|
|
“ Ama mümkün mü? Gözlerimi kapatıp öfkemi gözlemlemeye çalıştığımda, öfkemin nesnesi, öfkeme neden olan kişi ya da olay derhal zihnime gelir. O zaman öfkemin kendisini gözlemliyorumdur, sadece o duygunun dış uyaranını gözlemliyorum.
|
|
|
Angenommen, die Einsicht überwiegt und ich beschimpfe ihn nicht. Stattdessen sage ich: "Vielen Dank, dass du aufgepasst hast. Jetzt muss ich mich hinsetzen und diesen Ärger beobachten." Aber ist das überhaupt möglich? Sowie ich meine Augen schließe und versuche, den Ärger zu beobachten, kommt mir das Objekt meines Ärgers in den Sinn – die Person oder der Vorfall, über den ich mich geärgert habe. Dann beobachte ich nicht den Ärger selbst, sondern lediglich den äußeren Anlass, den Auslöser dieses Gefühlsausbruches. Das aber stimuliert den Ärger nur, es vervielfältigt ihn, anstatt ihn aufzulösen. Es ist sehr schwierig, eine Negativität des Geistes, eine starke Emotion abstrakt, das heisst isoliert von ihrem äußeren Anlass zu betrachten.
|
|
|
Supongamos que prevalezca la sabiduría y que no le regaño sino que le digo: "Muchas gracias, ahora debo sentarme y observar mi ira". Pero, ¿acaso es eso posible? Nada más cerrar los ojos para observar la ira, y el objeto de mi ira, ya sea una persona o un incidente, surge de inmediato en mi mente y ya no observo la propia ira sino meramente el estímulo externo de aquella emoción, lo cual, sólo conducirá a la multiplicación de la ira y por tanto, no es una solución. Es muy difícil observar una negatividad abstracta, una emoción abstracta divorciada del objeto exterior que la originó.
|
|
|
Ας πούμε όμως πως τελικά επικρατεί η σύνεση και δεν τη χαστουκίζω. Αντίθετα της απαντώ, “Σ’ευχαριστώ πολύ. Τώρα πρέπει να καθίσω να παρατηρήσω το θυμό μου.” Γίνεται όμως; Μόλις κλείσω τα μάτια και προσπαθήσω να παρατηρήσω το θυμό μου, αμέσως το αντικείμενο του θυμού μου έρχεται στο νου -το άτομο ή το περιστατικό που μ’έκανε να θυμώσω- και δεν παρατηρώ πια τον ίδιο το θυμό, αλλά το εξωτερικό ερέθισμα του συναισθήματος μου. Το μόνο που καταφέρνω έτσι είναι να πολλαπλασιάζω το θυμό μου. Δεν είναι λύση αυτή. Είναι πολύ δύσκολο να παρατηρήσει κανείς έναν αφηρημένο αρνητισμό, ένα αφηρημένο συναίσθημα, ξεκομμένο απ’το εξωτερικό αντικείμενο που το προκαλεί.
|
|
|
Дори да предположим, че мъдростта надделее и аз не го зашлевя, а вместо това му кажа: „Благодаря ти много. Сега трябва да седна и наблюдавам гнева си.” Възможно ли е това? Щом затворя очите си и се опитам да наблюдавам гнева, обектът на гнева моментално изниква в съзнанието ми. Започвам да мисля за личността или събитието, което е предизвикало гнева у мен. Тогава аз не наблюдавам самия гняв, а просто външния стимул на тази емоция. Така само ще допринеса за увеличаването на гнева. Значи това не разрешава проблема. Изключително трудно е човек да наблюдава дадена негативност или емоция като абстрактен феномен, без да я свързва с външния обект, който я е предизвикал.
|
