|
|
Even so, slingers, javelinmen and archers still had their place on the battlefield. It was often the only way that some Celts could go to war: Celtic warriors paid for their own equipment, so only the wealthy could afford, or had the right to carry, fine armour and weapons.
|
|
|
En ce qui concernait les Celtes, la meilleure façon de tuer un homme était en combat au corps-à-corps. Les Celtes valorisaient le courage individuellement et il n'y avait pas d'honneur à tuer à distance. Malgré cela, les frondeurs, les soldats à javelots et les archers avaient toujours leur place sur le champ de bataille. C'était souvent la seule façon dont certains Celtes pouvaient partir en guerre : les guerriers celtes achetaient leur propre équipement. Ainsi, seuls les riches pouvaient se permettre, ou avaient le droit de porter des armures et des armes de qualité. Les tirailleurs étaient souvent pauvres : des hommes libres qui servaient de clients pour la classe noble. Alors qu'ils ne pourraient jamais espérer acquérir le même statut que leurs nobles maîtres, ils pouvaient toujours prouver leur valeur dans le cœur de la bataille.
|
|
|
Nach Ansicht der Kelten war es am besten, einen Mann im Nahkampf zu besiegen. Sie hielten viel von persönlichem Mut und sahen keine Ehre darin, aus der Entfernung zu töten. Schleuderer, Wurfspeerträger und Bogenschützen hatten aber dennoch Relevanz auf dem Schlachtfeld. Für einige Kelten war es die einzige Möglichkeit, in den Krieg ziehen zu können: Keltische Krieger zahlten selbst für ihre Ausrüstung, sodass feine Rüstung und Waffen nur den höheren Klassen vorbehalten waren. Demzufolge entfiel die Rolle des Plänklers oft auf die Armen: freie Männer, die der Adelsklasse als Klienten dienten. Zwar konnten sie nie den gleichen Status erreichen wie ihre noblen Herren, dennoch war es möglich, seinen Mut im Gefecht unter Beweis zu stellen.
|
|
|
Para los celtas, la manera más honrosa de matar a un hombre era en un combate cuerpo a cuerpo. Daban mucho valor a la valentía personal y creían que matar a alguien a distancia era deshonroso; pero, no nos equivoquemos, pues honderos, jabalineros y arqueros seguían teniendo su lugar en el campo de batalla. Esta era, a menudo, la manera en que algunos celtas entraban en combate: los guerreros pagaban por su propio equipo, por lo que solo los más adinerados se podían permitir armaduras y armas de calidad, mientras que los pobres —hombres libres al servicio de los nobles— solían ser escaramuzadores. Aunque jamás podrían alcanzar el estatus de sus nobles señores, aún podrían demostrar su valía en el campo de batalla.
|
|
|
Per quanto riguardava i Celti, il miglior modo di uccidere un uomo era nel combattimento corpo a corpo. I Celti ritenevano che ci fosse grande valore nel coraggio individuale, mentre non ce n’era alcuno nell’uccidere dalla distanza. Tuttavia, anche i frombolieri, gli arcieri e i giavellottisti erano presenti nel loro esercito. Spesso era l’unico modo per alcuni Celti di andare in guerra: i guerrieri celti si pagavano il proprio equipaggiamento, per cui solo i ricchi potevano permettersi, o avevano il diritto ad avere, una buona armatura e delle armi. Il ruolo di schermagliatori era quindi riservato spesso ai poveri: gli uomini liberi che facevano da clienti per i membri delle classi nobili. Sebbene non potevano sperare di raggiungere la stessa posizione sociale dei propri padroni nobili, potevano comunque provare il proprio valore in battaglia.
|
|
|
Celtowie uważali zabicie wroga z większej odległości za niehonorowe. Przykładali wielką wagę do walki w zwarciu – wojownik mógł się wykazać tylko poprzez zabicie przeciwnika z bliska. Mimo tego charakterystycznego bojowego credo na polu bitwy pojawiali się procarze, oszczepnicy oraz łucznicy. Celtyccy wojownicy sami płacili za własne wyposażenie, więc tylko tych majętnych było stać na porządną broń i zbroję. W związku z tym rola harcowników często przypadała w udziale biedniejszym: ludziom wolnym służącym arystokracji. Mimo że harcownicy nie mieli szans na osiągnięcie statusu swoich panów, u których boku walczyli, mieli niejedną okazję, by dowieść swej wartości w boju.
|
|
|
Söz konusu Keltler olunca, adam öldürmenin en iyi yolu, göğüs göğüse muharebeydi. Keltler bunun kişisel cesarette büyük değeri olduğunu ve mesafeden öldürmekte hiç bir onur olmadığını düşünürlerdi. Böyle olsa da, sapancılar, ciritçiler ve okçular, yine de savaş meydanında yerlerine sahiptiler. Bu bazı Keltlerin savaşa gidebilmelerinin tek yoluydu: Kelt savaşçıları kendi teçhizatlarını öderlerdi, bu yüzden yalnızca varlıklı olanlar, iyi zırhlara ve silahlara güç yetirebilir ya da onları taşımaya hakları olabilirdi. Avcı erleri genelikle yoksullardı: asiller sınıfına bağlı olarak hizmet eden hür adamlar. Asil efendileriyle aynı mevkiye ulaşmayı asla ümit edemeyecek olsalar da, yine de savaşın kesme ve saplamasında değerlerini kanıtlayabilirlerdi.
|
