : la flore, la faune et ses phénomènes naturels : l’aurore et le crépuscule, les nuages, le comportement des animaux ou la capacité de ceux-ci à anticiper le temps qu’il va faire sont autant d’indicateurs. Quelques-uns tiennent un cahier qu’ils enrichissent régulièrement de leurs remarques.
Im Zeitalter der wissenschaftlich betriebenen Wettervorhersagen und Klimaanalysen sind die Bauernregeln zu einem Stück Folklore geworden. Kaum eine Woche vergeht, in der nicht irgendwo am Fernsehen, im Radio oder in der Zeitung ein altüberlieferter Reimspruch über die vermeintlichen Gesetzmässigkeiten der Wetterentwicklung zum Besten gegeben wird. Diese Weisheiten verweisen zwar durchaus auf traditionelle bäuerliche Erfahrungs- und Wissensbestände, sind aber ebenso sehr als literarische Ausdrucksformen zu verstehen, die nicht unwesentlich vom Zeitgeist der Romantik geprägt sind. Neben der bürgerlichen Stilisierung der bäuerlichen Wetterkunde gab es aber immer auch eine populäre Praxis der Wetterdeutungen. Sie entsprang dem essenziellen Bedürfnis nach Berechenbarkeit und Planbarkeit landwirtschaftlicher Verrichtungen und beschränkte sich meist auf den – wörtlich zu verstehenden – lokalen Horizont. Schriftlichen, allerdings nicht immer ungefilterten Niederschlag fand sie vor allem in den Volkskalendern. Bis heute lassen sich viele Landleute in der Zentralschweiz nicht davon abhalten, ihre eigenen Beobachtungen und Prognosen zu Wetter und Klima anzustellen – der Allgegenwart medialer Wetterberichte und der Leistungsfähigkeit professioneller Wetterdienste zum Trotz. Dabei halten sie sich an die ihnen bekannte Umgebung mit ihrer Flora, Fauna und ihren Naturphänomenen: Morgen- und Abendrot, Wolkenzüge, Tierverhalten oder Wetterfühligkeit dienen als Indikatoren. Auch liegt so manches «Wätterbüechli» in den Stuben parat, um regelmässig mit Daten angereichert zu werden.
Nell’era delle previsioni meteo e delle analisi climatiche scientifiche, le regole contadine sono ormai diventate parte integrante del folclore. Non passa settimana senza che radio, televisione o giornali evochino un proverbio della tradizione popolare sulla presunta veridicità dell’evoluzione meteorologica. Questi proverbi, pur fondandosi sulle esperienze e sulle conoscenze tradizionali contadine, vanno considerati soprattutto come forme espressive letterarie, influenzate non poco dallo spirito del Romanticismo. Oltre alla stilizzazione borghese delle conoscenze meteorologiche contadine è sempre esistita una pratica popolare che consisteva nell'interpretare il tempo atmosferico. Questa pratica rispondeva all’esigenza fondamentale di prevedere e pianificare i lavori agricoli e si limitava prevalentemente all'orizzonte locale, inteso nel senso letterale del termine. Trovava riscontro scritto, non sempre privo di filtri, soprattutto nei calendari popolari. A tutt’oggi, nonostante gli onnipresenti bollettini meteo nei media e l’efficacia degli strumenti di previsione professionali, molti abitanti delle zone rurali della Svizzera centrale continuano a osservare e a prevedere la meteo basandosi sulla flora, la fauna e i fenomeni naturali dell’ambiente circostante e utilizzando come indicatori il rosso di sera e di mattina, la formazione delle nuvole, il comportamento degli animali e la percezione dell’atmosfera. Nelle osterie si trovano anche dei «Wätterbüechli» (libretti meteo), che vengono completati regolarmente con dati circostanziati.
  Ils schumbers da Basile...  
Dapi il temp medieval n'è l'art da schumbrar mai stada unicamain en il servetsch da la schuldada, mabain ha pudì vegnir raffinada er per auters intents. Schumbrà vegni a Basilea er oz a chaschun da differentas occurrenzas: al tschaiver, al di dal «Vogel Gryff», a festivitads da la citad u ad occurrenzas privatas.
For many residents of the City of Basel, the drum is a symbol of their identity. The city boasts more than a thousand trained drummers among its population, including an increasing number of female drummers. Getting to grips with the basics of traditional Basel drumming takes several years of practice. The unwritten phrasing technique, the effect of which has been compared to the swing feeling in jazz, is taught at a number of drumming schools, predominantly run by Basel carnival associations. Dr Fritz Berger, known as the "Drummel-Doggter", developed a system of notation in the 1920s, attracting international attention to the art of Basel drumming. The success of Basel drumming is due to the fact that it is a practised by large sections of society throughout history. Since the Middle Ages, the art of drumming in Basel has been perfected for many different uses, and was never the unique reserve of the military. Drumming continues to feature at many different occasions and events, including carnival, "Vogel Gryff" (Festival of the Griffin), city celebrations and private events. The influence of the tradition can be seen today in drumming and pipe playing across the whole country.
Le tambour est un fort symbole identitaire pour la population bâloise. On compte dans la ville plus de mille adeptes patentés parmi lesquels une proportion croissante de femmes. La maîtrise des rudiments du tambour suppose des années d’exercice. Les écoles, gérées pour la plupart par les sociétés du Carnaval de Bâle, enseignent la technique du phrasé, transmise par la tradition orale et qui n’est pas sans évoquer le « swing » propre au jazz. Dans les années 1920, Fritz Berger, plus connu sous le nom «Drummel-Doggter» (Dr tambour), a développé un système de notation spécifique qui a porté loin à l’étranger la renommée du tambour bâlois. Le succès du tambour s’explique par l’ancrage quasi atavique de l’instrument dans la cité rhénane. L’art du tambour n’a jamais été le seul apanage des militaires ; dès le moyen âge il était pratiqué dans maints autres domaines de la vie, ne cessant de s’affiner au fil du temps. De nos jours, le tambour est de toutes les fêtes: carnaval, « Vogel Gryff », manifestations et événements locaux ou de nature privée. La tradition bâloise a influencé l’art du tambour et du fifre dans toute la Suisse.
Per molti basilesi il tamburo è un simbolo identitario. Non a caso la città conta più di mille tamburini, con una quota rosa in continuo aumento. La padronanza dello strumento richiede anni e anni di esercizio. Scuole perlopiù gestite dalle associazioni carnevalesche tramandano le leggi non scritte di una tecnica di fraseggio dagli esiti sovente accostati allo swing del jazz. Negli anni 1920 il dottor Fritz Berger, per i suoi concittadini ul dutúr Tambúr, sviluppò un sistema di notazione che diede fama internazionale al tamburo basilese. Il successo dell’arte del tamburo renana si spiega con il suo profondo radicamento in ampi strati della popolazione. Fin dal Medioevo, infatti, a Basilea quest’arte non è prerogativa del mondo militare ma è stata costantemente affinata per molteplici scopi. Ancora oggi, a Basilea si suona il tamburo nelle più diverse occasioni: a carnevale, il giorno del « Vogel Gryff », per festività cittadine o eventi privati. E in tutta la Svizzera il rullo dei tamburi e il suono dei pifferi riecheggiano la tradizione basilese.
  Sechseläuten - Tradiziu...  
In emprim cortegi, però cun caracter da tschaiver, ha gì lieu l'onn 1837. Il 1867 è vegnì realisà per l'emprima giada il cortegi d'uffants che passa anc oz la dumengia avant il «Sechseläuten» tras la citad.
Sechseläuten is closely related to the guilds, which were established in the 14th century. In the 19th century the guilds lost their political power, but they continued as private associations. An early procession, albeit with a carnival feel, took place in 1837. The children's procession, which now takes place on the Sunday before Sechseläuten, first took place in 1862. The Central Committee of Zurich Guilds has organised Sechseläuten and the burning of the Böögg since 1893, and today the event attracts tens of thousands of spectators. In recent years, the embers of the pyre have been used for unofficial barbecues.
Das Sechseläuten steht in enger Verbindung mit dem im 14. Jahrhundert gegründeten Zunftwesen. Im 19. Jahrhundert verloren die Zünfte zwar ihre politische Bedeutung, wurden aber als privatrechtliche Vereine weitergeführt. Ein erster Festumzug, allerdings mit fasnächtlichem Charakter, fand 1837 statt. 1862 wurde erstmals der Kinderumzug durchgeführt, der heute am Sonntag vor dem Sechseläuten stattfindet. Seit 1893 organisiert das Zentralkomitee der Zürcher Zünfte das Sechseläuten mit dem Verbrennen des «Bööggs». Heute säumen jeweils Zehntausende von Zuschauerinnen und Zuschauern die Umzüge. Seit einigen Jahren gibt es ausserhalb des offiziellen Programms auf dem Sechseläutenplatz eine «Grillparty» am verglühenden Holzstoss.
  Ils Tschäggättä - Tradi...  
En il fratemp dastgan er umens maridads, dunnas ed uffants purtar las mascras, las pels e las stgellas. Ils «Tschäggättä» èn oz in segn caracteristic dal Lötschental per las medias e per il turissem naziunal ed internaziunal.
L’essor du tourisme d’hiver en particulier entraîne une canalisation en cortèges de leurs sorties carnavalesques ainsi qu’un adoucissement de leurs comportements. De plus, hommes mariés, femmes et enfants peuvent à leur tour arborer masques, peaux et sonnailles. Devenus emblèmes du Lötschental, les Tschäggättä sont aujourd’hui propulsés sur la scène touristique et médiatique nationale et internationale. Ce rôle public soulève la question de leur représentativité, le débat se faisant parfois mouvementé sur la question de savoir quels critères définissent leur authenticité… De telles tensions contribuent cependant à assurer la vigueur de cette tradition bien vivante et sa transmission.
Seit der Wintertourismus zum wichtigsten Wirtschaftszweig des Lötschentals geworden ist, laufen die Tschäggete jeweils gemeinsam in Umzügen durch die Dörfer und verhalten sich wesentlich weniger wild als früher. Inzwischen dürfen auch verheiratete Männer, Frauen und Kinder die Masken, Tierfelle und Kuhglocken tragen. Die Tschäggättä sind heute national und international für die Medien und den Tourismus zum Wahrzeichen des Lötschentals geworden. Diese Rolle wirft jedoch die Frage auf, wie repräsentativ sie sind und durch welche Kriterien ihre Authentizität definiert werden soll. Solche Spannungen sichern jedoch auch die Kraft und den weiteren Bestand dieser sehr lebendigen Tradition.
  Musica populara e «Jutz...  
Al cumenzament dals onns 1990 hai dà novs impuls cun numerusas interpretaziuns novas, e quellas han – sco trend – la finala er chattà l'accoglientscha dal public urban. Oz tanscha la paletta da las furmaziuns dal duo d'orgelet da maun sur il trio da musica populara fin a la chapella.
La Svizzera centrale ha fornito l’impulso maggiore alla musica «ländler» strumentale nata attorno al 1900. Lo «schwyzerörgeli», uno degli strumenti cardine di questa forma artistica e simile alla fisarmonica, è stato ideato, prodotto e venduto dal 1886 in poi a Pfäffikon e a Svitto. La prima generazione di musicisti proveniva soprattutto dal Cantone di Svitto e si esibiva preferibilmente nelle feste danzanti organizzate nella città di Zurigo. Sull’onda della Difesa spirituale, i «ländler» sono stati idealizzati come espressione della musica patriottica. Le nuove proposte emerse all’inizio degli anni Novanta hanno dato luogo a numerose reinterpretazioni, che hanno affascinato anche il pubblico urbano. Oggi il ventaglio dei gruppi musicali varia dal duo di fisarmonica al trio di «ländler» fino alla formazione a cappella, e il loro repertorio spazia dallo stile «innerschwyzer» a quello dello «schwyzerörgeli» fino alla cosiddetta nuova musica popolare svizzera. Nell’arte canora dello jodel della Svizzera centrale svolge un ruolo importante la forma dello «jutz», detta anche «naturjutz», più antica, ma anche più difficilmente databile, dello jodel apparso ai primi del Novecento. Le melodie, basate sulla tecnica vocale, variano a seconda delle tradizioni regionali: particolarmente caratteristici sono gli «jutz» del Muotathal, lo «juiz» di Obvaldo e di Nidvaldo e lo «jutz» di Entlebuch. Queste espressioni canore sono praticate soprattutto tra gli alpigiani nell’ambito delle associazioni locali di jodel.
  Dialects giurassians - ...  
Oz distinguan ins quatter variantas: la lingua dals Vâdais en la val da Delémont, quella dals Aidjolats en l'Ajoie, quella dals Taignons en las Francas Muntognas e la finala la lingua dals «dgens di Çhô di Doubs» en la regiun dal Clos-du-Doubs.
« Î se sôle, î veus bïn dremi » – « Je suis fatigué, je vais bien dormir ». Les jurassiens répondent parfois par cette expression à la question de savoir « côli vait ? » – « comment ça va ? ». Variables d’une région à l’autre, les patois restèrent longtemps la langue usuelle des campagnes locales. Ce n’est qu’au début du XXe siècle, si ce n’est plus tardivement, que l’usage du français s’y généralisera, minorisant l’usage des patois et les faisant passer sous la coupe de groupes d’études, amicales et autres cercles privés. On en distingue aujourd’hui quatre variantes : la langue des Vâdais dans la Vallée de Delémont, celle des Aidjolats dans l’Ajoie, celle des Taignons dans les Franches-Montagnes et enfin, au Clos-Du-Doubs, la langue des « dgens di Çhô di Doubs ».
  Sechseläuten - Tradiziu...  
In emprim cortegi, però cun caracter da tschaiver, ha gì lieu l'onn 1837. Il 1867 è vegnì realisà per l'emprima giada il cortegi d'uffants che passa anc oz la dumengia avant il «Sechseläuten» tras la citad.
Sechseläuten is closely related to the guilds, which were established in the 14th century. In the 19th century the guilds lost their political power, but they continued as private associations. An early procession, albeit with a carnival feel, took place in 1837. The children's procession, which now takes place on the Sunday before Sechseläuten, first took place in 1862. The Central Committee of Zurich Guilds has organised Sechseläuten and the burning of the Böögg since 1893, and today the event attracts tens of thousands of spectators. In recent years, the embers of the pyre have been used for unofficial barbecues.
Das Sechseläuten steht in enger Verbindung mit dem im 14. Jahrhundert gegründeten Zunftwesen. Im 19. Jahrhundert verloren die Zünfte zwar ihre politische Bedeutung, wurden aber als privatrechtliche Vereine weitergeführt. Ein erster Festumzug, allerdings mit fasnächtlichem Charakter, fand 1837 statt. 1862 wurde erstmals der Kinderumzug durchgeführt, der heute am Sonntag vor dem Sechseläuten stattfindet. Seit 1893 organisiert das Zentralkomitee der Zürcher Zünfte das Sechseläuten mit dem Verbrennen des «Bööggs». Heute säumen jeweils Zehntausende von Zuschauerinnen und Zuschauern die Umzüge. Seit einigen Jahren gibt es ausserhalb des offiziellen Programms auf dem Sechseläutenplatz eine «Grillparty» am verglühenden Holzstoss.
  Torrée (grillada en il ...  
Latiers datti tartuffels, salata, paun ed autras delicatessas sco er in magiel vin ed in zic mustarda per rinforzar l'aroma. Tut ils Neuchâtelais tgiran questa tradiziun; ella è daventada oz ina festa da famiglia u ina festa tranter amis.
Le saucisson neuchâtelois constitue l’ingrédient-roi d’une authentique torrée. Au bénéfice d’une journée ensoleillée, il sera emballé dans du chou et du papier de boucherie, une feuille de journal ou même de l’aluminium. Cuit dans la braise d’un feu placé en bordure de forêt, il s’accompagne de patates, salades, pain et autres douceurs… Avec en prime un petit verre de vin et une pointe de moutarde pour rehausser les saveurs ! Cette coutume propre à tous les Neuchâtelois, aujourd’hui synonyme de journée conviviale en famille ou entre amis, se serait développée en marge de la pratique du défrichage. Les paysans chargés de préserver les pâturages de l’avancée de la forêt organisaient en effet chaque année une coupe de bois destinée à entretenir leur domaine, emportant un saucisson pour le cuire dans le grand feu né des déchets de la coupe. Si sa fonction utilitaire a disparu au profit des loisirs, ses adeptes n’en gardent pas moins un rapport à la nature particulier, prenant soin de ramasser leurs déchets et de choisir un emplacement adéquat. Les gardes-forestiers recommandent à cet égard de choisir un endroit dégagé, éloigné des jeunes arbres, et de délimiter le foyer avec des pierres. La pratique est devenue si populaire et emblématique pour la région que la Ville du Locle accueille chaque année ses nouveaux habitants par une grande torrée, sensibilisant ainsi dès son arrivée le nouveau citoyen au fort attachement identitaire qu’elle suscite.
Zu einer echten Torrée gehört ein Neuenburger Saucisson, der an einem sonnigen Tag, eingewickelt in ein Kohlblatt, ein beschichtetes Metzgerpapier, Zeitungspapier oder Aluminium in einem Feuer am Waldrand in der Glut geschmort wird. Dazu gibt es Kartoffeln, Salat, Brot und andere Leckereien sowie ein Gläschen Wein und ein Häubchen Senf zur Geschmacksverfeinerung. Alle Neuenburger pflegen diese Tradition, sie ist heute zu einem Familienfest oder einem Fest unter Freunden geworden, entwickelte sich aber ursprünglich aus den Rodungsarbeiten der Bauern, die ihre Weiden vor der Verwaldung schützen mussten und dazu alljährlich eine Rodungsaktion zur Pflege der Nutzflächen ihrer Höfe durchführten. Dabei nahmen sie jeweils eine Wurst mit und brieten sie im grossen Feuer der Rodungsabfälle. Von einer zweckgebundenen Aktion entwickelte sich die Torrée zu einem Freizeitvergnügen. Doch wer sie praktiziert, ist trotzdem bemüht, die Natur zu respektieren und darauf zu achten, einen geeigneten Platz zu finden und die Abfälle wieder einzusammeln. Die Förster empfehlen einen freien Platz, weit genug entfernt von jungen Bäumen, und das Aufschichten von Steinen um die Feuerstelle. Der Anlass ist für die Region so populär und bedeutungsvoll geworden, dass die Stadt Le Locle jedes Jahr für die Neuzuzüger eine grosse Torrée veranstaltet und so die neuen Einwohner für deren identitätsstiftende Wirkung sensibilisiert.
  L'urs bernais - Tradizi...  
L'animal en sia vopna è per il chantun Berna dapli che mo in simbol dal passà - el sa manifestescha fin oz en differenta moda e maniera en la vita culturala. Il parc dals urs è in'attracziun turistica fitg appreziada en la citad da Berna.
Rather than just a symbol of the past, the bear, which appears on Bern's coat of arms, is an integral part of cultural life in the city of Bern today. The bear park, for example, is a popular attraction for locals and tourists alike, and the bear is the main costumed character at the Bern carnival revived in 1982. Likewise, the Langenthal carnival would not be complete without entertainment from the bear gang "Bärenbande". In everyday life the bear is ubiquitous, lending its name to a restaurant in nearly every village. It was the mascot of the former Bern insurance company, and the theft of the bears (and the Treasury) by the French in 1798 remains a symbolic (and humiliating) memory in the public consciousness.
L'attribut héraldique du canton de Berne est plus qu'un vestige du passé, il se retrouve encore aujourd'hui dans la vie culturelle : le parc aux ours est une attraction majeure de la ville de Berne, la figure principale du carnaval (réinstauré en 1982) est l'ours, et les « Bärenbande » [orchestres d'ours] sont indissociables du carnaval de Langenthal. Au quotidien aussi l'ours est partout. Presque chaque village a son restaurant de l'ours, les héros des publicités de l'ancienne Bernoise assurances étaient des ours, le vol des ours (et du trésor de l'Etat) par les Français en 1798 est resté dans toutes les mémoires comme un évènement emblématique (et humiliant).
Das Wappentier ist für den Kanton Bern mehr als nur ein Zeichen aus der Vergangenheit – es manifestiert sich auf verschiedene Art und Weise im heutigen kulturellen Leben: Der Bärenpark ist eine beliebte Freizeit- und Touristenattraktion der Stadt Bern, in der 1982 wieder aufgelebten Berner Fasnacht ist der «Bär» die zentrale Maskenfigur, und an der Langenthaler Fasnacht ist die sogenannte «Bärenbande» unverzichtbar. Im täglichen Leben begegnet man den Bären immer wieder. Nahezu jedes Dorf hat seinen Gasthof Bären, in der Werbung der früheren Berner Versicherung spielten die Bären die Hauptfiguren, als symbolträchtig (und demütigend) bleibt der Raub der Bären (und des Staatsschatzes) von 1798 durch die Franzosen in Erinnerung.
  Entretschar strom en il...  
Musters regiunals vegnivan tgirads cun grond quità e dads vinavant sur pliras generaziuns. Er oz vegni entretschà strom, vegnan stgaffids novs musters e novas creaziuns. Ina contribuziun a la tgira da questa tradiziun fitg viva da l'entretschar strom sin livel artisanal porschan il «Freiämter Strohmuseum» e l'uniun «stroh-in-form», fundada l'onn 2010, cun ses var tschuncanta commembers activs en tut la Svizra e cun sias colliaziuns internaziunalas.
The Freiamt region of Switzerland is famous for its straw culture. It is thought that the craft of straw weaving first arrived in Switzerland from Italy in the 16th century. Straw weaving was practised at home until the 20th century. The straw barons exported various hat models and the well-known Freiamt trimmings around the whole world. Regional patterns were carefully protected and passed down through the generations. The practice of straw weaving and creating new patterns and designs continues to this day. The highly popular tradition of straw weaving is preserved by the 'Freiämter Strohmuseum' and the 'stroh-in-form' organisation, which was founded in 2010 and has around fifty active members throughout Switzerland, as well as a broad international network. Thanks to its qualities as a cheap natural product, straw played an important role in the Freiamt region beyond its use for weaving. In Wohlen, for instance, the Fasnacht celebrations are opened with the 'Strauschnitt' (straw cutting) ceremony, while the Berchtold's Day (2nd January) celebrations in Hallwil feature the 'Straumaa' (straw man).
Das Freiamt ist bekannt für seine Strohkultur. Vermutlich im 16. Jahrhundert gelangte das Handwerk des Strohflechtens aus Italien in die Schweiz. Bis ins 20. Jahrhundert wurden Strohflechtarbeiten in Heimarbeit gefertigt. Die Strohbarone exportierten diverse Hutmodelle und die bekannten Freiämter Garnituren in die ganze Welt. Regionale Muster wurden streng gehütet und über mehrere Generationen weiter gegeben. Und auch heute wird Stroh geflochten, werden neue Muster und Kreationen geschaffen. Zur Pflege dieser äusserst lebendigen Tradition des kunsthandwerklichen Strohflechtens trägt das «Freiämter Strohmuseum» und der 2010 gegründete Verein «stroh-in-form» mit seinen schweizweit rund fünfzig aktiven Mitgliedern und seiner internationalen Vernetzung bei. Im Freiamt war das Stroh als günstiges Naturprodukt über die Flechtarbeiten hinaus prägend. In Wohlen beispielsweise eröffnet der «Strauschnitt» die Fasnacht, in Hallwil kennen die «Bärzelibuben» den «Straumaa».
  Festa dals bigls - Trad...  
Ma quels n’han betg gì tema ed han guntgì il scumond, fidels a lur spiert revoluziunari, e piglià la festa dals bigls tradiziunala sco pretext per celebrar tuttina. Oz sa regordan ins en la gronda part da las vischnancas plitost dal 1.
as a subterfuge for their planned festivities. Today, most villages in Val-de-Travers celebrate 1 March 1948 – the date of the Neuchâtel Revolution – but there are two villages, Buttes and Môtiers, which staunchly uphold the old tradition. On the afternoon of 12 September, all of the fountains in the two villages are adorned with decorations, some more elaborately than others, ranging from a scattering of candles to detailed tableaux. In the evening, the local brass band and school children parade through the village, with locals joining them along the way. The children, who are dressed according to the given theme of that year, stop at each fountain to sing a song, while the brass band plays during the interludes. The people responsible for “crowning” the fountain stand beside their work to receive words of congratulation and praise. Even in the early days, there was never an official organising committee, with the local communities preferring a more spontaneous approach to the festival preparations. The local schools and brass bands play a key role in upholding this fine tradition.
12 septembre 1814 : la Diète fédérale accepte Neuchâtel en son sein. Le canton continue pourtant à appartenir au Roi de Prusse également… mais face à l’interdiction qui leur est imposée de fêter leur entrée dans la Confédération, les habitants du Val-de-Travers ne se laissent pas intimider : fidèles à leur esprit frondeur, ils détournent l’interdit en utilisant la Fête des Fontaines pour prétexte. Aujourd’hui, la plupart des communes célèbrent plutôt le 1er mars 1948 – date de la Révolution de Neuchâtel – mais il existe deux localités où la fête subsiste : Buttes et Môtiers. Chaque année, dans l’après-midi du 12 septembre, on y décore ainsi les fontaines du village, de façon plus ou moins extravagante : ici avec de simples bougies, ailleurs par des mises en scène. En soirée, la fanfare du village et les classes d’élèves se réunissent ensuite pour former un cortège, bientôt complété par les habitants de la région. Les enfants, déguisés selon un thème donné, feront alors halte devant chaque fontaine pour y chanter une chanson, laissant parfois la fanfare tenir ce rôle par un morceau ou un autre. Les créateurs du « couronnement » réalisé sur cette fontaine se tiennent quant à eux à côté de leur œuvre, recevant louanges et félicitations. Depuis sa création, l’organisation de cette fête s’est pratiquement toujours faite de façon spontanée, sans mot d’ordre ni comité d’organisation. L’école et la fanfare jouent toutefois un rôle capital dans la perpétuation de cette belle tradition.
Am 12. September 1814 wird Neuenburg in die Eidgenössische Tagsatzung aufgenommen. Trotzdem gehört der Kanton weiterhin auch dem Preussischen König… Es ist den Bewohnern des Val-de-Travers daher verboten, die neue Zugehörigkeit zur Eidgenossenschaft zu feiern, doch sie lassen sich nicht einschüchtern: Treu ihrem aufmüpfigen Geist umgehen sie das Verbot und nehmen das traditionelle Brunnenfest als Anlass zum Feiern. Heute erinnert man in den meisten Gemeinden eher an den 1. März 1848, Datum der Revolution in Neuenburg, doch an zwei Orten findet das Brunnenfest weiterhin statt, nämlich in Buttes und in Môtiers. So werden am Nachmittag des 12. September jeweils die verschiedenen Dorfbrunnen mehr oder weniger ausgefallen geschmückt: die einen mit einfachen Kerzen, die anderen mit ganzen Szenerien. Am Abend veranstalten die Dorfmusik und die Schulklassen einen Umzug, an dem auch die Leute aus der Gegend teilnehmen. Die Kinder sind passend zu einem bestimmten Thema verkleidet und geschmückt. Vor jedem Brunnen wird Halt gemacht und ein Lied gesungen, dazwischen spielt die Dorfmusik. Die Schöpferinnen und Schöpfer der jeweiligen «Brunnenkrönung» stehen dann neben ihrem Werk und ernten Lob und Glückwünsche. Von Anfang an wurde dieses Fest meist spontan und ohne Anordnungen oder Organisationskomitee durchgeführt. Die Schule und die Dorfmusik spielen jedoch eine zentrale Rolle bei der Aufrechterhaltung dieser schönen Tradition.
Il 12 settembre 1814, la Dieta federale accetta l'annessione di Neuchâtel, che tuttavia continua ad essere anche un possedimento del re di Prussia. Di fronte al divieto di festeggiare la loro entrata nella Confederazione, gli abitanti della Val-de-Travers non si lasciano intimidire e, fedeli al loro spirito ribelle, aggirano il divieto utilizzando la Festa delle fontane come pretesto. Oggi la maggioranza dei Comuni commemora piuttosto il 1° marzo 1948, data della Rivoluzione di Neuchâtel, ma in due località, più precisamente a Buttes e Môtiers, la festa è sempre viva. Ogni anno, nel pomeriggio del 12 settembre, le fontane del villaggio vengono decorate in modo più o meno originale: con semplici candele, ma anche con delle vere e proprie coreografie. La sera la fanfara del villaggio e le scolaresche s'incontrano e formano un corteo accompagnato dagli abitanti della regione. I bambini vestiti a tema si fermano davanti ad ogni fontana per cantare una canzone talvolta intercalata dal suono della fanfara. I creatori del «coronamento» delle singole fontane si appostano accanto alla loro opera e ricevono elogi e felicitazioni. Praticamente da sempre, l'organizzazione di questa festa si svolge in modo spontaneo, senza parola d'ordine né comitato organizzativo. La scuola e la fanfara assumono tuttavia un ruolo essenziale nel perpetuare questa bella tradizione.
  L’italianità en il Vall...  
Sco emprima gronda gruppa d'immigrants han ils Talians prestà ina contribuziun considerabla a favur da la vita economica, sociala e culturala en il Vallais. Ed els fan quai anc oz. Questa integraziun durabla sa manifestescha tranter auter en las numerusas uniuns ch'els han fundà u en las qualas els èn activs, sco las missiuns catolicas, las communitads talianas, las societads da furmaziun, las uniuns da ballape, las gruppas da teater e.u.v. Sco tar ils dus nums gia menziunads daventa ella dentant er visibla tras persunas singulas: i dat impressaris che s'engaschan sco mecens per il sport u per la cultura, ma er cineasts, comichers, auturs, scienziads e.u.v. Tut questas fassettas da l'italianità en il Vallais mussan che l'identitad sociala e culturala da la regiun e sias tradiziuns vivas sa midan e sa sviluppeschan cuntinuadamain e ch'i sa furma ina relaziun cumplexa tranter quels che vegnan u che van e quels che stattan – quai è ina bella moda e maniera da promover la conscienza per la diversitad culturala en Svizra e ses potenzial creativ sco fixà en la Convenziun da l'UNESCO da l'onn 2003.
Malgré leur connotation méditerranéenne, des noms tels que Pierre Gianadda ou Denis Rabaglia évoquent à coup sûr le Valais. Les Italiens, premier grand groupe migrant établi dans le canton, ont en effet apporté à sa vie économique, sociale et culturelle une contribution essentielle, et continuent à la faire aujourd’hui. Inscrite dans la longue durée, cette contribution se traduit dans l’apport d’associations multiples : missions catholiques, colonies italiennes, sociétés savantes, clubs de football, troupes de théâtre… Elle se manifeste aussi par le biais de particuliers tels que ceux cités en exergue, entrepreneurs en bâtiment devenus mécènes sportif ou culturel, cinéastes, humoristes, écrivains, scientifiques… Toutes ces facettes de l’Italianità en Valais rappellent que l’identité sociale et culturelle de la région, ses « traditions vivantes », s’élaborent et se modulent en permanence dans la relation complexe instaurée entre ceux qui se déplacent, partant ou arrivant, et ceux qui restent. Une belle façon de « contribuer à une prise de conscience de la diversité culturelle en Suisse et de son potentiel créateur » comme souhaite le faire la Convention de 2003. Le cas de l’immigration italienne en Valais apparaît en effet exemplaire, ouvrant la voie aux autres groupes issus de l’immigration – espagnols, portugais, tamouls et kosovars – qui s’installent en Suisse, les dynamiques d’échanges entre population locale et groupes migrants étant similaires à l’échelle nationale.
Trotz ihres mediterranen Klangs sind Namen wie Pierre Gianadda oder Denis Rabaglia unbestritten auch eng mit dem Wallis verbunden. Die Italienerinnen und Italiener haben als erste grosse Einwanderungsgruppe im Kanton einen wesentlichen Beitrag zum wirtschaftlichen, sozialen und kulturellen Leben des Wallis geleistet und tun dies auch heute noch. Diese langfristige Einbindung manifestiert sich unter anderem in den zahlreichen Vereinen, die sie gegründet haben oder in denen sie aktiv sind, wie die katholischen Missionen, die italienischen Gemeinschaften, Bildungsvereine, Fussballvereine, Theatergruppen usw. Sie wird aber wie bei den beiden bereits erwähnten Namen auch bei Einzelpersonen deutlich; es gibt Bauunternehmer, die sich als Mäzene für den Sport oder die Kultur engagieren; dann auch Filmschaffende, Komiker, Schriftstellerinnen und Schriftsteller, Wissenschaftlerinnen und Wissenschaftler, usw. All diese Facetten der Italianità im Wallis sind Zeichen dafür, dass sich die soziale und kulturelle Identität der Region und ihre «lebendigen Traditionen» kontinuierlich verändern und weiterentwickeln und dass sich eine komplexe Beziehung entwickelt zwischen denen, die kommen oder gehen und denen, die bleiben. Eine schöne Art, das Bewusstsein für die kulturelle Vielfalt in der Schweiz und deren kreatives Potential zu fördern, wie es im Unesco-Übereinkommen von 2003 festgehalten ist. Die italienische Immigration im Wallis erscheint tatsächlich beispielhaft und hat den Weg für andere Einwanderungsgruppen geebnet – Menschen aus Spanien, Portugal, Kosovo und tamilischen Gebieten – die sich in der Schweiz niederlassen, da sich der Austausch zwischen der lokalen Bevölkerung und den Einwanderungsgruppen ähnlich gestaltet wie auf nationaler Ebene.
Nonostante la loro connotazione mediterranea, dei nomi come Pierre Gianadda e Denis Rabaglia ricordano a colpo sicuro il Vallese. Gli italiani, primo grande gruppo di migranti stabilitisi nel Cantone, hanno contribuito sostanzialmente alla sua vita economica, sociale e culturale e continuano a farlo oggi. Questo contributo costante nel tempo si traduce nell'apporto di differenti associazioni: missioni cattoliche, colonie italiane, società scientifiche, club di calcio, compagnie teatrali, ecc. Si manifesta anche attraverso singole persone, come le due citate in apertura, imprenditori edili diventati mecenati sportivi o culturali, cineasti, umoristi, scrittori, ricercatori, ecc. Tutte queste sfaccettature dell'italianità nel Vallese ricordano che l'identità sociale e culturale della regione, le sue «tradizioni viventi», si elaborano e si modulano in permanenza nella relazione complessa instauratasi tra coloro che si spostano, partendo o arrivando, e coloro che restano. Un bel modo di «contribuire a una presa di coscienza della diversità culturale in Svizzera e del suo potenziale creativo» come auspica la Convenzione del 2003. Il caso dell'immigrazione italiana nel Vallese appare esemplare e spiana la strada ad altri gruppi di immigrati – spagnoli, portoghesi, tamil e cossovari – che s'installano in Svizzera, con dinamiche di scambio tra la popolazione locale e gruppi di migranti analoghe sul piano nazionale.
  Tir dals mats - Tradizi...  
L'onn 1991 èn per l'emprima giada vegnidas envidadas er mattas a la concurrenza da tir. Oz è circa in terz dals passa 4000 giuvenils en la vegliadetgna da 13 fin 17 onns mattas. Il campiun-tiradur resp.
Knabenschiessen, a marksmanship contest for older children, is held on the second weekend of September or a week prior to Federal Prayer Day and lasts from Friday evening to Monday evening. The event symbolises boys' military training, which dates back to the Middle Ages. Starting in the 17th century, weapons training exercises took place every summer, culminating in a type of exam taken in September. Since 1899 the Riflemen's Association of Zurich has held the shooting event in Albisgütli. Girls were first invited to take part in 1991, and today they account for about a third of the 4000 13- to 17-year old participants. The King or Queen of the Marksmen is announced on the Monday in the presence of members of the political world, the military, rifle associations and guilds, and will be a special guest of the Weggen Guild at the Sechseläuten event the following April. Young musicians and around 300 volunteers are involved in the event.
Das Zürcher Knabenschiessen findet jeweils am zweiten Wochenende im September oder eine Woche vor dem eidgenössischen Bettag statt und dauert von Freitag- bis Montagabend. Der Anlass geht auf die militärische Ausbildung der Knaben zurück, die bis ins Mittelalter zurück bezeugt ist. Seit dem 17. Jahrhundert fanden im Sommer Waffenübungen statt, die mit dem «Knabenschiessen» als eine Art Examen im September ihren Abschluss fanden. Seit 1899 organisiert die Schützengesellschaft der Stadt Zürich das Knabenschiessen im Albisgütli. 1991 wurden erstmals auch Mädchen zum Schiesswettbewerb eingeladen. Heute sind von den über 4000 teilnehmenden 13- bis 17-Jährigen rund ein Drittel Mädchen. Der Schützenkönig bzw. die Schützenkönigin wird am Montag in Anwesenheit von Vertretern und Vertreterinnen aus Politik, Militär, Schützenvereinigungen und Zunftwesen geehrt und ist am darauffolgenden Sechseläuten Gast der Weggenzunft. Am Anlass sind auch Jugendmusiken und rund 300 ehrenamtliche Helfer und Helferinnen beteiligt.
  Clom d’Avemaria en Sviz...  
Sin il territori svizzer dad oz è documentà il clamar l'Avemaria («Ave-Mariarüeffen»), sco che la tradiziun vegniva numnada pli baud, l'emprima giada en il 16avel tschientaner per las alps dal Pilatus.
(prayer call) is a traditional shepherds’ and herders’ prayer that is spoken and sung during the summer grazing period on many alpine meadows in Central Switzerland. At the end of a long working day, a herdsman – usually the head shepherd – seeks a suitable, preferably elevated location, often one adorned with a wooden cross. By cupping his hands around his mouth or using a wooden milk funnel, he makes a noise that can be heard far and wide, sometimes as far away as the valley floor. The caller’s recitation functions as a protective ritual. In High German tinged with elements of Swiss dialect, he asks God, Mary, Jesus, the Holy Ghost and various saints to protect all living creatures on the mountain pastures against harm, in particular the dangers of the night. Storms, wolves, robbers or ghosts are often named as threats. Within the boundaries of modern Switzerland, the earliest evidence of this practice, once known as the 'Ave-Mariarüeffen', originated in the 16th century from the alpine meadows of the mountain Pilatus. Its origins probably date back to the late middle ages, however. From a musical history perspective, comparisons can be drawn with litany chants and biblical recitations. The prayer call can be interpreted as a popularised Gregorian chant that has continued to develop in the mountainous Catholic regions over many centuries and is still passed on orally amongst shepherds and herdsman.
La prière sur l’Alpe est une tradition des armaillis et des bergers pratiquée chaque jour pendant l’estivage. À la fin d’une longue journée de travail, un armailli recherche un endroit adéquat, si possible une éminence, où une croix de bois est souvent déjà dressée. Il met ses deux mains en porte-voix ou se sert d’un seau de forme conique (une « Folle »). Quand les conditions météorologiques s’y prêtent, sa voix peut se faire entendre jusque dans le fond de la vallée. La prière, une sorte de parler-chanter, est un rituel de protection : l’officiant, dans un allemand teinté de dialecte prie Dieu, la Vierge, Jésus, le Saint-Esprit et différents saints de protéger les êtres vivant sur l’alpage des dangers de la nuit : l’orage, les loups, les voleurs ou les fantômes. Le « Ave-Mariarüeffen » comme s’appelait cette prière, est attesté dès le 16e siècle sur les alpages du Pilatus. Mais ses origines remontent sans doute au bas Moyen-âge. Artistiquement, des rapprochements s’imposent avec des chants de litanies ou des lectures publiques de la Bible. On pourrait dire de cette forme de prière que c’est un choral grégorien popularisé qui a continué de se développer pendant des siècles dans les régions alpines catholiques et qui se transmet oralement entre les bergers et les armaillis.
Der Betruf ist ein traditionelles Gebet der Sennen und Hirten, das in der Zeit der Vieh-Sömmerung auf vielen Alpen der Zentralschweiz täglich gerufen und gesungen wird. Am Ende eines langen Arbeitstags sucht ein Älpler – in der Regel der Obersenn – ein geeignetes, wenn möglich erhöhtes Plätzchen auf, an dem nicht selten ein Holzkreuz installiert ist. Indem er seine Hände trichterförmig um den Mund legt oder sich einer „Folle“ (hölzerner Milchtrichter) bedient, erzeugt er einen Klang, der weitherum und bei guten Wetterverhältnissen öfter sogar bis ins Tal hinunter hörbar ist. Der Sprechgesang des Betrufers hat die Funktion eines Schutzrituals. In mundartlich gefärbtem Hochdeutsch bittet er Gott, Maria, Jesus, den Heiligen Geist und diverse Heilige, alle Lebewesen auf der Alp vor Unheil und insbesondere den Gefahren der Nacht zu bewahren. Unwetter, Wölfe, Räuber oder Geister werden oft namentlich als Bedrohung genannt. Auf dem Gebiet der heutigen Schweiz kann das «Ave-Mariarüeffen», wie es einst genannt wurde, erstmals im 16. Jahrhundert auf den Alpen des Pilatus nachgewiesen werden. Seine Ursprünge gehen aber wohl ins Spätmittelalter zurück. Musikhistorisch betrachtet bieten sich Vergleiche mit Litanei-Gesängen und biblischen Rezitationen an. Der Betruf lässt sich als popularisierter Gregorianischer Choral interpretieren, der sich in den katholischen Alpgebieten während Jahrhunderten weiterentwickelt hat und unter den Sennen und Hirten bis heute auch mündlich tradiert wird.
  Entagls en lain da Brie...  
Sco suletta instituziun en Svizra pussibilitescha questa scola per sculptura en lain ad umans giuvens d'emprender l'artisanadi da sculpturas en lain, ed en l'instrucziun davart la professiun scolescha ella dapi l'onn 2009 er turnaders, chanastrers e vaschlers futurs. En manaschis independents fan ils sculpturs scolads oz tant pretensiusas lavurs d'incarica sco er souvenirs.
Im Hungerjahr 1816 begann der Brienzer Drechslermeister Christian Fischer Gebrauchsgegenstände mit Schnitzereien zu verzieren und diese den Touristen zu verkaufen. Um einer stetig wachsenden Nachfrage nachzukommen, bildete er bald auch Leute aus der Region in diesem Kunsthandwerk aus. 1851 erzielte die Brienzer Holzschnitzerei an der Weltausstellung in London einen ersten internationalen Erfolg. 1884 erfolgte die Gründung der «Schnitzlerschule Brienz», die 1928 zu einer Fachschule und Lehrwerkstatt des Kantons Bern wurde. Als einzige Institution in der Schweiz ermöglicht diese «Schule für Holzbildhauerei» jungen Menschen, das Holzbildhauerhandwerk zu erlernen, und unterrichtet seit 2009 im berufskundlichen Unterricht auch angehende Drechsler, Korbflechter, Küfer und Weissküfer aus. In selbständigen Betrieben fertigen die gelernten Holzbildhauerinnen und Holzbildhauer heute sowohl anspruchsvolle Auftragsarbeiten als auch Souvenirartikel an - das Verhältnis der Holzschnitzerei zum Tourismus ist trotz vielfältiger Diversifikationsversuche auch nach zwei Jahrhunderten noch sehr eng. Da die Objekte und das Wissen über die Geschichte und die Praxis des «Schnätzens» durch den Generationenwechsel bedroht sind, wurde 1990 die «Stiftung zur Sammlung und Ausstellung von Holzschnitzereien Brienz» und 2009 durch sie das «Schweizer Holzbildhauerei Museum» gegründet.
Nel 1816, anno di carestia, il maestro tornitore di Brienz, Christian Fischer, pensò di ornare gli utensili con intagli e di venderli ai turisti. La sua iniziativa ebbe molto successo e per rispondere alla domanda crescente, iniziò ben presto a insegnare questa forma di artigianato artistico a persone della regione. Gli intagli su legno di Brienz ottennero un primo riconoscimento internazionale all'Esposizione universale di Londra del 1851. Nel 1884 venne fondata la scuola d'intaglio, che nel 1928 divenne scuola professionale e officina per apprendisti del Cantone di Berna. Questa scuola d'intaglio, unica in Svizzera, consente ai giovani di apprendere la tecnica artigianale della scultura su legno e dal 2009 impartisce corsi di conoscenze professionali anche a tornitori, cestai, e bottai e secchiai. Oggi gli scultori su legno diplomati lavorano in aziende indipendenti, realizzando sia opere impegnative su mandato sia souvenir, dato che, nonostante i molteplici tentativi di diversificazione, a distanza di due secoli il rapporto della scultura su legno con il turismo continua ad essere molto stretto. Per evitare il rischio che gli oggetti e le conoscenze sulla storia e sulle pratiche dell'intaglio si perdano con il passaggio generazionale, nel 1990 è stata creata la fondazione per la collezione e l'esposizione degli intagli su legno di Brienz, che a sua volta ha istituito nel 2009 il museo svizzero della scultura su legno.
  Tiba e tiba plegada - T...  
Sia furma deriva d'in pign ch'è creschì sin ina spunda e ch'è perquai tort. Oz taglian ins tocs da lains collads. Alura fan ins permez ils tocs nunelavurads, stgavorgia las mesadads, als metta puspè ensemen ed enzuglia il bischen.
Le cor des Alpes est l'instrument suisse par excellence et le symbole de l'économie laitière. Il tire sa forme d'un sapin naturellement courbé qui pousse à flanc de montagne. Aujourd'hui, les pièces de bois sont collées et façonnées, puis l'ébauche est coupée en deux et chaque morceau est évidé ; on réassemble ensuite les deux morceaux que l'on fixe par une gaine d'osier ou de rotin. Une embouchure en bois permet de produire des sons naturels, parmi lesquels le « fa du cor des Alpes », un ton intermédiaire qu'on ne peut tempérer et qu'on ressent comme « faux ». La sonorité du cor des Alpes et du büchel, instrument en forme de trompette très apprécié en Suisse centrale, va droit au cœur. Des amateurs jouent du cor des Alpes, en solo, en duo, en trio en quatuor ou en chœur et des musiciens professionnels accompagnent des orchestres symphoniques, des orgues d'église, dans les styles pop, jazz et rock, avec des sons naturels ou en faisant de la musique populaire expérimentale. Cette tradition est soutenue depuis 1910 par l'Association fédérale des yodleurs qui organise des cours.
Das Alphorn gilt als schweizerisches Nationalinstrument und als Symbol der Milchwirtschaft. Es hat seine Form von einer am Hang und daher krumm gewachsenen Tanne. Heute schnitzt man verleimte Holzstücke zurecht, halbiert den Rohling, höhlt die Hälften aus, setzt sie zusammen und umwickelt die Röhre. Ein hölzernes Mundstück erleichtert die Erzeugung der Naturtöne. Unter ihnen wird das «Alphorn-Fa», ein physikalisch gegebener Zwischenton als «falsch» empfunden. Der Klang des Alphorns und des trompetenähnlich gewundenen, in der Innerschweiz beliebten Büchels erzeugen einen berührenden, warmen Klang. Alphörner werden von Amateuren solistisch, im Duo, Trio, Quartett oder im Chor und von Berufsmusikern und Berufmusikerinnen zur Begleitung eines Sinfonieorchesters, der Kirchenorgel, im Pop, Jazz und Rock, in der Naturtonbewegung und in der experimentellen Volksmusik geblasen. Seit 1910 wird die Alphorntradition durch den «Eidgenössischen Jodlerverband» in Kursen gefördert.
, uno strumento dalla forma sinuosa simile alla tromba assai in voga nella Svizzera interna, producono un suono caldo, che risveglia molte emozioni.  Il corno delle Alpi è diffuso in tutta la Svizzera. Viene suonato da musicisti amatoriali in solo, in duo, in trio, in quartetto o in coro e da musicisti professionisti per accompagnare un'orchestra sinfonica o l'organo in chiesa, nel pop, nel jazz e nel rock, nel movimento dei suoni naturali e nella musica popolare sperimentale. Dal 1910,  l'Associazione federale dello jodel istituisce dei corsi per promuovere la tradizione del corno delle Alpi.
  Cortegi da flurs a Neuc...  
El consista d’ina ventgina da chars ornads che stattan sut in tschert motto e ch'èn decorads cun dieschmillis flurs. Las dalias e las neglas derivan oz bain da l'Ollanda, ma igl èn anc adina persunas voluntaras dal lieu che las fitgan pazientamain ina suenter l'autra vi dals chars.
Chaque dernier week-end de septembre, les Neuchâtelois célèbrent en grande pompe leur Fête des vendanges. Les réjouissances se déroulent du vendredi soir au dimanche à minuit. Durant ces trois jours bien particuliers, le centre-ville est investi par les sociétés locales, clubs de sport et autres associations. On le ferme à la circulation pour mieux accueillir stands de boisson et de nourriture, ainsi que des carrousels sur la Place du Port. Aux côtés de trois autres défilés – dont un dédié aux enfants et un autre aux fameuses fanfares déguisées que sont les « Guggenmusik » – le clou de la fête prend le nom de corso fleuri. Ce cortège atypique se déroule le dimanche-après midi, et rassemble une vingtaine de chars parés de plusieurs dizaines de milliers de fleurs, en fonction d’un thème donné. Si les dahlias et les œillets cueillis par milliers viennent aujourd’hui de Hollande, ce sont toujours les bénévoles du lieu qui, patiemment, les piquent une à une sur les véhicules de fête. Le corso fleuri est la seule activité payante de ce grand week-end, pour un prix compris entre 12 et 32 CHF selon le type de place. Dans les années 1950, ce superbe spectacle floral attira jusqu’à 80'000 spectateurs. Un chiffre aujourd’hui retombé à 25'000 personnes environ, sans pour autant que la tradition ne perde en intensité. Transmise de génération en génération, la Fête des vendanges reste en effet la manifestation touristique la plus importante du canton de Neuchâtel, sa fête emblématique.
Mit viel Pomp und Pracht feiern die Neuenburger jeweils am letzten Septemberwochenende von Freitagabend bis Sonntag Mitternacht ihr grosses Winzerfest. An diesen drei Ausnahmetagen wird das gesamte verkehrsfreie Stadtzentrum von den lokalen Vereinen und Sportclubs in Beschlag genommen; sie stellen hier ihre Imbissbuden und -stände auf, und an der Place du Port dreht sich das Kinderkarussell. Neben den drei anderen Umzügen – einer davon der Kinderumzug und einer der Guggenmusikumzug mit den kostümierten Blasmusiken – bildet der Blumenumzug am Sonntagnachmittag den Höhepunkt des Fests. Bis zu zwanzig immer unter einem bestimmten Motto stehende Umzugswagen sind mit zehntausenden Blumen geschmückt. Die Dahlien und Nelken kommen zwar heute aus Holland, doch örtliche Freiwillige stecken sie immer noch geduldig eine nach der anderen an die Wagen. Der Blumenumzug ist die einzige Veranstaltung, für die an diesem grossen Wochenende Eintritt bezahlt werden muss (zwischen 12 und 32 Franken, je nach Platzkategorie ). In den 1950er-Jahren besuchten oft bis zu 80‘000 Personen den Blumenumzug. Die Zahl ist heute auf rund 25‘000 gesunken, doch ihre Bedeutung hat diese Tradition keineswegs verloren. Das Winzerfest wird von Generation zu Generation weitergeführt und bleibt die grösste Tourismusveranstaltung des Kantons Neuenburg.
. Il corteo atipico si svolge la domenica pomeriggio e riunisce una ventina di carri decorati con varie decine di migliaia di fiori che raffigurano un tema preciso. Se le dalie e i garofani colti a migliaia oggi provengono dall'Olanda sono pur sempre i volontari locali che, pazientemente, li appuntano uno ad uno sui carri della sfilata. Il corso fiorito è l'unica attività a pagamento di questo fine settimana di festa: il biglietto per assistervi costa da 12 a 32 franchi a seconda del posto. Negli anni Cinquanta, questo superbo spettacolo floreale attirava fino a 80 000 spettatori. Il numero oggi è sceso a circa 25 000 presenze, anche se la tradizione è tuttora molto sentita. Trasmessa da generazione in generazione, la festa della vendemmia resta la manifestazione turistica più importante ed emblematica del Cantone di Neuchâtel.
  La sgnocca e la satira ...  
Per la furma moderna dal cabaret e da la satira stattan Simon Enzler ed il slam da sgnoccas («Witz-Slam») ch'è sa furma l'ultim temp e che collia la tradiziun cun la cultura da slam. Sgnoccas appenzellaisas ed istorgias spiertusas raquintadas en circuls socials, ad occurrenzas u sur cudeschs (auditivs) èn divertaivlas fin oz.
The cliché that residents of Appenzell are witty was born at the end of the 18th century thanks to the work of Johann Gottfried Ebel and others. Evidence of Appenzell humour goes further back, however, and in later years successful joke-tellers and satirists cemented the Appenzell people’s witty reputation. The humour in many Appenzell jokes depends on them being spoken, so they are passed on by oral tradition, but since the 19th century many have also been written down. The standard reference work is the well-known collection by Alfred Tobler, published in 1905. More recently, collections have been compiled by the great master of Appenzell humour Ruedi Rohner, Walter Koller, August Inauen and Toni-Sepp Wyss. The political side of Appenzell satire is represented by Carl Böckli, a fierce opponent of opportunism and totalitarian ideologies who published his caricatures and verses under the pseudonym Bö, primarily in the satirical magazine Nebelspalter. Simon Enzler is an exponent of the modern form of political and satirical comedy, while the 'comedy slams' that have emerged in recent years combine tradition and slam culture. Today, Appenzell jokes and humorous stories are often told at social gatherings and events or enjoyed in the form of audio books. Following the Appenzell joke trail (Witzwanderweg) between Heiden and Walzenhausen is the perfect way to get some exercise and have a good laugh at the same time.
Le cliché de l’Appenzellois blagueur est né à la fin du 18e siècle, notamment dans l’œuvre de Johann Gottfried Ebel ; on trouve cependant des témoignages plus anciens. Plus tard ce sont des comiques et des satiristes qui consacrent l’image de l’Appenzellois spirituel. Les plaisanteries, qui déploient tous leurs effets à l’oral et sont transmises de la même manière, ont été fixées par l’écrit depuis le 19e siècle. L’ouvrage de référence est le fameux recueil d’Alfred Tobler de 1905. Plus récemment on a vu paraître des recueils de Ruedi Rohner, le « Altmeister des Appenzeller Witzes », de Walter Koller, d’August Inauen ou de Toni-Sepp Wyss. La faction politique de la satire appenzelloise est représentée par Carl Böckli, qui se bat contre l’opportunisme et les idéologies totalitaires ; il a publié ses caricatures et ses poèmes satiriques sous le pseudonyme de « Bö », notamment dans le « Nebelspalter ». Simon Enzler incarne la forme moderne du cabaret et de la satire, et le « witz-slam » (plaisanterie-slam) réunit tradition et culture du slam. La plaisanterie et les histoires drôles nous font rire en famille, lors de manifestations ou dans les livres (audios). La randonnée de la plaisanterie entre Heiden et Walzenhausen fait travailler à l’unisson les muscles des jambes et les zygomatiques.
Herausgebildet hat sich das Klischee vom witzigen Appenzeller Ende des 18. Jahrhunderts, neben anderen durch das Werk von Johann Gottfried Ebel. Zeugnisse von Witz im Appenzell finden sich aber schon früher, und später sind es weit herum erfolgreiche Witzerzähler und Satiriker, die das Bild der lustigen Appenzeller besiegeln. Witze, die durch den mündlichen Vortrag ihre Wirkung entfalten und so auch weitergegeben werden, sind seit dem 19. Jahrhundert schriftlich festgehalten worden. Als Standardwerk gilt die bekannte Sammlung von Alfred Tobler aus dem Jahr 1905. In neuerer Zeit erschienen Sammlungen von Ruedi Rohner, dem "Altmeister des Appenzeller Witzes", von Walter Koller, August Inauen oder Toni-Sepp Wyss. Die politische Seite der Appenzeller Satire repräsentiert Carl Böckli, ein Kämpfer gegen Opportunismus und totalitäre Ideologien; er veröffentlichte seine Karikaturen und Verse unter dem Pseudonym "Bö" vor allem im "Nebelspalter". Für die moderne Form von Kabarett und Satire steht Simon Enzler, und der in jüngster Zeit entstandene "Witz-Slam" verbindet Tradition und Slam-Kultur. Appenzeller Witze und humorvolle Geschichten bringen uns heute im geselligen Kreis, an Veranstaltungen oder über die (Hör-)Buchform zum Lachen. Auf dem Witzwanderweg zwischen Heiden und Walzenhausen lässt sich die Bewegung der Bein- und der Lachmuskeln in idealer Weise verbinden.
Il cliché secondo cui gli abitanti dell’Appenzello sarebbero gente arguta e spiritosa si è formato alla fine del Settecento, fra l’altro anche attraverso le opere di Johann Gottfried Ebel. Le testimonianze delle barzellette dell’Appenzello risalgono però a molto tempo prima; in seguito, quest’immagine degli abitanti dell’Appenzello s’imprime grazie a barzellettieri e satirici di successo. Le barzellette, che sortiscono il loro effetto e vengono tramandate nella dimensione dell’oralità, sono state ancorate nella scrittura a partire dall’Ottocento. È considerata opera di riferimento per eccellenza la famosa raccolta di Alfed Tobler del 1905. Più recentemente sono state pubblicate raccolte di Ruedi Rohner, ritenuto il maestro incontestato delle barzellette dell’Appenzello, come pure di Walter Koller, August Inauen e Toni-Sepp Wyss. A rappresentare l’aspetto politico della satira dell’Appenzello è Carl Böckli, che ha lottato contro l’opportunismo e le ideologie totalitarie; ha pubblicato le sue caricature e i suoi versi sotto lo pseudonimo di «Bö» principalmente nella rivista «Nebelspalter». Esponente della forma moderna del cabaret e della satira è Simon Enzler, e il «Witz-Slam», di recente creazione, che coniuga la tradizione e la cultura del «poetry slam». Le barzellette e le storie spiritose dell’Appenzello sono un’ottima occasione per farsi due risate fra amici e durante eventi pubblici oppure vengono lette in libri o ascoltate con audiolibri. Lungo il sentiero delle barzellette che congiunge Heiden a Walzenhausen ci s’imbatte in un programma che prevede il movimento dei muscoli delle gambe e di quelli sollecitati nelle risate, con il risultato di un connubio ideale.
  Patrimoni cultural gidi...  
En quest dus lieus, che vegnivan er numnads ils «vitgs dals Gidieus», era temporarmain ina gronda part dals abitants gidieua. Oz è la regurdanza a questa istorgia ina part dal patrimoni cultural immaterial dal chantun Argovia, e questa regurdanza vegn vivida en differentas modas e manieras.
The canton of Aargau is especially significant for the history of Jewish people in Switzerland. The communities of Endingen and Lengnau in Surbtal were the centre of Jewish life in the country for more than two hundred years. Jewish families moved to these areas when they were driven out of the cities and when, at the beginning of the 17th century, Endingen and Lengnau were the only places in the whole of Switzerland where they were permitted to settle on a permanent basis. For a period of time, Jewish people accounted for a large proportion of the population of both communities, which came to be known as “Jew villages”. This piece of history remains a part of the canton’s intangible cultural heritage, and is commemorated in a variety of ways. Since 2009 the story of Jewish people in Surbtal has been told on the “Jewish Heritage Path Endingen-Lengnau”, and synagogues and other important buildings are open to visitors. Charles Lewinsky’s novel “Melnitz” takes readers to the significant places of local Jewish history. Furthermore, recent years have seen “Jewish Culture Week” in September, held primarily in Baden, and Endigen and Baden have active Israeli culture communities. In these ways and in their private lives, followers of Judaism, just like followers of any other religion, uphold many different traditions according to personal beliefs.
L’histoire des Juifs de Suisse a un point d’ancrage particulier dans le canton d’Argovie. Pendant plus de deux siècles, les deux communes du Surbtal d’Endigen et de Lengnau furent le centre de la vie juive. Chassées des villes, des familles juives s’étaient réfugiées dans le Surbtal où, au 17e siècle, elles n’étaient autorisées à s’établir durablement qu’à Endigen et à Lengnau. La population a parfois été majoritairement juive, d’où le nom de « villages juifs » accolé à ces deux localités. Aujourd’hui, le souvenir de cette histoire, évoqué de bien des façons, fait partie du patrimoine culturel immatériel du canton d’Argovie. Il existe depuis 2009 un « Jüdischer Kulturweg Endingen-Lengnau » où est racontée l’histoire des Juifs du Surbtal. Les touristes ont l’occasion de visiter des synagogues et d’autres bâtiments. Le roman « Melnitz » de Charles Lewinsky emmène le lecteur sur les lieux représentatifs de l’histoire des Juifs du Surbtal. Une « fête culturelle juive » a lieu depuis 2009 en septembre à Baden principalement. Les communautés culturelles juives de Baden et d’Endingen sont très actives. Comme dans toutes les religions, les Juifs vivent leurs diverses traditions chacun selon ses convictions.
Die Geschichte der Jüdinnen und Juden in der Schweiz hat einen besonderen Ankerpunkt im Kanton Aargau. Während mehr als zweihundert Jahren waren die Surbtaler Gemeinden Endingen und Lengnau Zentrum jüdischen Lebens. Jüdische Familien waren ins Surbtal gekommen, nachdem sie aus Städten vertrieben worden waren und sich anfangs des 17. Jahrhunderts in der ganzen Schweiz nur noch in Endingen und Lengnau dauerhaft niederlassen durften. In den beiden Orten, die auch als «Judendörfer» bezeichnet wurden, war zeitweilig ein beachtlicher Teil der Bewohner jüdisch. Heute ist die auf vielfältige Art gelebte Erinnerung an diese Geschichte Teil des immateriellen Kulturerbes des Kantons Aargau. Auf dem «Jüdischen Kulturweg Endingen-Lengnau» wird seit 2009 die Geschichte der Jüdinnen und Juden im Surbtal nacherzählt. Touristische Angebote ermöglichen Interessierten den Besuch von Synagogen und anderen Bauten. Der Roman «Melnitz» von Charles Lewinsky führt Leserinnen und Leser an die wichtigsten Orte der jüdischen Lokalgeschichte. Seit einigen Jahren findet - vornehmlich in Baden - im September die «Jüdische Kulturwoche» statt. Die israelitischen Kultusgemeinden in Endingen und Baden sind aktiv. In diesen wie auch im privaten Kreis leben Jüdinnen und Juden - wie in allen Religionen - vielfältige Traditionen nach persönlicher Überzeugung.
  Cortegi da flurs a Neuc...  
El consista d’ina ventgina da chars ornads che stattan sut in tschert motto e ch'èn decorads cun dieschmillis flurs. Las dalias e las neglas derivan oz bain da l'Ollanda, ma igl èn anc adina persunas voluntaras dal lieu che las fitgan pazientamain ina suenter l'autra vi dals chars.
Chaque dernier week-end de septembre, les Neuchâtelois célèbrent en grande pompe leur Fête des vendanges. Les réjouissances se déroulent du vendredi soir au dimanche à minuit. Durant ces trois jours bien particuliers, le centre-ville est investi par les sociétés locales, clubs de sport et autres associations. On le ferme à la circulation pour mieux accueillir stands de boisson et de nourriture, ainsi que des carrousels sur la Place du Port. Aux côtés de trois autres défilés – dont un dédié aux enfants et un autre aux fameuses fanfares déguisées que sont les « Guggenmusik » – le clou de la fête prend le nom de corso fleuri. Ce cortège atypique se déroule le dimanche-après midi, et rassemble une vingtaine de chars parés de plusieurs dizaines de milliers de fleurs, en fonction d’un thème donné. Si les dahlias et les œillets cueillis par milliers viennent aujourd’hui de Hollande, ce sont toujours les bénévoles du lieu qui, patiemment, les piquent une à une sur les véhicules de fête. Le corso fleuri est la seule activité payante de ce grand week-end, pour un prix compris entre 12 et 32 CHF selon le type de place. Dans les années 1950, ce superbe spectacle floral attira jusqu’à 80'000 spectateurs. Un chiffre aujourd’hui retombé à 25'000 personnes environ, sans pour autant que la tradition ne perde en intensité. Transmise de génération en génération, la Fête des vendanges reste en effet la manifestation touristique la plus importante du canton de Neuchâtel, sa fête emblématique.
Mit viel Pomp und Pracht feiern die Neuenburger jeweils am letzten Septemberwochenende von Freitagabend bis Sonntag Mitternacht ihr grosses Winzerfest. An diesen drei Ausnahmetagen wird das gesamte verkehrsfreie Stadtzentrum von den lokalen Vereinen und Sportclubs in Beschlag genommen; sie stellen hier ihre Imbissbuden und -stände auf, und an der Place du Port dreht sich das Kinderkarussell. Neben den drei anderen Umzügen – einer davon der Kinderumzug und einer der Guggenmusikumzug mit den kostümierten Blasmusiken – bildet der Blumenumzug am Sonntagnachmittag den Höhepunkt des Fests. Bis zu zwanzig immer unter einem bestimmten Motto stehende Umzugswagen sind mit zehntausenden Blumen geschmückt. Die Dahlien und Nelken kommen zwar heute aus Holland, doch örtliche Freiwillige stecken sie immer noch geduldig eine nach der anderen an die Wagen. Der Blumenumzug ist die einzige Veranstaltung, für die an diesem grossen Wochenende Eintritt bezahlt werden muss (zwischen 12 und 32 Franken, je nach Platzkategorie ). In den 1950er-Jahren besuchten oft bis zu 80‘000 Personen den Blumenumzug. Die Zahl ist heute auf rund 25‘000 gesunken, doch ihre Bedeutung hat diese Tradition keineswegs verloren. Das Winzerfest wird von Generation zu Generation weitergeführt und bleibt die grösste Tourismusveranstaltung des Kantons Neuenburg.
. Il corteo atipico si svolge la domenica pomeriggio e riunisce una ventina di carri decorati con varie decine di migliaia di fiori che raffigurano un tema preciso. Se le dalie e i garofani colti a migliaia oggi provengono dall'Olanda sono pur sempre i volontari locali che, pazientemente, li appuntano uno ad uno sui carri della sfilata. Il corso fiorito è l'unica attività a pagamento di questo fine settimana di festa: il biglietto per assistervi costa da 12 a 32 franchi a seconda del posto. Negli anni Cinquanta, questo superbo spettacolo floreale attirava fino a 80 000 spettatori. Il numero oggi è sceso a circa 25 000 presenze, anche se la tradizione è tuttora molto sentita. Trasmessa da generazione in generazione, la festa della vendemmia resta la manifestazione turistica più importante ed emblematica del Cantone di Neuchâtel.
  «Bechtelistag Frauenfel...  
Il cumenzament da l'onn sa scuntravan ses commembers per preschentar il quint e festegiavan cun in past cuminaivel e cun ina girunda. La tradiziun è vegnida cuntinuada a partir da l'onn 1811 cun in past cun salsiz, paun e vin ed è sa mantegnida fin al di dad oz.
Frauenfeld celebrates Berchtold's Day on the third Monday in January, marking a custom which dates back to the Middle Ages. Shortly after the town of Frauenfeld was founded in the middle of the thirteenth century, nobles and members of the higher classes of society started to socialise regularly in their own drinking establishment. They called themselves the "Constables' Association". In 1430 another association was formed by tradesmen, who named themselves "Zum wilden Mann" ("The Savage Man") and also ran their own drinking establishment. In 1640 the two associations combined into one, creating a new association which owned goods, granted loans and collected interest. Members met at the beginning of the year for the presentation of the accounts and to celebrate with food and drink. Since 1811 the tradition has been celebrated with a feast of "Salzisse" sausage, bread, and wine. The feast begins promptly at 6 pm in the town hall and follows a strict programme including speeches and music. When the Berchtold feast ends at about 11 pm, the doors of the town hall are opened to admit partygoers of all ages and both sexes. Those wearing disguises compete for the prizes awarded after midnight for the best masks. Most restaurants in Frauenfeld remain open all night so that local residents, particularly the younger generation, can celebrate for as long as they wish. For many people, the evening of Berchtold's Day, called "Bechtelisnacht", is "the night of nights" in Frauenfeld.
Frauenfeld fête la Saint-Berchtold le troisième lundi de janvier. Cette coutume remonte au Moyen-âge. Peu après la fondation de Frauenfeld au milieu du 13e siècle, les nobles et les grands bourgeois commencèrent à se réunir régulièrement dans leur propre auberge. Ils se donnèrent le nom de « société de connétables ». En 1430, les artisans se constituèrent aussi en société qui portait le nom de « l’homme sauvage » ; ils se retrouvaient également dans leur propre auberge. Les deux sociétés fusionnèrent en 1640. La société nouvellement créée disposait de ses propres biens, garantissait des prêts et touchait des intérêts. Au début de l’année, ses membres se rencontraient pour la présentation des comptes et partageaient un repas arrosé. La tradition a été reprise dès 1811 avec un repas fait de « Salzisse », de pain et de vin ; elle se perpétue aujourd’hui. Le repas commence à 18 heures précises à l’hôtel de ville, se déroule selon des règles fixes et est ponctuée de discours et de prestations musicales. Après le repas, vers 23 heures, les portes de l’hôtel de ville s’ouvrent à tous les gens qui ont envie de faire la fête sans distinction d’âge ou de sexe. Après minuit, les meilleurs masques sont primés. La plupart des restaurants de Frauenfeld restent ouverts toute la nuit pour que les habitants, et notamment les jeunes, puissent faire la fête jusqu’à plus soif. Pour beaucoup, la nuit de la saint-Berchtold est la « nuit des nuits » à Frauenfeld.
Frauenfeld feiert am dritten Montag im Januar den Berchtoldstag. Der Brauch geht bis ins Mittelalter zurück. Kurz nach der Stadtgründung Frauenfelds, Mitte des 13. Jahrhunderts, trafen sich die Adligen und vornehmen Bürger regelmässig zur geselligen Unterhaltung in einer eigenen Trinkstube. Sie nannten sich «Konstablergesellschaft». 1430 formierten sich auch die Handwerker zu einer Gesellschaft, die den Namen «Zum wilden Mann» trug und eine eigene Trinkstube unterhielt. Die beiden Gesellschaften schlossen sich 1640 zusammen. Diese neue Gesellschaft verfügte über eigene Güter, gewährte Darlehen und holte Zinsen ein. Am Anfang des Jahres trafen sich deren Mitglieder zur Präsentation der Rechnung und feierten mit einem gemeinsamen Mahl und Umtrunk. Die Tradition wurde ab 1811 mit einem Mahl mit «Salzisse», Brot und Wein fortgesetzt und bis in die Gegenwart weitergeführt. Das Mahl beginnt jeweils um Punkt 18 Uhr im Rathaus, läuft nach festen Regeln ab und wird mit Reden und musikalischen Darbietungen umrahmt. Nach dem Bechtelismahl, circa um 23.00 Uhr, öffnen sich die Türen des Rathauses für festfreudige Leute jeden Alters und Geschlechts. Nach Mitternacht werden unter den Verkleideten die besten Masken prämiert. Die meisten Restaurants in Frauenfeld bleiben die Nacht über offen, damit die Bewohner Frauenfelds – und vor allem das junge Volk – ausgiebig feiern kann. Für viele ist die Bechtelisnacht nämlich «die Nacht der Nächte» in Frauenfeld.
Arrow 1 2 3 4 5