arp – -Translation – Keybot Dictionary

Spacer TTN Translation Network TTN TTN Login Deutsch Français Spacer Help
Source Languages Target Languages
Keybot 3 Results  d-sites.net
  'John Cage Europeras: a...  
We remind of the story according to which the very name of 'dada' would have originated by opening a dictionary at random, of the chance collages of Hans Arp, of the poems Tristan Tzara obtained by cutting words from a newspaper and pasting them together at random, on techniques like 'Le Cadavre exquis', and what have you.
Terwijl het toeval zich in zijn natuurlijke biotoop bevindt als het zich beweegt in de wereld van de geluiden of geïsoleerde tonen, richt het in de wereld van complexe en samenhangende gehelen een ware ravage aan. Het volstaat om daartoe de 'Music of Changes' te vergelijken met vooral Europera 1 & 2. Het harmonieuze klankbeeld aldaar heeft plaats gemaakt voor een kakofonisch allegaartje van uit de toon zingende zangers, die, geamputeerd van hun eigen lichaam, los door elkaar heen verhakkelde aria's proberen te zingen.Terwijl geluiden of losstaande tonen alleen maar winnen bij hun onderschikking onder het primaat van het toeval, verliest een geïntegreerd geheel alles als het wordt opgedeeld in 'onafhankelijke maar co-existente' delen. Hier wordt niet het hoorbare materiaal bevrijd uit zijn onderschikking in een omvattender geheel, maar een geïntegreerd geheel tot losse brokken uiteengereten.Met onmiskenbaar genoegen...
  'Paul McCarthy: the bel...  
Paul McCarthy resorts not only to writers, but also to real painters: his smearing with ketchup would have been announced by Francis Bacon; his 'Butt Plug' would refer to the sculptures of Constantin Brancusi or Hans Arp; 'Cultural gothic' (1992) would show the true face of Grant Wood's 'American Gothic'; and "Blockhead' (2003) would refer to Tony Smith.
Om de povere kwaliteit nog verder te compenseren, worden Paul McCarthy's meesterwerken met nadruk van de nodige referenties voorzien (in de reclamewereld heet de techniek 'endorsement'). De 'mantra-achtige bewegingen' in 'Bossy Burger' worden vergeleken met Becketts 'Waiting fo Godot'. 'Houseboat (2001-2005) zou refereren naar de film van Edward Albee’s “Who’s Afraid of Virginia Woolf?” en 'Bunker Basement' (2003) naar Pasolini's 'Salo'. McCarthy laat niet alleen schrijvers, maar ook echte schilders opdraven: zijn smodderen met ketchup zou zijn aangekondigd door Francis Bacon; zijn 'Butt Plug' zou refereren naar de sculpturen van Constantin Brancusi of Hans Arp; 'Cultural gothic' (1992) zou het ware gelaat tonen van 'American Gothic' van Grant Wood; en ''Blockhead' (2003), zou verwijzen naar Tony Smith. Philippe van Cauteren, de curator van de tentoonstelling in Gent, doet er nog een schepje bovenop: zonder verpinken vergelijkt hij Paul McCarthy met Ensor, Brueghel en Bosch! Zo wordt de man die in 'The painter' almaar herhaalt dat 'you really can't do that anymore' uiteindelijk goed en wel bijgezet in het pantheon van de grote ... schilders!
  'The unstoppable declin...  
For some time, the idealised academic nude (Bouguereau) could be challenged by the 'aesthetically deformed' nude (Brancusi, Arp) or by transgressive forms of sexuality (Manet, Courbet, Toulouse-Lautrec, Demoiselles d'Avigon, Dali, Bellmer, Balthus).
De tegenhanger van het taboe op religieuze en politieke propaganda is het taboe op de 'populaire' kunst en alles wat erin wordt verheerlijkt - in alle opzichten zowat het tegendeel van wat de religieuze en politieke autoriteiten voorstaan. Het taboe wordt hier versterkt omdat we tot deze leefwijzen worden verleid door warenproducenten die er reclame voor maken - zodat hun succes kan worden afgeschreven niet zozeer als van boven opgelegde dwang, dan wel als naar onder georiënteerde verleiding, evenzeer manipulatie dus, die bovendien is ingegeven door winstbejag. Dit dubbele verwijt is samengevat in de term 'cultuurindustrie' - een scheldwoord dat we in deze tekst zullen hanteren omdat het treffender is dan het misleidende 'populaire cultuur'. Het taboe treft in het bijzonder de verleidelijke beelden bij uitstek: erotische ('pornografische') beelden. Die worden nog bijkomend in de ban geslagen omdat ze al van in de Oudheid tot Ingres tot de privileges behoorden van de (feodaal-burgelijke sector van de) 'academische' kunst - tot de fotografie er zich ging mee ging bemoeien. Een tijdlang kon als tegenreactie tegen het idealiserende academische naakt (Bouguereau) het 'esthetisch vervormde' naakt (Brancusi, Arp), of de transgressieve seks nog door de beugel (Courbet, Manet, Toulouse-Lautrec of de Demoiselles d'Avigon, Dali, Bellmer, Balthus). Maar sedert de seksindustrie ook hier de kunstenaars de loef afstak, moeten de 'hedendaagse kunstenaars' zich terugtrekken op het eerder aseksuele terrein van de scatologie: de urine en de uitwerpselen bij Piero Manzoni, Paul McCarthy, Mapplethorpe, Andy Warhol, Joel-Peter Witkin, Kiki Smith, Andres Serrano, Gilbert en George, Annie Sprinkle, Cindy Sherman, Jan Fabre, enz. Het taboe treft ook ' 'lagere genres' waarin maatschappelijke en private relaties verschijnen onder de vervreemde vorm van misdaad en science fiction, griezel en horror, enz.